Lam Handje
Met een nog steeds lam handje zit ik deze blog te tikken terwijl de huishoudster voor de laatste keer de deur achter zich dicht trekt. Ze is vandaag voor het laatst en als ik me niet vergis komt er een nieuwe genaamd; 'Meiske'. Een lief naampje dus dat belooft wat.
De weergoden doen hun best alle vrolijkheid te bederven, voor zover die er al was en ik ben zo flauw van mijn bestaan van dit moment, dat ik zou willen dat ik weer een hersenbloeding kreeg. (kleintje)
Ik voelde mij zo verzorgd en het was alsof ik nergens om hoefde te denken. Nu is alleen nog de maaltijd en de pillen verstrekster nog wat er aan mij verzorgd wordt.
Alle zorg die zo weldadig voelde brokkelt gaandeweg af en word steeds meer op mijzelf terug geworpen. Natuurlijk was dit allemaal voorzien (gelukkig maar) maar toch wen je er aan dat er voor je gezorgd wordt.
Lam handje 2
Het is een beetje spijtig dat ik zo snel vermoeid raak door deze manier van schrijven aan mijn blog.
Niet alleen mijn linker vinger maar ook mijn rechterarm wordt heel snel moe waardoor het wat korte blogjes worden. De rechterarm hangt er wat doelloos bij en dat is een gevoel van moeheid die je niet wilt.
Ik wil toch af en toe even laten weten via de blog hoe het er bij staat (hangt) want ik ben nog lang niet dood (hoop ik) hoe lam het armpje ook voelt. Daarom lieve lezers, liever een kort bericht dan geen bericht. De volgende blog zal wel weer langer worden naarmate de afnemende verlamming.
Weest ook deze keer gegroet en tot de volgende blog.
JOOP
maandag 2 januari 2017
zaterdag 3 december 2016
Sans Titre
Honden-uitlaat
Vader Kars (alias Joop de kreupele) heeft de hond, Fritz genaamd, weer even een middagje in beheer.
Hij ligt uitgestrekt in zijn vertrouwde mand en is ontdaan van eventuele excrementen die hij onderweg van AH in de bosjes heeft gelegd.
Vanmiddag ga ik dus even testen of hij op zijn ouwe plekje in zijn eigen mand kan wezen en kan eten en drinken in zijn eigen 'foodbar'.
Hij demonstreert, alsof hij mijn beeldscherm ziet, gelijk even dat het geen probleem is en dat hij alles volledig in de hand (poot) heeft en drinkt in de keuken waar zijn eten en drinken staat op het vertrouwde plekje.
Als hij straks tekens geeft naar buiten te moeten, zal voor mij de proeve van bekwaamheid zich voordoen; dan laat ik hem voor het eerst sinds mijn aandoening weer uit. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren want ik moet niet vallen of struikelen en wederom geblesseerd raken. Extra voorzichtig maar Jopie, laat bij dreiging de hond dan maar los.
De zon straalt er lustig op los en Ameland lokt in de verte aan de overkant van het wad.
Ik hoop niet dat ik met dit letsel een trend heb gezet want ik moet mijn driekwart eeuw nu toch een poosje onbeschadigd kunnen houden.
Vijfenzeventig jaren liggen achter mij en veel lieve mensen zijn er niet meer. Tot mijn grote schrik moet ik mij realiseren dat ik nu tot de oudste generatie behoor. Vaders moeders ooms en tantes; ze verdwijnen als sneeuw voor de zon en de wereld is aan mijn generatie na-gelaten.
Een koude hand omklemt mijn hart als ik dat tot mij door laat dringen. Ik kan niemand meer iets vragen over vroeger. Ik ben nu zelf de 'vroeger' en ik word zelf gevraagd naar 'vroeger'.
Ik moet daar niet te veel aan denken want daar word ik zo verdrietig van, terwijl de zon zo mooi schijnt en de kleinkinderen zo vol energie en vrolijkheid spelen.
Nou zeg, wat een serieusheid nou toch. Ik ga een poging ondernemen een kop koffie aan mijn Senseo automaat te ontfutselen. KRAMP IN DE VINGER dus dit is weer het einde van mijn poging een wat langere mail te tikken.
Weest gegroet en tot blogs.
Joop
Vader Kars (alias Joop de kreupele) heeft de hond, Fritz genaamd, weer even een middagje in beheer.
Hij ligt uitgestrekt in zijn vertrouwde mand en is ontdaan van eventuele excrementen die hij onderweg van AH in de bosjes heeft gelegd.
Vanmiddag ga ik dus even testen of hij op zijn ouwe plekje in zijn eigen mand kan wezen en kan eten en drinken in zijn eigen 'foodbar'.
Hij demonstreert, alsof hij mijn beeldscherm ziet, gelijk even dat het geen probleem is en dat hij alles volledig in de hand (poot) heeft en drinkt in de keuken waar zijn eten en drinken staat op het vertrouwde plekje.
Als hij straks tekens geeft naar buiten te moeten, zal voor mij de proeve van bekwaamheid zich voordoen; dan laat ik hem voor het eerst sinds mijn aandoening weer uit. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren want ik moet niet vallen of struikelen en wederom geblesseerd raken. Extra voorzichtig maar Jopie, laat bij dreiging de hond dan maar los.
De zon straalt er lustig op los en Ameland lokt in de verte aan de overkant van het wad.
Ik hoop niet dat ik met dit letsel een trend heb gezet want ik moet mijn driekwart eeuw nu toch een poosje onbeschadigd kunnen houden.
Vijfenzeventig jaren liggen achter mij en veel lieve mensen zijn er niet meer. Tot mijn grote schrik moet ik mij realiseren dat ik nu tot de oudste generatie behoor. Vaders moeders ooms en tantes; ze verdwijnen als sneeuw voor de zon en de wereld is aan mijn generatie na-gelaten.
Een koude hand omklemt mijn hart als ik dat tot mij door laat dringen. Ik kan niemand meer iets vragen over vroeger. Ik ben nu zelf de 'vroeger' en ik word zelf gevraagd naar 'vroeger'.
Ik moet daar niet te veel aan denken want daar word ik zo verdrietig van, terwijl de zon zo mooi schijnt en de kleinkinderen zo vol energie en vrolijkheid spelen.
Nou zeg, wat een serieusheid nou toch. Ik ga een poging ondernemen een kop koffie aan mijn Senseo automaat te ontfutselen. KRAMP IN DE VINGER dus dit is weer het einde van mijn poging een wat langere mail te tikken.
Weest gegroet en tot blogs.
Joop
maandag 21 november 2016
Kil
Zaterdag
Het is zaterdag. Een dag die altijd stond voor; stad in en andere dingen waar ik in de week geen zin of geen tijd voor had. Kleren kopen bijvoorbeeld. We liepen zo even de stad in toen we nog aan de Oosterweg woonden maar nu in de Wijert zuid wonen we te ver weg voor zo'n wandeling en sinds mijn hersenbloeding is het fietsen ook nog niet weer mogelijk. Een 74 jarige moet men ook niet meer op de fiets zetten. Vooral niet als hij/zij een insult achter de rug heeft.
Dus van de stad in gaan komt er vooreerst niet. Ik ben al wel met de rolstoel met duwende zonen wezen winkelen maar dat is ook een opgave.
Een nieuwsgierig vinkje kijkt de kamer in, gezeten op de bak waarin de zonnewering zit opgerold maar in een wipje is hij weer verder en vliegt naar de zaadcontainer waar hij driftig zijn buikje vol zit te pikken.
Het is onaangenaam koud, niet de kou van de winter maar de kilte van net na een regenbui waarbij de zon het ook nog af laat weten.
De zorg heeft alleen de medicijnen gebracht en verder is er niemand geweest die mijn genezing heeft bevorderd, verpleeg/zorgpersoneel heeft kennelijk ook een day/off.
Het is zaterdag. Een dag die altijd stond voor; stad in en andere dingen waar ik in de week geen zin of geen tijd voor had. Kleren kopen bijvoorbeeld. We liepen zo even de stad in toen we nog aan de Oosterweg woonden maar nu in de Wijert zuid wonen we te ver weg voor zo'n wandeling en sinds mijn hersenbloeding is het fietsen ook nog niet weer mogelijk. Een 74 jarige moet men ook niet meer op de fiets zetten. Vooral niet als hij/zij een insult achter de rug heeft.
Dus van de stad in gaan komt er vooreerst niet. Ik ben al wel met de rolstoel met duwende zonen wezen winkelen maar dat is ook een opgave.
Een nieuwsgierig vinkje kijkt de kamer in, gezeten op de bak waarin de zonnewering zit opgerold maar in een wipje is hij weer verder en vliegt naar de zaadcontainer waar hij driftig zijn buikje vol zit te pikken.
Het is onaangenaam koud, niet de kou van de winter maar de kilte van net na een regenbui waarbij de zon het ook nog af laat weten.
De zorg heeft alleen de medicijnen gebracht en verder is er niemand geweest die mijn genezing heeft bevorderd, verpleeg/zorgpersoneel heeft kennelijk ook een day/off.
De bekoring
De verzoeking
Elke keer als er iemand is die vanuit de zorg zich opwerpt als therapeut moet ik daar weer aan wennen.
Zo ga ik de dag van morgen schoon beginnen want ik wordt ik onder begeleiding gewassen. Nou weet ik niet of ik me zelf moet douchen onder het spiedend oog van een begeleider die daarop beoordeeld (?) gaat worden. Dat denk ik wel dus ben ik behalve lijdend voorwerp ook schoner dan ooit, lijkt mij na morgenochtend.
Ik hou er helemaal niet van om gebruikt te worden als lesmateriaal maar ik kan er niet onderuit, zelfs niet in deze enigszins compromitterende situatie. Douchen is iets intiems als het in tegenwoordigheid geschiedt van iemand anders dan waarmee men een intieme relatie heeft; 'een therapeut dus'.is.
Nou vooruit dan maar met de geit (bok)
De dag glipt mij ongemerkt door de vingers, de blauwe hemel is intussen ondergedekt door de duisternis. De avond is navenant inktdonker en ik krijg medicatie van thuiszorg die dat met liefde aan mij verstrekt. Als je in de mallemolen van thuiszorg verstrikt raakt, krijg je een surrealistische kijk op de wereld, alsof je gedrogeerd wordt, zoveel medicijnen krijg je toegediend.
Nou valt dat in mijn geval gelukkig nog mee maar sommige patiënten krijgen een snoepwinkel aan pillen toegediend.
Ik ben blij dat er Televisie is want als je in je eentje zit te genezen slaat de verveling genadeloos toe.
Morgen weer zo'n dag en dat is niet erg maar als je weer een dag ouder bent geworden blijven er op mijn leeftijd steeds minder over. Gelukkig heb ik geen zicht op het restant aan dagen die ik nog tegoed heb, maar ik ben 75 (mijn God) jaar en dat is de leeftijd dat er in onze familie met goed fatsoen gestorven kan gaan worden. Misschien kan ik mij opwerpen als de uitzondering in positieve zin en nog wat jaren mag toevoegen zonder dat ik een last wordt voor mijn kinderen.
Ik sluit deze blog af en zie morgen wel weer. Welterusten en tot de volgende blog.
Joop
Elke keer als er iemand is die vanuit de zorg zich opwerpt als therapeut moet ik daar weer aan wennen.
Zo ga ik de dag van morgen schoon beginnen want ik wordt ik onder begeleiding gewassen. Nou weet ik niet of ik me zelf moet douchen onder het spiedend oog van een begeleider die daarop beoordeeld (?) gaat worden. Dat denk ik wel dus ben ik behalve lijdend voorwerp ook schoner dan ooit, lijkt mij na morgenochtend.
Ik hou er helemaal niet van om gebruikt te worden als lesmateriaal maar ik kan er niet onderuit, zelfs niet in deze enigszins compromitterende situatie. Douchen is iets intiems als het in tegenwoordigheid geschiedt van iemand anders dan waarmee men een intieme relatie heeft; 'een therapeut dus'.is.
Nou vooruit dan maar met de geit (bok)
De dag glipt mij ongemerkt door de vingers, de blauwe hemel is intussen ondergedekt door de duisternis. De avond is navenant inktdonker en ik krijg medicatie van thuiszorg die dat met liefde aan mij verstrekt. Als je in de mallemolen van thuiszorg verstrikt raakt, krijg je een surrealistische kijk op de wereld, alsof je gedrogeerd wordt, zoveel medicijnen krijg je toegediend.
Nou valt dat in mijn geval gelukkig nog mee maar sommige patiënten krijgen een snoepwinkel aan pillen toegediend.
Ik ben blij dat er Televisie is want als je in je eentje zit te genezen slaat de verveling genadeloos toe.
Morgen weer zo'n dag en dat is niet erg maar als je weer een dag ouder bent geworden blijven er op mijn leeftijd steeds minder over. Gelukkig heb ik geen zicht op het restant aan dagen die ik nog tegoed heb, maar ik ben 75 (mijn God) jaar en dat is de leeftijd dat er in onze familie met goed fatsoen gestorven kan gaan worden. Misschien kan ik mij opwerpen als de uitzondering in positieve zin en nog wat jaren mag toevoegen zonder dat ik een last wordt voor mijn kinderen.
Ik sluit deze blog af en zie morgen wel weer. Welterusten en tot de volgende blog.
Joop
vrijdag 18 november 2016
Daar is ie weer
Oost west thuis best
Nog steeds patiënt maar nu thuis. Dat wil zeggen dat ik definitief gedrost ben uit Beatrixoord.
Niet dat ik niet meer onderhanden hoef te worden genomen door de geneeskundigen, maar ik ben definitief ontslagen. Dit vervult mij enerzijds met grote vreugde maar tegelijkertijd ook een gevoel van: "Aan deze patiënt maken wij onze handen niet meer vuil" Dat is gelukkig onzin want er is nog genoeg aan mij te verspijkeren, maar dat gebeurt poliklinisch. Aan de ene kant ben ik daar blij om maar dat ik al die goede zorgen nu moet ontberen. Meneer Kars, hier zijn uw medicijnen is het laatste wat nog geregeld wordt, gelukkig ook nog nu ik thuis verder lig/zit/of sta te genezen. Dat het proces van genezing zoveel tijd in beslag neemt verbaast me. Het zal allemaal wel ook te maken hebben met mijn gevorderde leeftijd. Tenslotte ben ik al een tijdje een zeventiger en derhalve niet meer zo 'piep' met daarbij de nodige kwaaltjes als verhoogde bloeddruk et cetera, Toch heb ik momenten waarop ik mij voel alsof ik de hele wereld nog wel aan kan.
Maar als ik dan medische noodzaken moet accepteren als orthopeden en podotherapeuten die mij weer op het rechte pad moeten begeleiden. Ik loop nog steeds als een kameel met steunzolen, dus is er nog wel wat 'zaalf an mie te striek'n' voor ik weer dartel als een jong veulen door de omgeving loop. Vreugde maakt zich echter van mij meester als ik mijzelf kan beschouwen als trotse bezitter van een vier wiel scootmobiel. In het begin leende ik er een van de revalidatie maar ik mag nu dan door het kopen van de scoot mijzelf beschouwen als eigenaar.
Goed lieve en geduldige volgers ik ben jullie zeker dank verschuldigd voor het geduld dat jullie opbrengen om mij te volgen op mijn weg naar genezing.
Minpunt is dat ik een alleenstaande ben geworden, terwijl ik zo graag had gewild dat er een geliefde op mij zat te wachten om de volgende etappe van het leven samen aan te vangen.
Lieve en geduldige vrienden familie en bekenden, ik dank iedereen die hebben bij gedragen aan mijn MOED door te gaan en niet de pijp aan Maarten te geven, zodat ik ook de verder wilde.
Ik zal nog wel wat te melden hebben maar dan niet meer op de redactie in Maartenshof maar alhier in mijn huis aan de J.M. den Uylstraat waar ik straks weet te bewonderen ben als fiere uit later van mijn hondje genaamd Fritz.
Ik zie U later.
Joop
Nog steeds patiënt maar nu thuis. Dat wil zeggen dat ik definitief gedrost ben uit Beatrixoord.
Niet dat ik niet meer onderhanden hoef te worden genomen door de geneeskundigen, maar ik ben definitief ontslagen. Dit vervult mij enerzijds met grote vreugde maar tegelijkertijd ook een gevoel van: "Aan deze patiënt maken wij onze handen niet meer vuil" Dat is gelukkig onzin want er is nog genoeg aan mij te verspijkeren, maar dat gebeurt poliklinisch. Aan de ene kant ben ik daar blij om maar dat ik al die goede zorgen nu moet ontberen. Meneer Kars, hier zijn uw medicijnen is het laatste wat nog geregeld wordt, gelukkig ook nog nu ik thuis verder lig/zit/of sta te genezen. Dat het proces van genezing zoveel tijd in beslag neemt verbaast me. Het zal allemaal wel ook te maken hebben met mijn gevorderde leeftijd. Tenslotte ben ik al een tijdje een zeventiger en derhalve niet meer zo 'piep' met daarbij de nodige kwaaltjes als verhoogde bloeddruk et cetera, Toch heb ik momenten waarop ik mij voel alsof ik de hele wereld nog wel aan kan.
Maar als ik dan medische noodzaken moet accepteren als orthopeden en podotherapeuten die mij weer op het rechte pad moeten begeleiden. Ik loop nog steeds als een kameel met steunzolen, dus is er nog wel wat 'zaalf an mie te striek'n' voor ik weer dartel als een jong veulen door de omgeving loop. Vreugde maakt zich echter van mij meester als ik mijzelf kan beschouwen als trotse bezitter van een vier wiel scootmobiel. In het begin leende ik er een van de revalidatie maar ik mag nu dan door het kopen van de scoot mijzelf beschouwen als eigenaar.
Goed lieve en geduldige volgers ik ben jullie zeker dank verschuldigd voor het geduld dat jullie opbrengen om mij te volgen op mijn weg naar genezing.
Minpunt is dat ik een alleenstaande ben geworden, terwijl ik zo graag had gewild dat er een geliefde op mij zat te wachten om de volgende etappe van het leven samen aan te vangen.
Lieve en geduldige vrienden familie en bekenden, ik dank iedereen die hebben bij gedragen aan mijn MOED door te gaan en niet de pijp aan Maarten te geven, zodat ik ook de verder wilde.
Ik zal nog wel wat te melden hebben maar dan niet meer op de redactie in Maartenshof maar alhier in mijn huis aan de J.M. den Uylstraat waar ik straks weet te bewonderen ben als fiere uit later van mijn hondje genaamd Fritz.
Ik zie U later.
Joop
maandag 14 november 2016
Motivatie
Geen zin meer om te bloggen.
Toen mijn TINY er nog was, was het elke dag weer fijn om wakker te worden en naast mij de rustige ademhaling te horen van mijn lief.
Nu word ik wakker en lig alleen, alleen liggen zal ik omdat ZIJ er niet meer bij ligt.
Haar rustige ademhaling is gestopt en zal nooit weer opnieuw beginnen.ZE IS DOOD
Vijfenzeventig jaar ben ik en al een paar jaar weduwnaar en ik kan jullie zeggen; Er is niks aan.
Een gelukkig huwelijk moet eeuwig duren en aan het levenseinde pas eindigen, en dan liefst tegelijkertijd. Sommige mensen kiezen daar ook voor. Vooral als je oud bent en het leven je niet veel meer te bieden hebt dan de dagelijkse maaltijd van 'Tafeltje Dekje' en de thuiszorg die je komt wassen en helpen met aankleden. Gelukkig kan ik dat inmiddels allemaal zelf weer en ben ik niet meer zo hulpbehoevend. Het eten is wel makkelijk, je krijgt goede maaltijden en dat is beter dan dat je zelf het eten moet bereiden. Het schillen van 'eerappels' gaat absoluut niet en dus laat ik dat maar over aan Koks Herberg die trouw met het autootje langs komt met warm eten. Je kunt via een keuzelijst aangeven wat je wilt eten en zo is het gemakkelijk om gevarieerd te eten.
De hond
Fritz is nog niet terug hoewel het niet lang meer zal duren dat die ook weer thuis komt. Het is zo toch wel wat stil aan het worden. De beweeglijkheid van mijn onderdanen laat het zo langzamerhand wel weer toe hem uit te laten dus dat ga ik weer eens een keer onder begeleiding van mijn zoon(s) proberen.
Lam
Mijn linker wijsvinger, waarmee ik deze blog schrijf begint kramp te vertonen. Hij is niet gewend om een hele blog alleen te moeten tikken. Daarom, lieve lezers hou ik eerst maar op. Jullie weten dus dat ik van goede wil ben en ik zal in de nabije toekomst flink oefenen om snel weer goed te kunnen typen.
Tot de volgende blog.
JOOP
Toen mijn TINY er nog was, was het elke dag weer fijn om wakker te worden en naast mij de rustige ademhaling te horen van mijn lief.
Nu word ik wakker en lig alleen, alleen liggen zal ik omdat ZIJ er niet meer bij ligt.
Haar rustige ademhaling is gestopt en zal nooit weer opnieuw beginnen.ZE IS DOOD
Vijfenzeventig jaar ben ik en al een paar jaar weduwnaar en ik kan jullie zeggen; Er is niks aan.
Een gelukkig huwelijk moet eeuwig duren en aan het levenseinde pas eindigen, en dan liefst tegelijkertijd. Sommige mensen kiezen daar ook voor. Vooral als je oud bent en het leven je niet veel meer te bieden hebt dan de dagelijkse maaltijd van 'Tafeltje Dekje' en de thuiszorg die je komt wassen en helpen met aankleden. Gelukkig kan ik dat inmiddels allemaal zelf weer en ben ik niet meer zo hulpbehoevend. Het eten is wel makkelijk, je krijgt goede maaltijden en dat is beter dan dat je zelf het eten moet bereiden. Het schillen van 'eerappels' gaat absoluut niet en dus laat ik dat maar over aan Koks Herberg die trouw met het autootje langs komt met warm eten. Je kunt via een keuzelijst aangeven wat je wilt eten en zo is het gemakkelijk om gevarieerd te eten.
De hond
Fritz is nog niet terug hoewel het niet lang meer zal duren dat die ook weer thuis komt. Het is zo toch wel wat stil aan het worden. De beweeglijkheid van mijn onderdanen laat het zo langzamerhand wel weer toe hem uit te laten dus dat ga ik weer eens een keer onder begeleiding van mijn zoon(s) proberen.
Lam
Mijn linker wijsvinger, waarmee ik deze blog schrijf begint kramp te vertonen. Hij is niet gewend om een hele blog alleen te moeten tikken. Daarom, lieve lezers hou ik eerst maar op. Jullie weten dus dat ik van goede wil ben en ik zal in de nabije toekomst flink oefenen om snel weer goed te kunnen typen.
Tot de volgende blog.
JOOP
zaterdag 5 november 2016
Weer Thuis
Mijn niet meer thuis
Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.
Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'
JOOP
JOOP
Abonneren op:
Reacties (Atom)