Zaterdag
Het is zaterdag. Een dag die altijd stond voor; stad in en andere dingen waar ik in de week geen zin of geen tijd voor had. Kleren kopen bijvoorbeeld. We liepen zo even de stad in toen we nog aan de Oosterweg woonden maar nu in de Wijert zuid wonen we te ver weg voor zo'n wandeling en sinds mijn hersenbloeding is het fietsen ook nog niet weer mogelijk. Een 74 jarige moet men ook niet meer op de fiets zetten. Vooral niet als hij/zij een insult achter de rug heeft.
Dus van de stad in gaan komt er vooreerst niet. Ik ben al wel met de rolstoel met duwende zonen wezen winkelen maar dat is ook een opgave.
Een nieuwsgierig vinkje kijkt de kamer in, gezeten op de bak waarin de zonnewering zit opgerold maar in een wipje is hij weer verder en vliegt naar de zaadcontainer waar hij driftig zijn buikje vol zit te pikken.
Het is onaangenaam koud, niet de kou van de winter maar de kilte van net na een regenbui waarbij de zon het ook nog af laat weten.
De zorg heeft alleen de medicijnen gebracht en verder is er niemand geweest die mijn genezing heeft bevorderd, verpleeg/zorgpersoneel heeft kennelijk ook een day/off.
maandag 21 november 2016
De bekoring
De verzoeking
Elke keer als er iemand is die vanuit de zorg zich opwerpt als therapeut moet ik daar weer aan wennen.
Zo ga ik de dag van morgen schoon beginnen want ik wordt ik onder begeleiding gewassen. Nou weet ik niet of ik me zelf moet douchen onder het spiedend oog van een begeleider die daarop beoordeeld (?) gaat worden. Dat denk ik wel dus ben ik behalve lijdend voorwerp ook schoner dan ooit, lijkt mij na morgenochtend.
Ik hou er helemaal niet van om gebruikt te worden als lesmateriaal maar ik kan er niet onderuit, zelfs niet in deze enigszins compromitterende situatie. Douchen is iets intiems als het in tegenwoordigheid geschiedt van iemand anders dan waarmee men een intieme relatie heeft; 'een therapeut dus'.is.
Nou vooruit dan maar met de geit (bok)
De dag glipt mij ongemerkt door de vingers, de blauwe hemel is intussen ondergedekt door de duisternis. De avond is navenant inktdonker en ik krijg medicatie van thuiszorg die dat met liefde aan mij verstrekt. Als je in de mallemolen van thuiszorg verstrikt raakt, krijg je een surrealistische kijk op de wereld, alsof je gedrogeerd wordt, zoveel medicijnen krijg je toegediend.
Nou valt dat in mijn geval gelukkig nog mee maar sommige patiënten krijgen een snoepwinkel aan pillen toegediend.
Ik ben blij dat er Televisie is want als je in je eentje zit te genezen slaat de verveling genadeloos toe.
Morgen weer zo'n dag en dat is niet erg maar als je weer een dag ouder bent geworden blijven er op mijn leeftijd steeds minder over. Gelukkig heb ik geen zicht op het restant aan dagen die ik nog tegoed heb, maar ik ben 75 (mijn God) jaar en dat is de leeftijd dat er in onze familie met goed fatsoen gestorven kan gaan worden. Misschien kan ik mij opwerpen als de uitzondering in positieve zin en nog wat jaren mag toevoegen zonder dat ik een last wordt voor mijn kinderen.
Ik sluit deze blog af en zie morgen wel weer. Welterusten en tot de volgende blog.
Joop
Elke keer als er iemand is die vanuit de zorg zich opwerpt als therapeut moet ik daar weer aan wennen.
Zo ga ik de dag van morgen schoon beginnen want ik wordt ik onder begeleiding gewassen. Nou weet ik niet of ik me zelf moet douchen onder het spiedend oog van een begeleider die daarop beoordeeld (?) gaat worden. Dat denk ik wel dus ben ik behalve lijdend voorwerp ook schoner dan ooit, lijkt mij na morgenochtend.
Ik hou er helemaal niet van om gebruikt te worden als lesmateriaal maar ik kan er niet onderuit, zelfs niet in deze enigszins compromitterende situatie. Douchen is iets intiems als het in tegenwoordigheid geschiedt van iemand anders dan waarmee men een intieme relatie heeft; 'een therapeut dus'.is.
Nou vooruit dan maar met de geit (bok)
De dag glipt mij ongemerkt door de vingers, de blauwe hemel is intussen ondergedekt door de duisternis. De avond is navenant inktdonker en ik krijg medicatie van thuiszorg die dat met liefde aan mij verstrekt. Als je in de mallemolen van thuiszorg verstrikt raakt, krijg je een surrealistische kijk op de wereld, alsof je gedrogeerd wordt, zoveel medicijnen krijg je toegediend.
Nou valt dat in mijn geval gelukkig nog mee maar sommige patiënten krijgen een snoepwinkel aan pillen toegediend.
Ik ben blij dat er Televisie is want als je in je eentje zit te genezen slaat de verveling genadeloos toe.
Morgen weer zo'n dag en dat is niet erg maar als je weer een dag ouder bent geworden blijven er op mijn leeftijd steeds minder over. Gelukkig heb ik geen zicht op het restant aan dagen die ik nog tegoed heb, maar ik ben 75 (mijn God) jaar en dat is de leeftijd dat er in onze familie met goed fatsoen gestorven kan gaan worden. Misschien kan ik mij opwerpen als de uitzondering in positieve zin en nog wat jaren mag toevoegen zonder dat ik een last wordt voor mijn kinderen.
Ik sluit deze blog af en zie morgen wel weer. Welterusten en tot de volgende blog.
Joop
vrijdag 18 november 2016
Daar is ie weer
Oost west thuis best
Nog steeds patiënt maar nu thuis. Dat wil zeggen dat ik definitief gedrost ben uit Beatrixoord.
Niet dat ik niet meer onderhanden hoef te worden genomen door de geneeskundigen, maar ik ben definitief ontslagen. Dit vervult mij enerzijds met grote vreugde maar tegelijkertijd ook een gevoel van: "Aan deze patiënt maken wij onze handen niet meer vuil" Dat is gelukkig onzin want er is nog genoeg aan mij te verspijkeren, maar dat gebeurt poliklinisch. Aan de ene kant ben ik daar blij om maar dat ik al die goede zorgen nu moet ontberen. Meneer Kars, hier zijn uw medicijnen is het laatste wat nog geregeld wordt, gelukkig ook nog nu ik thuis verder lig/zit/of sta te genezen. Dat het proces van genezing zoveel tijd in beslag neemt verbaast me. Het zal allemaal wel ook te maken hebben met mijn gevorderde leeftijd. Tenslotte ben ik al een tijdje een zeventiger en derhalve niet meer zo 'piep' met daarbij de nodige kwaaltjes als verhoogde bloeddruk et cetera, Toch heb ik momenten waarop ik mij voel alsof ik de hele wereld nog wel aan kan.
Maar als ik dan medische noodzaken moet accepteren als orthopeden en podotherapeuten die mij weer op het rechte pad moeten begeleiden. Ik loop nog steeds als een kameel met steunzolen, dus is er nog wel wat 'zaalf an mie te striek'n' voor ik weer dartel als een jong veulen door de omgeving loop. Vreugde maakt zich echter van mij meester als ik mijzelf kan beschouwen als trotse bezitter van een vier wiel scootmobiel. In het begin leende ik er een van de revalidatie maar ik mag nu dan door het kopen van de scoot mijzelf beschouwen als eigenaar.
Goed lieve en geduldige volgers ik ben jullie zeker dank verschuldigd voor het geduld dat jullie opbrengen om mij te volgen op mijn weg naar genezing.
Minpunt is dat ik een alleenstaande ben geworden, terwijl ik zo graag had gewild dat er een geliefde op mij zat te wachten om de volgende etappe van het leven samen aan te vangen.
Lieve en geduldige vrienden familie en bekenden, ik dank iedereen die hebben bij gedragen aan mijn MOED door te gaan en niet de pijp aan Maarten te geven, zodat ik ook de verder wilde.
Ik zal nog wel wat te melden hebben maar dan niet meer op de redactie in Maartenshof maar alhier in mijn huis aan de J.M. den Uylstraat waar ik straks weet te bewonderen ben als fiere uit later van mijn hondje genaamd Fritz.
Ik zie U later.
Joop
Nog steeds patiënt maar nu thuis. Dat wil zeggen dat ik definitief gedrost ben uit Beatrixoord.
Niet dat ik niet meer onderhanden hoef te worden genomen door de geneeskundigen, maar ik ben definitief ontslagen. Dit vervult mij enerzijds met grote vreugde maar tegelijkertijd ook een gevoel van: "Aan deze patiënt maken wij onze handen niet meer vuil" Dat is gelukkig onzin want er is nog genoeg aan mij te verspijkeren, maar dat gebeurt poliklinisch. Aan de ene kant ben ik daar blij om maar dat ik al die goede zorgen nu moet ontberen. Meneer Kars, hier zijn uw medicijnen is het laatste wat nog geregeld wordt, gelukkig ook nog nu ik thuis verder lig/zit/of sta te genezen. Dat het proces van genezing zoveel tijd in beslag neemt verbaast me. Het zal allemaal wel ook te maken hebben met mijn gevorderde leeftijd. Tenslotte ben ik al een tijdje een zeventiger en derhalve niet meer zo 'piep' met daarbij de nodige kwaaltjes als verhoogde bloeddruk et cetera, Toch heb ik momenten waarop ik mij voel alsof ik de hele wereld nog wel aan kan.
Maar als ik dan medische noodzaken moet accepteren als orthopeden en podotherapeuten die mij weer op het rechte pad moeten begeleiden. Ik loop nog steeds als een kameel met steunzolen, dus is er nog wel wat 'zaalf an mie te striek'n' voor ik weer dartel als een jong veulen door de omgeving loop. Vreugde maakt zich echter van mij meester als ik mijzelf kan beschouwen als trotse bezitter van een vier wiel scootmobiel. In het begin leende ik er een van de revalidatie maar ik mag nu dan door het kopen van de scoot mijzelf beschouwen als eigenaar.
Goed lieve en geduldige volgers ik ben jullie zeker dank verschuldigd voor het geduld dat jullie opbrengen om mij te volgen op mijn weg naar genezing.
Minpunt is dat ik een alleenstaande ben geworden, terwijl ik zo graag had gewild dat er een geliefde op mij zat te wachten om de volgende etappe van het leven samen aan te vangen.
Lieve en geduldige vrienden familie en bekenden, ik dank iedereen die hebben bij gedragen aan mijn MOED door te gaan en niet de pijp aan Maarten te geven, zodat ik ook de verder wilde.
Ik zal nog wel wat te melden hebben maar dan niet meer op de redactie in Maartenshof maar alhier in mijn huis aan de J.M. den Uylstraat waar ik straks weet te bewonderen ben als fiere uit later van mijn hondje genaamd Fritz.
Ik zie U later.
Joop
maandag 14 november 2016
Motivatie
Geen zin meer om te bloggen.
Toen mijn TINY er nog was, was het elke dag weer fijn om wakker te worden en naast mij de rustige ademhaling te horen van mijn lief.
Nu word ik wakker en lig alleen, alleen liggen zal ik omdat ZIJ er niet meer bij ligt.
Haar rustige ademhaling is gestopt en zal nooit weer opnieuw beginnen.ZE IS DOOD
Vijfenzeventig jaar ben ik en al een paar jaar weduwnaar en ik kan jullie zeggen; Er is niks aan.
Een gelukkig huwelijk moet eeuwig duren en aan het levenseinde pas eindigen, en dan liefst tegelijkertijd. Sommige mensen kiezen daar ook voor. Vooral als je oud bent en het leven je niet veel meer te bieden hebt dan de dagelijkse maaltijd van 'Tafeltje Dekje' en de thuiszorg die je komt wassen en helpen met aankleden. Gelukkig kan ik dat inmiddels allemaal zelf weer en ben ik niet meer zo hulpbehoevend. Het eten is wel makkelijk, je krijgt goede maaltijden en dat is beter dan dat je zelf het eten moet bereiden. Het schillen van 'eerappels' gaat absoluut niet en dus laat ik dat maar over aan Koks Herberg die trouw met het autootje langs komt met warm eten. Je kunt via een keuzelijst aangeven wat je wilt eten en zo is het gemakkelijk om gevarieerd te eten.
De hond
Fritz is nog niet terug hoewel het niet lang meer zal duren dat die ook weer thuis komt. Het is zo toch wel wat stil aan het worden. De beweeglijkheid van mijn onderdanen laat het zo langzamerhand wel weer toe hem uit te laten dus dat ga ik weer eens een keer onder begeleiding van mijn zoon(s) proberen.
Lam
Mijn linker wijsvinger, waarmee ik deze blog schrijf begint kramp te vertonen. Hij is niet gewend om een hele blog alleen te moeten tikken. Daarom, lieve lezers hou ik eerst maar op. Jullie weten dus dat ik van goede wil ben en ik zal in de nabije toekomst flink oefenen om snel weer goed te kunnen typen.
Tot de volgende blog.
JOOP
Toen mijn TINY er nog was, was het elke dag weer fijn om wakker te worden en naast mij de rustige ademhaling te horen van mijn lief.
Nu word ik wakker en lig alleen, alleen liggen zal ik omdat ZIJ er niet meer bij ligt.
Haar rustige ademhaling is gestopt en zal nooit weer opnieuw beginnen.ZE IS DOOD
Vijfenzeventig jaar ben ik en al een paar jaar weduwnaar en ik kan jullie zeggen; Er is niks aan.
Een gelukkig huwelijk moet eeuwig duren en aan het levenseinde pas eindigen, en dan liefst tegelijkertijd. Sommige mensen kiezen daar ook voor. Vooral als je oud bent en het leven je niet veel meer te bieden hebt dan de dagelijkse maaltijd van 'Tafeltje Dekje' en de thuiszorg die je komt wassen en helpen met aankleden. Gelukkig kan ik dat inmiddels allemaal zelf weer en ben ik niet meer zo hulpbehoevend. Het eten is wel makkelijk, je krijgt goede maaltijden en dat is beter dan dat je zelf het eten moet bereiden. Het schillen van 'eerappels' gaat absoluut niet en dus laat ik dat maar over aan Koks Herberg die trouw met het autootje langs komt met warm eten. Je kunt via een keuzelijst aangeven wat je wilt eten en zo is het gemakkelijk om gevarieerd te eten.
De hond
Fritz is nog niet terug hoewel het niet lang meer zal duren dat die ook weer thuis komt. Het is zo toch wel wat stil aan het worden. De beweeglijkheid van mijn onderdanen laat het zo langzamerhand wel weer toe hem uit te laten dus dat ga ik weer eens een keer onder begeleiding van mijn zoon(s) proberen.
Lam
Mijn linker wijsvinger, waarmee ik deze blog schrijf begint kramp te vertonen. Hij is niet gewend om een hele blog alleen te moeten tikken. Daarom, lieve lezers hou ik eerst maar op. Jullie weten dus dat ik van goede wil ben en ik zal in de nabije toekomst flink oefenen om snel weer goed te kunnen typen.
Tot de volgende blog.
JOOP
zaterdag 5 november 2016
Weer Thuis
Mijn niet meer thuis
Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.
Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'
JOOP
JOOP
Weer Thuis
Mijn niet meer thuis
Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.
Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'
JOOP
JOOP
Weer Thuis
Mijn niet meer thuis
Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.
Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'
Weer Thuis
Mijn niet meer thuis
Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.
Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'
Ook maar geen blog dan
Ook maar geen blog dan
Thuiszorg en meer
Als het zo mot
Als het een blog aflevering moet worden, moeten mijn vingers het snel weten, want met alleen de linker wijsvinger wordt dat een zware opgave. Ik heb geprobeerd de hele en ook de andere hand mee te laten typen maar dat levert lachwekkende woorden op die volkomen misstaan in de serieusheid van deze blog.
De den Uylstraat
Ik lig dan wel weer in mijn eigen bed, maar ik weet op sommige momenten vanuit de modus waken/slapen echt niet meer waar ik ben. Dan moet het licht aan en pas dan zie ik aan mijn omgeving dat ik waarachtig in mijn eigen bed in mijn eigen slaapboudoir lig en verwondering maakt zich van mij meester. Ik heb in veel bedden gelegen de laatste maanden maar geen ervan was van mij.
Nu ben ik eindelijk weer thuis aanbeland en ik doe de gordijnen zo ver open dat ik op elk moment van de nacht kan zien waar ik ben. Dat is een rustgevend beeld, maar dan draai ik mij gewoontegetrouw om naar mijn bedgenote en zie dat daar niemand ligt. Teleurgesteld draai ik weer terug en besef het weer; voorbij is het dat ik die lieve Tinemien naast me zie liggen, nog in diepe rust.
Thuiszorg I
Een vreemdeling wast mij en maakt het ontbijt klaar; 'Het is thuiszorg'
Een vreemdeling, die langzaam bekend wordt en het huishouden bestiert waar ik dat door mijn fysieke beperking niet kan (voorlopig). Ik mag hopen dat het beter wordt want anders zie ik het bewegingsapparaat met zorg tegemoet.
Als het een blog aflevering moet worden, moeten mijn vingers het snel weten, want met alleen de linker wijsvinger wordt dat een zware opgave. Ik heb geprobeerd de hele en ook de andere hand mee te laten typen maar dat levert lachwekkende woorden op die volkomen misstaan in de serieusheid van deze blog.
De den Uylstraat
Ik lig dan wel weer in mijn eigen bed, maar ik weet op sommige momenten vanuit de modus waken/slapen echt niet meer waar ik ben. Dan moet het licht aan en pas dan zie ik aan mijn omgeving dat ik waarachtig in mijn eigen bed in mijn eigen slaapboudoir lig en verwondering maakt zich van mij meester. Ik heb in veel bedden gelegen de laatste maanden maar geen ervan was van mij.
Nu ben ik eindelijk weer thuis aanbeland en ik doe de gordijnen zo ver open dat ik op elk moment van de nacht kan zien waar ik ben. Dat is een rustgevend beeld, maar dan draai ik mij gewoontegetrouw om naar mijn bedgenote en zie dat daar niemand ligt. Teleurgesteld draai ik weer terug en besef het weer; voorbij is het dat ik die lieve Tinemien naast me zie liggen, nog in diepe rust.
Thuiszorg I
Een vreemdeling wast mij en maakt het ontbijt klaar; 'Het is thuiszorg'
Een vreemdeling, die langzaam bekend wordt en het huishouden bestiert waar ik dat door mijn fysieke beperking niet kan (voorlopig). Ik mag hopen dat het beter wordt want anders zie ik het bewegingsapparaat met zorg tegemoet.
Goede tijden
Dat waren tijden toen het bewegingsapparaat nog goed functioneerde en ik met de helmstok en Femmie Linthout de woelige baren van het Paterswoldsche meer bezwoer.
De tijden dat ik deze activiteiten zal kunnen ondernemen zijn voorlopig voorbij.
Zo zijn er veel meer dingen voorbij; eigenlijk is niets meer zoals het was en dat stemt tot grote droefheid. In mijn hersenpan bevinden zich synchroon twee gaten die een opening vormen naar mijn hersens waar twee bloedingen zijn geweest. Het is gerepareerd door de chirurg en nu heb ik twee prachtige deukjes in mijn schedeldak. Het betekent wel dat ik de verlichte status zou kunnen hebben bereikt. De arts Hughes, een arts uit de flower powertijd heeft om deze verlichte toestand te bereiken een gat in zijn schedel geboord. Deze daad heeft tot gevolg gehad dat hij grote bekendheid genoot in de alternatieve scene. Deze daad had weinig navolgers nadat het een aantal hersenvlies ontstekingen ontstonden met fatale afloop. Niet meer doen dus. Ik kan met mijn twee gaten in de schedel niet bevestigen dat ik de verlichte status heb bereikt. Mijn kijk op de wereld en al wat daar op rond loopt, zwemt, kruipt of over vliegt is niet wezenlijk veranderd.
Thuiszorg 11
De thuiszorg zorgt alleen nog als er medicijnen gegeten moet worden waarvan ik mij afvraag of ik die ten eeuwigen dage moet gebruiken. Wel die tegen hoge bloeddruk, dat snap ik maar er zijn nog andere bij gekomen waarvan ik het nut niet meer zo zie nu ik de verlichting ken.
Dit was het weer voor vandaag. Mijn lieve broer Kees zou zeggen; 'Ik zie U nader' en daarmee sluit ik deze keer. Tot blogs.
Joop
woensdag 2 november 2016
De zonneschijn
Blauwe lucht
De zon schijnt tegen beter weten in; hij heeft geen enkel erbarmen met mijn leven dat zo radicaal veranderd is. Ik, die zelfverzekerde Joop, die sinds Tiny's verscheiden al die zelfverzekerdheid heeft moeten laten varen en met een hoofd vol gaten; (ogen neus oren en mond niet meegerekend) waarvan ik nu zit te genezen. Dokter Wielinga heeft het verband eraf gehaald en de draadjes van de hechtingen er vanmiddag uit getrokken. Een pleister is alles wat er over is aan indrukwekkends.
De scootmobiel komt langzamerhand vaker in beeld want ik ga zelf boodschappen doen en naar Maartenshof voor revalidatie en ik dat zonder taxi ga doen.
Hond
Ik oefen af en toe de uitlaatroute zodat ik straks mijn kameraad Fritz weer laat brengen. Het beest heeft het waarschijnlijk uitstekend naar de zin in Onnen, maar hij moet in afzienbare tijd toch maar weer bij mij komen. Het is mooi dat hij een logeeradres kent maar ik mis hem wel
Dromen
Ik zomaar nog niet van mijn dromen af, wie zijn er nog onder ons en wie zijn ingetreden in eeuwigheid. Ik durf soms nog niet goed te vragen of zij er nog zijn, bang voor de confrontatie.
En toch zal ik er naar toe moeten op een gegeven moment komt de harde waarheid toch via een kiertje of door een wijd openstaande deur. En dan zal ik op het pad van de waarheid verder moeten lopen. Er is geen terug route, alleen verder is de boodschap.
Mijn troost is achtergebleven in de vorm van de gezinnen van mijn zonen en de vrolijkheid die dat met zich meebrengt.
Ach, de zon, aanmatigend schijnt hij nog zonder mijn Tiny, in een poging tot mijn hart door te dringen. Maar zijn stralen zakken weg in het moeras van wat eens grazige weiden waren. De duinen en het strand van Ameland waar wij oud, en de jongens volwassen werden. Al die mooie jaren die we koesterden maar die nu voor mij helemaal opnieuw hun schoonheid moeten zien te verwerven.
Ik hoop dat er nog wat kansen liggen voor mij om te kunnen genieten boven aan de afgang Buren van de zee het strand en de duinen. En dan zeg ik het tegen mezelf, hoe mooi het hier toch is en hoe gelukkig we hier waren, maar besef ook dat dit nooit weer terug zal komen.
Welaan lieve lezer, ik verzend deze blog maar weer omdat dat nu eenmaal de bedoeling is om jullie af en toe mee te nemen in mijn gedachten en ik die de vrije loop laat, zij het af en toe ook voor mezelf zal houden want in het land van mijn gedachten ben ik de enige wandelaar.
Joop
De zon schijnt tegen beter weten in; hij heeft geen enkel erbarmen met mijn leven dat zo radicaal veranderd is. Ik, die zelfverzekerde Joop, die sinds Tiny's verscheiden al die zelfverzekerdheid heeft moeten laten varen en met een hoofd vol gaten; (ogen neus oren en mond niet meegerekend) waarvan ik nu zit te genezen. Dokter Wielinga heeft het verband eraf gehaald en de draadjes van de hechtingen er vanmiddag uit getrokken. Een pleister is alles wat er over is aan indrukwekkends.
De scootmobiel komt langzamerhand vaker in beeld want ik ga zelf boodschappen doen en naar Maartenshof voor revalidatie en ik dat zonder taxi ga doen.
Hond
Ik oefen af en toe de uitlaatroute zodat ik straks mijn kameraad Fritz weer laat brengen. Het beest heeft het waarschijnlijk uitstekend naar de zin in Onnen, maar hij moet in afzienbare tijd toch maar weer bij mij komen. Het is mooi dat hij een logeeradres kent maar ik mis hem wel
Dromen
Ik zomaar nog niet van mijn dromen af, wie zijn er nog onder ons en wie zijn ingetreden in eeuwigheid. Ik durf soms nog niet goed te vragen of zij er nog zijn, bang voor de confrontatie.
En toch zal ik er naar toe moeten op een gegeven moment komt de harde waarheid toch via een kiertje of door een wijd openstaande deur. En dan zal ik op het pad van de waarheid verder moeten lopen. Er is geen terug route, alleen verder is de boodschap.
Mijn troost is achtergebleven in de vorm van de gezinnen van mijn zonen en de vrolijkheid die dat met zich meebrengt.
Ach, de zon, aanmatigend schijnt hij nog zonder mijn Tiny, in een poging tot mijn hart door te dringen. Maar zijn stralen zakken weg in het moeras van wat eens grazige weiden waren. De duinen en het strand van Ameland waar wij oud, en de jongens volwassen werden. Al die mooie jaren die we koesterden maar die nu voor mij helemaal opnieuw hun schoonheid moeten zien te verwerven.
Ik hoop dat er nog wat kansen liggen voor mij om te kunnen genieten boven aan de afgang Buren van de zee het strand en de duinen. En dan zeg ik het tegen mezelf, hoe mooi het hier toch is en hoe gelukkig we hier waren, maar besef ook dat dit nooit weer terug zal komen.
Welaan lieve lezer, ik verzend deze blog maar weer omdat dat nu eenmaal de bedoeling is om jullie af en toe mee te nemen in mijn gedachten en ik die de vrije loop laat, zij het af en toe ook voor mezelf zal houden want in het land van mijn gedachten ben ik de enige wandelaar.
Joop
dinsdag 1 november 2016
DE HERREZENE
Zo goed als nieuw
Gedoucht en min of meer herboren kom ik in de kamer en terwijl ik door een kiertje van het gordijn, mijn gordijn, mijn eigen tuin aanschouw, heb een gevoel van 'homecoming' na lang weggeweest te zijn geweest.
De schilders van Nijestee zijn de gevel aan het renoveren zodat niet alleen ik maar ook het huis, dat in blijde afwachting van mijn terugkeer uit de ziekenboeg was, weer volkomen vernieuwd uitziet.
De dag is helder begonnen en mijn scootmobiel staat enthousiast te wachten tot ik hem (of is het vr. haar) beklim en de eerste rit vanuit de den Uylstr begin. Maar eerst moet ik het brood er in werken en een kop koffie drinken. De krant wil ook gelezen worden, dus mijn leven bruist weer als vanouds.
Toch zal het een volkomen ander leven worden, dat is duidelijk.
Kop der veur, is een mooie grunneger uitdrukking die voor mijn kop een extra lading heeft door de boorgaten die de artsen er in hebben geboord om bij de bloeding te komen.
Het leven lacht me weer met kleine glimlach toe en ik mag hopen dat deze laatste val ook werkelijk de laatste was.
Joop
Gedoucht en min of meer herboren kom ik in de kamer en terwijl ik door een kiertje van het gordijn, mijn gordijn, mijn eigen tuin aanschouw, heb een gevoel van 'homecoming' na lang weggeweest te zijn geweest.
De schilders van Nijestee zijn de gevel aan het renoveren zodat niet alleen ik maar ook het huis, dat in blijde afwachting van mijn terugkeer uit de ziekenboeg was, weer volkomen vernieuwd uitziet.
De dag is helder begonnen en mijn scootmobiel staat enthousiast te wachten tot ik hem (of is het vr. haar) beklim en de eerste rit vanuit de den Uylstr begin. Maar eerst moet ik het brood er in werken en een kop koffie drinken. De krant wil ook gelezen worden, dus mijn leven bruist weer als vanouds.
Toch zal het een volkomen ander leven worden, dat is duidelijk.
Kop der veur, is een mooie grunneger uitdrukking die voor mijn kop een extra lading heeft door de boorgaten die de artsen er in hebben geboord om bij de bloeding te komen.
Het leven lacht me weer met kleine glimlach toe en ik mag hopen dat deze laatste val ook werkelijk de laatste was.
Joop
Abonneren op:
Reacties (Atom)