Weggebruikers, opgelet
Vanaf heden ben ik gemotoriseerd en kan mij verplaatsen, als een vorst, gezeten op een splinternieuwe goudkleurige scootmobiel.
Vanmorgen is hij afgeleverd en succesvol door mij bereden. Het is een model met vier wielen, die liggen stabieler op de weg en rijden comfortabeler. Vooral in de bochten geprobeerd te hebben is het niet meer mogelijk van het spoor te geraken. Dus is mijn periode van huisgebondenheid voorbij en kan ik op een keer zomaar voor jullie deur staan; "kovvie kloar?"
Maar ik moet eerst nog wennen aan de snelheid en de directheid omdat het een nieuwe is, doet alles het perfect en is een kleine aanwijzing al genoeg om te reageren.
Enfin, ik heb de eerste meters in de den Uylstraat succesvol afgelegd en de scootmobiel staat uit te rusten in de schuur.
De grote gewenning
Het gevoel van het wonen in een vreemd huis, is al helemaal verdwenen. Als ik in het begin 's nachts wakker werd, voelde ik mij steeds als een vreemdeling in Galilea. Moest ik plassen, wist ik pas na een paar keer in een keer het toilet te vinden. Het gewenningsproces vordert gestadig.
Fritz zat achter het huis al weer als een prins op de scootmobiel en keek naar mij, wanneer gaan we weg? Greetje, de huishoudster houdt alweer huis. Ik hoor de stofzuiger en het gevoel van huiselijkheid doet mij denken aan vervlogen tijden toen Tiny nog door het huis dartelde en de jongens nog 'jongetjes' waren. Maar dat komt niet terug zoals er zo veel is wat is verdwenen. Lieve lezers, ga nooit zomaar achteloos voorbij aan je 'zegeningen' maar tel ze een voor een zoals het lied zegt.
De hond ligt heerlijk op mijn sweater en voelt zich hier al helemaal thuis alsof hij nooit elders heeft gewoond. En goed beschouwd heeft hij gelijk want de afgelopen jaren woonden we hier immers ook al.
Omzien in verwondering
Zal ik ooit weer de ranke wandelaar worden die ik was als postbode die de stenen trappen van de Parkweg en het van Brakelplein besteeg, die het stadspark doorkruiste en uren met de kinderen in de duinen van Ameland wandelde? De leeftijd gaat ook meetellen; 75 zegge vijfenzeventig jaren sleep ik dit lijf al met me langs 's Heeren wegen en nu, ziet mij door de kamer lopen. Het gaat wel licht vooruit, alleen de beugel om mijn klapvoet te geleiden maakt dat ik er nog een beetje zielig bij loop
maar wie daar op let is een kniesoor.
Gekneusde rib
In het kader van; 'Hou je huisarts scherp' heb ik een gekneusde gescoord. Gevallen voor op de stoep.
De huisarts heeft er even naar gekeken en een röntgenbeeld bekeken. Geen breuk gelukkig; moar zeer dut't wel. Gekneusd dus en zo sukkel ik door het leven. Ik mag hopen dat ik binnen niet al te lange tijd weer een dansje kan dansen zonder pijn. En ach, wat zeur ik nou toch; alles wat ik nu meemaak is van voorbijgaande aard.
Verleden en heden
De scootmobiel staat uit te rusten. Even op mijn rooster kijken wat de dag van morgen mij brengt.
Ingrid, ik denk ineens aan jouw keuken. Is die nu helemaal klaar? Kun je mooi meedoen aan
'Heel Holland bakt' en dan kom je de taart hier afleveren. Het is wel heerlijk als je voor het eerst een eitje staat te bakken in je blinkende keuken zeker?
Ik lees ineens een Greetz kaart van jou waarin je schrijft dat je misschien wel eilandhoppend een plek op Ameland zoekt. Camping de Kiekduun is the place to be. Dat zou leuk zijn. Je kunt eerst eens komen kijken hoe het er hier bij staat. Als ik maar eerst weer autorijden mag, eerder kom ik er niet.
Zo, eerst maar even weer uitrusten van het tikken. Mijn hand is nog gauw moe en wil de toetsen nog wel eens overslaan dus van mijn typesnelheid is nog lang niet op zijn oude niveau.
Ingrid see you.
Hij die zich noemt;
Jopie
donderdag 27 oktober 2016
zaterdag 22 oktober 2016
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Wonderbare herrijzeni gehad
Voorwaarts Mars
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan. Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.
Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.
Joop
donderdag 20 oktober 2016
Regentijd
Nadde boudel
Met de moed der wanhoop probeer ik mijn hand weer aan te zetten tot het tikken van een aflevering van Joop de Postloper.
Het rechter voorpootje is, hoewel al beter, nog dusdanig dwars, dat hij nog steeds onwillig is niet bij machte enige bijdrage te leveren aan het tikken. Mijn linkerhand vliegt derhalve in z'n eentje van links naar rechts over het toetsenbord om wat mooie zinnen te plaatsen.
Het regende vanmorgen pijpenstelen zodat ik vrees dat er van buitenactiviteiten op camping Kiekduun op Ameland niet veel terecht komt als het zo nattig blijft, maar 'mens erger je niet' of 'Monopolie' zijn tijd-verdrijven om te doen. Je zit lekker in een droge caravan, wat wil je nog meer? Het begint me nu al weer knap te vervelen. De enige afwisseling zijn de duiven op het dak die zitten te loeren naar het voederhuisje waar ik straks maar weer wat voer in zal strooien.
Ik kijk naar het publicatiebord voor mijn neus boven de monitor waarop langzaam, veel te langzaam de zinnen worden gevormd. Dat zal wel weer sneller gaan als mijn andere hand ook weer mee gaat doen.
Geboren op 11 januari 1923 vermeld de kaart waarop schoonmoeder afscheid heeft genomen van het leven. 29 maart 2016 was de datum waarop het genoeg was. Zeven dochters heeft ze gebaard die weer heel wat nageslacht hebben voortgebracht. Haar leven was niet voor niks en met grote dankbaarheid kunnen de 'Groefsemeisjes' op haar leven terug kijken. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en als was het nog niet genoeg; een achtste (Marietje) kon er ook nog wel een tijdje bij zodat de pannen rammelden op het dak vanwege het vertier in de kamer met zoveel meiden. Wat heb ik daar een boel mooie herinneringen aan. Maar dat gaat ook weer voorbij net als het hele leven.
Oh,Oh Jopie, welk een nostalgie is in jou gevaren?
Zo heb ik alleen fijne herinneringen aan Nieuwstraat 140a en de Oostersingel 68a. Dat was het adres van waaruit de koetsen en trouwauto's vertrokken met weer een bruid. Op het laatst was de voorraad bruiden op en bleven Pa en Moe Groefsema alleen achter.
Op een braak liggend stukje grond achter het huis, zette Pa een schuurtje neer en kon hij eindelijk konijnen houden. Ook was er een bok die met een sprong op Pa's rug kon springen. Een paar kippen kwamen er ook nog bij en zo was Pa eindelijk in zijn nopjes. Vind dat maar eens in de binnenstad, zo'n plekje.
Maar ook dat gaat voorbij. Er kwam een huis in Lewenborg beschikbaar en dat was het einde van de menagerie. Alleen Roy, de hond, een boxer met opsporingsgaven ging mee. Hij kon net zo lang speuren, tot hij alle zusjes bij elkaar had gevonden.
Ja, en vanaf dat huis was het voorbij met de dierenhobby. Nog een verhuizing kwam er; voor pa de mooiste want een klein arbeidershuisje met schuur en kippen in Woltersum was alles wat hij zich kon wensen.
Het is allemaal voorbij, net als alles wat voorbij gaat. En nu zit ik als 75 jarige in de wachtkamer tot ik ook aan de beurt ben. Voorlopig is het wachten op een scootmobiel en ik met wapperende lokken door het stadspark rij met Fritz op de voetenplank en ik terug denk aan al die mooie en minder mooie jaren.
Ik ben nog niet aan het eind gekomen van mijn litteraire oprispingen dus zou ik zeggen; 'Tot schrijfs'
Joop
Met de moed der wanhoop probeer ik mijn hand weer aan te zetten tot het tikken van een aflevering van Joop de Postloper.
Het rechter voorpootje is, hoewel al beter, nog dusdanig dwars, dat hij nog steeds onwillig is niet bij machte enige bijdrage te leveren aan het tikken. Mijn linkerhand vliegt derhalve in z'n eentje van links naar rechts over het toetsenbord om wat mooie zinnen te plaatsen.
Het regende vanmorgen pijpenstelen zodat ik vrees dat er van buitenactiviteiten op camping Kiekduun op Ameland niet veel terecht komt als het zo nattig blijft, maar 'mens erger je niet' of 'Monopolie' zijn tijd-verdrijven om te doen. Je zit lekker in een droge caravan, wat wil je nog meer? Het begint me nu al weer knap te vervelen. De enige afwisseling zijn de duiven op het dak die zitten te loeren naar het voederhuisje waar ik straks maar weer wat voer in zal strooien.
Ik kijk naar het publicatiebord voor mijn neus boven de monitor waarop langzaam, veel te langzaam de zinnen worden gevormd. Dat zal wel weer sneller gaan als mijn andere hand ook weer mee gaat doen.
Geboren op 11 januari 1923 vermeld de kaart waarop schoonmoeder afscheid heeft genomen van het leven. 29 maart 2016 was de datum waarop het genoeg was. Zeven dochters heeft ze gebaard die weer heel wat nageslacht hebben voortgebracht. Haar leven was niet voor niks en met grote dankbaarheid kunnen de 'Groefsemeisjes' op haar leven terug kijken. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en als was het nog niet genoeg; een achtste (Marietje) kon er ook nog wel een tijdje bij zodat de pannen rammelden op het dak vanwege het vertier in de kamer met zoveel meiden. Wat heb ik daar een boel mooie herinneringen aan. Maar dat gaat ook weer voorbij net als het hele leven.
Oh,Oh Jopie, welk een nostalgie is in jou gevaren?
Zo heb ik alleen fijne herinneringen aan Nieuwstraat 140a en de Oostersingel 68a. Dat was het adres van waaruit de koetsen en trouwauto's vertrokken met weer een bruid. Op het laatst was de voorraad bruiden op en bleven Pa en Moe Groefsema alleen achter.
Op een braak liggend stukje grond achter het huis, zette Pa een schuurtje neer en kon hij eindelijk konijnen houden. Ook was er een bok die met een sprong op Pa's rug kon springen. Een paar kippen kwamen er ook nog bij en zo was Pa eindelijk in zijn nopjes. Vind dat maar eens in de binnenstad, zo'n plekje.
Maar ook dat gaat voorbij. Er kwam een huis in Lewenborg beschikbaar en dat was het einde van de menagerie. Alleen Roy, de hond, een boxer met opsporingsgaven ging mee. Hij kon net zo lang speuren, tot hij alle zusjes bij elkaar had gevonden.
Ja, en vanaf dat huis was het voorbij met de dierenhobby. Nog een verhuizing kwam er; voor pa de mooiste want een klein arbeidershuisje met schuur en kippen in Woltersum was alles wat hij zich kon wensen.
Het is allemaal voorbij, net als alles wat voorbij gaat. En nu zit ik als 75 jarige in de wachtkamer tot ik ook aan de beurt ben. Voorlopig is het wachten op een scootmobiel en ik met wapperende lokken door het stadspark rij met Fritz op de voetenplank en ik terug denk aan al die mooie en minder mooie jaren.
Ik ben nog niet aan het eind gekomen van mijn litteraire oprispingen dus zou ik zeggen; 'Tot schrijfs'
Joop
maandag 17 oktober 2016
LAMME POOT?
De lamme hand
Zo, denk je aan de beterende hand te zijn en dan krijg je weer een mankement zodat de rechterhand wederom kuren vertoont. Ik ben er doodmoe van. Hoe lang gaat dit nu weer duren.
Vanmorgen ontmoette ik mijn grote schrikbeeld; 'de Scootmobiel' Dat ik die nog eens nodig had, wie had dat ooit voorspeld. En nu wordt het werkelijkheid; 'ik ben invalide' waarbij ik hoop dat het van tijdelijke aard zal wezen. Maar de meest waarschijnlijke kans dat ik voor langere tijd aan een scootmobiel vastzit is reëel aanwezig volgens de heelmeesters van dienst.
Is het niet al erg genoeg dat mijn geliefde er niet meer is? Moet ik nu ook als zo'n seniele grijsaard met pruimtabakskwijl in de mondhoeken al heen en weer schuddend in het stoeltje over de fietspaden scheuren?
Vanmorgen kwam dus de ergotherapeut met zo'n ding bij mij thuis en ik moet zeggen; na weer een periode opgesloten te hebben gezeten in huis, was het toch weer heerlijk om te rijden al was het dan ook zo'n Scootding. Ik kon weer naar de winkel en langs het meer rijden; top.
Nu kan ik er eerst een huren voor 175,00 Florijnen per maand om te kijken of het bevalt, en het beviel.
Ik ga het dus een tijdje proberen en zie wel in hoeverre ik weer zodanig herstel, dat ik kan fietsen en autorijden. Het zit dus allemaal nog in de hoge hoed en de toekomst zal uitwijzen of ik weer de ouwe word.
Zo, denk je aan de beterende hand te zijn en dan krijg je weer een mankement zodat de rechterhand wederom kuren vertoont. Ik ben er doodmoe van. Hoe lang gaat dit nu weer duren.
Vanmorgen ontmoette ik mijn grote schrikbeeld; 'de Scootmobiel' Dat ik die nog eens nodig had, wie had dat ooit voorspeld. En nu wordt het werkelijkheid; 'ik ben invalide' waarbij ik hoop dat het van tijdelijke aard zal wezen. Maar de meest waarschijnlijke kans dat ik voor langere tijd aan een scootmobiel vastzit is reëel aanwezig volgens de heelmeesters van dienst.
Is het niet al erg genoeg dat mijn geliefde er niet meer is? Moet ik nu ook als zo'n seniele grijsaard met pruimtabakskwijl in de mondhoeken al heen en weer schuddend in het stoeltje over de fietspaden scheuren?
Vanmorgen kwam dus de ergotherapeut met zo'n ding bij mij thuis en ik moet zeggen; na weer een periode opgesloten te hebben gezeten in huis, was het toch weer heerlijk om te rijden al was het dan ook zo'n Scootding. Ik kon weer naar de winkel en langs het meer rijden; top.
Nu kan ik er eerst een huren voor 175,00 Florijnen per maand om te kijken of het bevalt, en het beviel.
Ik ga het dus een tijdje proberen en zie wel in hoeverre ik weer zodanig herstel, dat ik kan fietsen en autorijden. Het zit dus allemaal nog in de hoge hoed en de toekomst zal uitwijzen of ik weer de ouwe word.
Ach hoe schoon waren zij
De echte ouwe ben ik nu en de schoonheid naast mij behoort ook al niet meer tot de levenden, hoe triest ook. Het leven neemt altijd onverwachte wendingen en dan komt de tijd dat we afscheid moeten nemen. De mens is geen eeuwig aards leven beschoren. Het is zo snel afgelopen soms.
Wij blijven achter en schrijven een blog om nog eens achterom te kijken en zien hoe het was.
Tiny, mijn liefste, ik kon je niet meer bedanken voor al die mooie jaren, Je ging zomaar dood, Ik bleef verdwaasd achter, alleen, zo vreselijk alleen. Alleen de grote troost bleef; mijn zonen en kleinzonen in hun gezin, maar de leegte daalde als een grauwe nevel op mij neer. Het is langzaam aan het optrekken maar de zonnige jaren zijn voor altijd voorbij.
Ik heb mij voor deze blog in het nekvel moeten grijpen want het heeft eigenlijk geen zin meer. Het is allemaal eindig en sommige dingen zijn al geëindigd.
Ik bericht jullie nog wel een keer hoe het bevalt in de 'grijsaardeclub van scootmobilisten'
Het ga jullie goed, bedankt voor de aandacht. Misschien blog ik nog wel een keer over de mobiel.
Joop
zaterdag 15 oktober 2016
Normale bloedwaarden
Leve de endocrinoloog
De arts van het ziekenhuis die onlangs onderzoek deed naar mijn nieren had er een telefoontje voor over om te vertellen dat er geen bijzondere uitslagen waren.
Ik heb nog een beetje lam handje (mijn volgers weten dat) maar dat begint beter te worden.
Maar dat heeft niks te maken met mijn 'lam handje'. De bijnieren hebben soms de neiging niet helemaal mee te willen werken.
De arts van het ziekenhuis die onlangs onderzoek deed naar mijn nieren had er een telefoontje voor over om te vertellen dat er geen bijzondere uitslagen waren.
Ik heb nog een beetje lam handje (mijn volgers weten dat) maar dat begint beter te worden.
Maar dat heeft niks te maken met mijn 'lam handje'. De bijnieren hebben soms de neiging niet helemaal mee te willen werken.
Weer thuis
Vreemd in eigen huis
Het is een vreemde gewaarwording om te moeten wennen in het huis waar je alweer een tijdje woonde. En nog kijk ik soms met vreemde gedachten naar buiten. Ik ben dan gedwongen om eens alles te bekijken voor en achter het huis om te ontdekken dat er niets veranderd is.
Maar alles is veranderd sinds mijn geliefde Tiny is verdwenen. Zij, aan wie ik mijn leven als een jas aan de kapstok had opgehangen, is er niet meer. Ze heeft me hopeloos en reddeloos alleen achtergelaten. Ik moet het alleen verder doen. Gelukkig heb ik mijn jongens en hun gezinnen nog overgehouden en dat is een grote troost.
Toch kom ik alleen thuis, zit ik alleen het eten van Kok's herberg uit de plastic bakjes te vorken. Het is goed en smakelijk eten maar van een vreugdevolle maaltijd kun je niet spreken.
De avonden zijn, vooral in het weekend een treurige aaneenrijging van lege uren. De enige gasten zijn die, die via het beeldscherm mijn kamer binnen komen.
De kinderen en kleinkinderen komen mij regelmatig bezichtigen en dat zijn momenten van groot gewicht want daarna kan ik er weer even tegen.
Morgen begint de week weer met fysiotherapie in Maartenshof. Het heeft wel zin, maar ik moet mijzelf wel inprenten dat het voor mijn herstel is, want ik heb er af en toe geen zin in.
Ach, en het breekt de dag ook wel weer want ik zie natuurlijk mijn medepatiënten niet meer sinds ik op mezelf' woon.
Maar inmiddels weet ik dat ik zelfstandig maar alleen woon. Ik zou graag Fritz weer bij me hebben, maar dan moet ik eerst nog wat beter kunnen lopen buiten. De hond heeft er recht op fatsoenlijk uit gelaten te worden en dat lukt me nog niet.
Nou, mijn vinger krijgt last van typ-kramp dus sluit ik af.
Tot de volgende blog.
Het is een vreemde gewaarwording om te moeten wennen in het huis waar je alweer een tijdje woonde. En nog kijk ik soms met vreemde gedachten naar buiten. Ik ben dan gedwongen om eens alles te bekijken voor en achter het huis om te ontdekken dat er niets veranderd is.
Maar alles is veranderd sinds mijn geliefde Tiny is verdwenen. Zij, aan wie ik mijn leven als een jas aan de kapstok had opgehangen, is er niet meer. Ze heeft me hopeloos en reddeloos alleen achtergelaten. Ik moet het alleen verder doen. Gelukkig heb ik mijn jongens en hun gezinnen nog overgehouden en dat is een grote troost.
Toch kom ik alleen thuis, zit ik alleen het eten van Kok's herberg uit de plastic bakjes te vorken. Het is goed en smakelijk eten maar van een vreugdevolle maaltijd kun je niet spreken.
De avonden zijn, vooral in het weekend een treurige aaneenrijging van lege uren. De enige gasten zijn die, die via het beeldscherm mijn kamer binnen komen.
De kinderen en kleinkinderen komen mij regelmatig bezichtigen en dat zijn momenten van groot gewicht want daarna kan ik er weer even tegen.
Morgen begint de week weer met fysiotherapie in Maartenshof. Het heeft wel zin, maar ik moet mijzelf wel inprenten dat het voor mijn herstel is, want ik heb er af en toe geen zin in.
Ach, en het breekt de dag ook wel weer want ik zie natuurlijk mijn medepatiënten niet meer sinds ik op mezelf' woon.
Maar inmiddels weet ik dat ik zelfstandig maar alleen woon. Ik zou graag Fritz weer bij me hebben, maar dan moet ik eerst nog wat beter kunnen lopen buiten. De hond heeft er recht op fatsoenlijk uit gelaten te worden en dat lukt me nog niet.
Nou, mijn vinger krijgt last van typ-kramp dus sluit ik af.
Tot de volgende blog.
maandag 10 oktober 2016
Waar blijft de tijd
Waar ben ik?
Mijn brein neemt een loopje met mij. Ik droom dromen uit het verleden.
Mijn vader en moeder zijn in die dromen zo vaak weer in leven en ik praat met ze.
Ik kan ze dingen vragen die ik graag wil weten en ze antwoorden me. Zo kom ik zaken die ik nooit wist, te weten. Een beetje eng is het wel omdat het zaken betreft die ik nooit wist. Maar als ik me realiseer dat ik droomde, vind ik het jammer dat dat zo is. Mijn vader neemt een prominente plaats in tijdens die nachtelijke escapades en ik vind het jammer dat ik wakker word.
Het is een saaie zondagmiddag die vroeger nooit saai waren. We gingen op zondagmiddag meestal naar Tiny's ouders toen de kinderen nog klein waren. Ik zie ons nog lopen langs het bodenterrein met de kinderwagen met een kleine Robert en later met Alexander als we 's zondags naar de gezelligheid togen. Robert nog in de kinderwagen. Bea en haar toenmalige echtgenoot Albert Bakema die ook vaak mee kwam waren er ook net als Marietje Wuyster die destijds bij 'Tantie' de vrouw van opa Groefsema woonde en die een dochter van de zusters van Tantie was waar niemand de herkomst van doorgrondde, maar die gewoon in het gezin van Tiny en haar ouders liefdevol opgenomen was, en zo waren er meer losse 'familieleden' die er bij hoorden maar waar niemand van de kennissen precies wist van hun herkomst. Ik noem als vaste bezoekers in het gezin; Theo Ewolds, Jan Pomp, diens broertje Stef en de anderen die ik ben vergeten. Kortom, het huis aan de Nieuwstraat liep vaak vol volk. Daar was ik ook geïntroduceerd door de vriendin van Tiny; Ida waar ik toen min of meer verkering mee had en ben er niet meer weggegaan. Tiny was de vrouw waar mijn oog op was neergedaald en na veel vijven en zessen en vasthoudend als een terriër, kreeg Tiny uiteindelijk door dat het onontkoombare was geschied: Joop zou de vader van haar zonen worden.
De geschiedenis ontwikkelde zich verder tot een gezin, en we leefden nog een tijd lang en gelukkig.
Hier ben ik
Nu moet ik revalideren en bijkomen van het kunstje wat mijn hersens mij hebben geflikt; de hersenbloeding waar ik niet om heb gevraagd. Ondankbaar ook want tientallen jaren ben ik bloeddonor geweest en heb een deel van mijn bloed afgestaan ter genezing van hen die mijn bloed nodig hadden. Dat deed in den beginne uit 'baatzuchtigheid' omdat ik als soldaat een dag verlof kreeg als tegenprestatie voor de donatie. Later, na mijn militaire dienst werd ik 'Feresedonor' dan kun je vaker bloeddelen doneren zoals 'leukocyten en trombocyten' die nodig zijn voor de genezing van leukemie-patiënten. Dan werd er ook vaker een beroep op je gedaan omdat een gezond iemand die bestanddelen vrij snel weer aanmaakt.
Toen ik later met verhoogde bloeddruk zat, was het gedaan met het donorschap. Ik vond dat erg jammer want het half uurtje dat ik aan het apparaat lag terwijl een medewerkster van de bloedbank gezellig keuvelend de boel in de gaten hield en koffie met koek bracht, terwijl ik bij lag te komen, was het gedaan met bloed geven. Ik heb een bronzen plaquette overgehouden als teken van waardering voor de indrukwekkend plas bloed die ik in de loop der jaren heb afgestaan.
De toekomst
Zoals iedereen weet ook ik niet wat in 't verschiet ligt. Eerst maar weer eens zoveel mogelijk opknappen van de bloeding en dan onder begeleiding van de medici nog wat stappen op mijn levenspad maken. Niemand weet wanneer het zijn tijd is maar ik mag hopen dat er niet te veel van mijn geliefden jonger dan ik zijnde, het tijdelijke voor het eeuwige inruilen.
Voorlopig sta ik nog in het balboekje van de neurochirurgen van het UMCG, die het beste met me voor hebben.
Joop de (ex) postloper heeft de eer U te groeten en wil maar zeggen; blijf gezond asset effe kan.
Mijn brein neemt een loopje met mij. Ik droom dromen uit het verleden.
Mijn vader en moeder zijn in die dromen zo vaak weer in leven en ik praat met ze.
Ik kan ze dingen vragen die ik graag wil weten en ze antwoorden me. Zo kom ik zaken die ik nooit wist, te weten. Een beetje eng is het wel omdat het zaken betreft die ik nooit wist. Maar als ik me realiseer dat ik droomde, vind ik het jammer dat dat zo is. Mijn vader neemt een prominente plaats in tijdens die nachtelijke escapades en ik vind het jammer dat ik wakker word.
Het is een saaie zondagmiddag die vroeger nooit saai waren. We gingen op zondagmiddag meestal naar Tiny's ouders toen de kinderen nog klein waren. Ik zie ons nog lopen langs het bodenterrein met de kinderwagen met een kleine Robert en later met Alexander als we 's zondags naar de gezelligheid togen. Robert nog in de kinderwagen. Bea en haar toenmalige echtgenoot Albert Bakema die ook vaak mee kwam waren er ook net als Marietje Wuyster die destijds bij 'Tantie' de vrouw van opa Groefsema woonde en die een dochter van de zusters van Tantie was waar niemand de herkomst van doorgrondde, maar die gewoon in het gezin van Tiny en haar ouders liefdevol opgenomen was, en zo waren er meer losse 'familieleden' die er bij hoorden maar waar niemand van de kennissen precies wist van hun herkomst. Ik noem als vaste bezoekers in het gezin; Theo Ewolds, Jan Pomp, diens broertje Stef en de anderen die ik ben vergeten. Kortom, het huis aan de Nieuwstraat liep vaak vol volk. Daar was ik ook geïntroduceerd door de vriendin van Tiny; Ida waar ik toen min of meer verkering mee had en ben er niet meer weggegaan. Tiny was de vrouw waar mijn oog op was neergedaald en na veel vijven en zessen en vasthoudend als een terriër, kreeg Tiny uiteindelijk door dat het onontkoombare was geschied: Joop zou de vader van haar zonen worden.
De geschiedenis ontwikkelde zich verder tot een gezin, en we leefden nog een tijd lang en gelukkig.
Hier ben ik
Nu moet ik revalideren en bijkomen van het kunstje wat mijn hersens mij hebben geflikt; de hersenbloeding waar ik niet om heb gevraagd. Ondankbaar ook want tientallen jaren ben ik bloeddonor geweest en heb een deel van mijn bloed afgestaan ter genezing van hen die mijn bloed nodig hadden. Dat deed in den beginne uit 'baatzuchtigheid' omdat ik als soldaat een dag verlof kreeg als tegenprestatie voor de donatie. Later, na mijn militaire dienst werd ik 'Feresedonor' dan kun je vaker bloeddelen doneren zoals 'leukocyten en trombocyten' die nodig zijn voor de genezing van leukemie-patiënten. Dan werd er ook vaker een beroep op je gedaan omdat een gezond iemand die bestanddelen vrij snel weer aanmaakt.
Toen ik later met verhoogde bloeddruk zat, was het gedaan met het donorschap. Ik vond dat erg jammer want het half uurtje dat ik aan het apparaat lag terwijl een medewerkster van de bloedbank gezellig keuvelend de boel in de gaten hield en koffie met koek bracht, terwijl ik bij lag te komen, was het gedaan met bloed geven. Ik heb een bronzen plaquette overgehouden als teken van waardering voor de indrukwekkend plas bloed die ik in de loop der jaren heb afgestaan.
De toekomst
Zoals iedereen weet ook ik niet wat in 't verschiet ligt. Eerst maar weer eens zoveel mogelijk opknappen van de bloeding en dan onder begeleiding van de medici nog wat stappen op mijn levenspad maken. Niemand weet wanneer het zijn tijd is maar ik mag hopen dat er niet te veel van mijn geliefden jonger dan ik zijnde, het tijdelijke voor het eeuwige inruilen.
Voorlopig sta ik nog in het balboekje van de neurochirurgen van het UMCG, die het beste met me voor hebben.
Joop de (ex) postloper heeft de eer U te groeten en wil maar zeggen; blijf gezond asset effe kan.
zaterdag 8 oktober 2016
Het nog immer lamme pootje
Weer en nu definitief thuis
Het is een mistig vergezicht, de thuiskomst die naar blijkt al wat langer heeft plaats gevonden.
Ik ben terug geworpen op mijzelf. Beatrixoord heeft haar beschermende hand van mij afgetrokken en mij weer overgeleverd aan mijzelf.
Dat betekent dat ik vanaf nu weer de bescherming van de broeders en zusters, die ik zo heb leren waarderen niet meer heb. Zelf weer wassen, zelf de medicijnen pakken en al die dingen die die verpleegkundigen zo liefdevol ter hand nemen. Wassen; geen probleem, in bed geplast (in het begin) geen probleem; het bed wordt verschoond en een weldadige rust daalt op je neer als er geen onvertogen woord klinkt als je in je bed hebt gepoept. Later krijg je dan een luier om en doe je je uiterste best om op tijd aan te geven dat je 'moet'.
Nu ben ik dan weer thuis en dat voelt plotseling ontheemd. Je wacht onrustig en alleen op je kamer tot er een verpleegster komt die het een en ander aan je doet. Echter, de zusters zijn achtergebleven in het ziekenhuis en de enige die nog naar je omkijken zijn de medicijnmannen/vrouwen die je portie pillen en oogdruppels komen brengen.
Nu voel je pas hoe hoe het verpleeghuis de plaats heeft ingenomen van de vanzelfsprekendheid van dat waar je vroeger niet bij nadacht, je gezin.
Het is nog lang niet weer als het ooit voelde en waar je niet bij nadacht. De zorg die nu zo normaal lijkt en waar je zomaar gebruik van maakt is zo'n fijn gevoel, dat moet je eerst ervaren voor je zo'n instantie als het verpleeghuis op waarde weet te schatten.
Kortom; ik ben thuisgekomen en hoop dat ik een degelijke genezing heb gekregen die voortschrijdt tot in lengte van jaren. Ik zie me over een tijdje wel weer door het stadspark rennen met Fritz (hond) die het niet slecht had bij Alexander en Annemarie maar het wordt tijd dat ik zelf weer het beheer over mijn lieve viervoeter krijg. Nog even fysiotherapie, en ik ren zelf weer als een kievit over het gazon in het stadspark.
Zo, ik heb een lamme hand van het typen en ga een bakkie troost uit het Senseo apparaat te voorschijn zal toveren.
Zoals de vrome wens van menig predikant luidt; 'De Heere zegene en behoede U en doe zijn aanschijn over U lichten.
Joop
Het is een mistig vergezicht, de thuiskomst die naar blijkt al wat langer heeft plaats gevonden.
Ik ben terug geworpen op mijzelf. Beatrixoord heeft haar beschermende hand van mij afgetrokken en mij weer overgeleverd aan mijzelf.
Dat betekent dat ik vanaf nu weer de bescherming van de broeders en zusters, die ik zo heb leren waarderen niet meer heb. Zelf weer wassen, zelf de medicijnen pakken en al die dingen die die verpleegkundigen zo liefdevol ter hand nemen. Wassen; geen probleem, in bed geplast (in het begin) geen probleem; het bed wordt verschoond en een weldadige rust daalt op je neer als er geen onvertogen woord klinkt als je in je bed hebt gepoept. Later krijg je dan een luier om en doe je je uiterste best om op tijd aan te geven dat je 'moet'.
Nu ben ik dan weer thuis en dat voelt plotseling ontheemd. Je wacht onrustig en alleen op je kamer tot er een verpleegster komt die het een en ander aan je doet. Echter, de zusters zijn achtergebleven in het ziekenhuis en de enige die nog naar je omkijken zijn de medicijnmannen/vrouwen die je portie pillen en oogdruppels komen brengen.
Nu voel je pas hoe hoe het verpleeghuis de plaats heeft ingenomen van de vanzelfsprekendheid van dat waar je vroeger niet bij nadacht, je gezin.
Het is nog lang niet weer als het ooit voelde en waar je niet bij nadacht. De zorg die nu zo normaal lijkt en waar je zomaar gebruik van maakt is zo'n fijn gevoel, dat moet je eerst ervaren voor je zo'n instantie als het verpleeghuis op waarde weet te schatten.
Kortom; ik ben thuisgekomen en hoop dat ik een degelijke genezing heb gekregen die voortschrijdt tot in lengte van jaren. Ik zie me over een tijdje wel weer door het stadspark rennen met Fritz (hond) die het niet slecht had bij Alexander en Annemarie maar het wordt tijd dat ik zelf weer het beheer over mijn lieve viervoeter krijg. Nog even fysiotherapie, en ik ren zelf weer als een kievit over het gazon in het stadspark.
Zo, ik heb een lamme hand van het typen en ga een bakkie troost uit het Senseo apparaat te voorschijn zal toveren.
Zoals de vrome wens van menig predikant luidt; 'De Heere zegene en behoede U en doe zijn aanschijn over U lichten.
Joop
donderdag 6 oktober 2016
Het lamme pootje
Lieve volgers
Het valt niet mee om een bericht te tikken met 1 vinger en ook nog de linker dus.
Maar ik probeer het met de moed der wanhoop. De mensen die dit bericht nog weten op te diepen, hebben volharding getoond om toch weer naar mij te zoeken.
Mensen die mij na staan weten wel dat ik maanden niet heb kunnen bloggen vanwege de hersenbloeding die mij getroffen heeft. Dat ik dit kan schrijven (schrijven gaat helemaal niet want ik schrijf rechts;) Dus lange epistels kan ik voorlopig niet publiceren.
Het gaat overigens de goede kant op. Het lopen lijkt meer op wankelen omdat ik nog steeds de rechterpoot niet onder controle heb. Ik loop derhalve als een koe die het melken heeft gemist.
Vrijdag moet ik weer naar de nierendokter (endocrinoloog) want mijn bijnier wil er ook niet echt bij horen. Dus genoeg aan mij te verspijkeren. Ik zie het maar als een restauratie project; ''duur maar de moeite waard''
Wat een jaar is dit, Ik mag hopen dat het volgend seizoen toch weer een beetje normaal verloopt anders zetten ze mij maar bij 't grof vuil. Ik wil niet weer zo'n jaar beleven want het heeft veel van mijn ego afgeknabbeld. Ik, die de eerste 50 jaar van mijn leven áuf Flugeln des Gesanges door het leven gedragen werd en nooit ziek was is plotseling aardig bezig te verworden tot een beklagenswaardige grijsaard die wanhopig probeert nog iets van zijn vroegere glans terug te poetsen.
Ik wil niet teveel klagen want mijn verstand laat me soms in de steek, hoewel ik eigenlijk niet te veel wil denken aan wat de nabije toekomst brengt is het duidelijk dat mijn allerliefste broer in deze duistere periode is overleden, net als mijn vader.Tegelijkertijd zijn er in mijn gedachten al meer mensen gestorven die achteraf nog helemaal niet dood zijn. Dus hou ik maar op mensen als heengegaan te beschouwen als ik ook zeker weet dat zij in het hiernamaals zijn ingetreden.
De vingers worden stijf van het tikken maar ik wil niet stoppen vooralseer ik nog even mijn Fritz noem en het verlangen hem weer bij me te hebben. Hij heeft het goed in Onnen en als ik hem weer ordentelijk kan uitlaten hoop ik hem gauw weer eens hier te hebben om te kijken of het weer gaat.
Welnu ende ergo, ik hou op en ga eerst maar mijn inmiddels ook lamme linker tik-vinger wat rust gunnen.
Tot de volgende blog.
Joop
Het valt niet mee om een bericht te tikken met 1 vinger en ook nog de linker dus.
Maar ik probeer het met de moed der wanhoop. De mensen die dit bericht nog weten op te diepen, hebben volharding getoond om toch weer naar mij te zoeken.
Mensen die mij na staan weten wel dat ik maanden niet heb kunnen bloggen vanwege de hersenbloeding die mij getroffen heeft. Dat ik dit kan schrijven (schrijven gaat helemaal niet want ik schrijf rechts;) Dus lange epistels kan ik voorlopig niet publiceren.
Het gaat overigens de goede kant op. Het lopen lijkt meer op wankelen omdat ik nog steeds de rechterpoot niet onder controle heb. Ik loop derhalve als een koe die het melken heeft gemist.
Vrijdag moet ik weer naar de nierendokter (endocrinoloog) want mijn bijnier wil er ook niet echt bij horen. Dus genoeg aan mij te verspijkeren. Ik zie het maar als een restauratie project; ''duur maar de moeite waard''
Wat een jaar is dit, Ik mag hopen dat het volgend seizoen toch weer een beetje normaal verloopt anders zetten ze mij maar bij 't grof vuil. Ik wil niet weer zo'n jaar beleven want het heeft veel van mijn ego afgeknabbeld. Ik, die de eerste 50 jaar van mijn leven áuf Flugeln des Gesanges door het leven gedragen werd en nooit ziek was is plotseling aardig bezig te verworden tot een beklagenswaardige grijsaard die wanhopig probeert nog iets van zijn vroegere glans terug te poetsen.
Ik wil niet teveel klagen want mijn verstand laat me soms in de steek, hoewel ik eigenlijk niet te veel wil denken aan wat de nabije toekomst brengt is het duidelijk dat mijn allerliefste broer in deze duistere periode is overleden, net als mijn vader.Tegelijkertijd zijn er in mijn gedachten al meer mensen gestorven die achteraf nog helemaal niet dood zijn. Dus hou ik maar op mensen als heengegaan te beschouwen als ik ook zeker weet dat zij in het hiernamaals zijn ingetreden.
De vingers worden stijf van het tikken maar ik wil niet stoppen vooralseer ik nog even mijn Fritz noem en het verlangen hem weer bij me te hebben. Hij heeft het goed in Onnen en als ik hem weer ordentelijk kan uitlaten hoop ik hem gauw weer eens hier te hebben om te kijken of het weer gaat.
Welnu ende ergo, ik hou op en ga eerst maar mijn inmiddels ook lamme linker tik-vinger wat rust gunnen.
Tot de volgende blog.
Joop
maandag 3 oktober 2016
Fritz
Fritz
Ik verlang naar een beetje leven in huis. Daarom wil ik eigenlijk het liefst dat Fritz weer thuis zou kunnen zijn.
Het gevoel van stilte is bijna tastbaar, alleen de praktijk is dat ik de hond nog niet fatsoenlijk uit kan laten. Dat kan ik hem dus niet aandoen. Bij Onnen is hij waar hij alle beweging kan hebben door de kinderen. Annemarie en Alexander laten hem ook vaak uit en zo heeft hij alles wat zijn hondenhartje begeert. En toch...en toch......De stilte is oorverdovend op het geluid van de stofzuiger na. Greetje, de huishoudster gaat door het huis en zuigt stof zodat mijn huis er weer fris en fruitig bij zit.
Het weer houdt zich kranig en doet wat het doet; een mooi herfstplaatje vertonen als ik naar buiten kijk. Lekker zonnetje en niets veroorzaakt de donkere gedachten die door mijn hoofd spoken.
De toekomst is nog zo onzeker voor mij. Alle vanzelfsprekendheden zijn weg sinds dit jaar.. Zelfs de gedachten aan Ameland komen niet meer naar boven en het is moeilijk te geloven dat ik daar straks wel weer eens zal zitten met een cryptogrammetje voor de caravan en de vaste (en onvaste) voorbijgangers begroet. Het is wat dat betreft een verloren jaar maar wel een gedenkwaardig jaar.
Nooit was er zoveel verandering in mijn leven als dit jaar.
Alleen al die lieve mensen die zijn dood gegaan. Mijn vader en Tiny voorop natuurlijk maar ook Kees, mijn moeder....en ach hou op, ik kan er niet langer tegen. En de machteloosheid die zich van mij meester maakt is zo sterk, dat ik aan iets anders niet toe kom.
De taxi moet besteld worden waarmee ik naar fysio vervoerd wordt zodat ik daar zelf niet mee wordt belast. Het zal fijn zijn als ik met de scootmobiel op mijn naam komt. Dan ben ik mobieler en vrij om te gaan en te staan waar ik wil.
Alleen ik heb nog geen scoot. Die ik hier nog had staan was van Tiny en daar ben ik niet op verzekerd, dus dat risico is te groot en bovendien geloof ik dat hij al terug is, ik heb nog niet in de schuur gekeken.
De afspraak staat voor morgen; fysio en het vervoer daarheen. Het is een wonder dat alles altijd nog zonder grote vergissingen gaat. De afspraken lopen in ieder geval gesmeerd.
Ik vind het samen met mijn 'lamme pootje' genoeg voor vandaag. Weest gegroet voor heden en tot de volgende postloperblog.
zondag 2 oktober 2016
Ni Hao
Chinezen op 2-10-2016
Het is de eerste keer dat ik moederziel alleen in huis zit en tik aan mijn blog.
Fritz is nog bij Alexander, Annemarie, en de kinderen. Zij zijn zo lief om Fritz even zolang ik het uitlaten nog wat problematisch vind gastvrijheid te verlenen..
Ik vind het wel wat stilletjes maar het is voor Fritz prettiger als hij wat vrijer is in zijn bewegingen zonder een baasje aan de riem te moeten meesleuren.
Het alleen zijn is vanaf nu zo onomkeerbaar sinds Tiny dood is dat het is alsof een ijskoude hand mijn hart omklemt als ik er aan denk. En ik denk er vaak aan.
Telkens als ik naar een van haar foto's kijk of naar het schilderij waarop ze zo mooi en liefdevol staat afgebeeld, schiet ik weer vol. Ik zal nog vaak vol schieten want overal in huis zijn dingen die me aan haar doen denken terwijl ook zonder 'dingen' zijn mijn gedachten zo vaak bij haar. Ik dacht altijd dat ik zonder haar niet kon leven maar ik leef nog. Wel is het zo dat ik mijn leven opnieuw zal moeten inrichten, maar dan anders. Vroeger was het zo normaal; 'Tiny was er altijd en ik dacht dat dat nooit zou veranderen. Nu het onomkeerbare is gebeurd, kom ik tot de slotsom dat aan zelfs de grootste liefde eindig is als de dood ingrijpt.
De liefde blijft altijd maar dan als een liefde die een mens kan voelen voor een herinnering aan een prachtig en ontroerend concert met dit verschil dat je dat opnieuw kan ervaren bij een volgend concert. En liefde is eenmalig en onvervangbaar net als de liefde die je voor je kinderen kan voelen.
Over 'chinezen' gesproken; de groep vrienden en familie die met ons het stadspark bij Ni Hao gegeten hebben was de groep die ons steeds hebben bijgestaan in de moeilijke tijd van ziekte en dood.
Ik weet niet hoe mijn leven zonder Tiny zich zal voortzetten maar op een of andere manier zal het toch lukken, het moet wel lukken want ik blijf ademen en mijn hart blijft kloppen, hoewel ik er in het begin vooral de nacht na de dood van mijn lief net zo lief bij haar, ook in de dood was gebleven.
Dat gaat nu eenmaal niet en zo moet ik het pad volgen dat nu voor mij ligt. Een pad dat mij afschrikt als onbegaanbaar. Ik hoop dat het pad 'nu nog onverlicht en onveilig' straks mij zal geleiden naar een begaanbare route naar een nieuw leven. Een leven dat niet zoveel jaren meer zal kennen maar dat breed genoeg is om de zware last van mijn herinneringen mee te zeulen. Mooie herinneringen, dat wel maar die overschaduwd worden door de eenzaamheid die ik nu al voel.
Nou, kom op Jopie, mijn schoonvader zei altijd 'nait zo sammeln' maar ik denk Pa, veur deze keer mag 't wel even he? en als er ooit al een reden voor 'Sammeln' was was dit het wel.
We gaan de eerste stappen op het nieuwe levenspad volgen en zullen wel zien waar het mij brengt.
Een troost heb ik; 'zo heel lang zal het niet meer zijn' Ik ben tenslotte 75 en de leeftijd van de gemiddelde Kars is niet zoveel ouder dus aan alles komt een keer een eind.
Met deze bemoedigende woorden in mijn gedachten ga ik straks slapen. Ik kon vroeger denken aan de dag van morgen als een uitdaging. Nu heb ik dat niet meer. Misschien komt dat weer over een tijdje, we zullen zien.
Lieve allemaal die mij zoveel troost hebben gegeven deze dagen, ik ben jullie veel dank verschuldigd en weet dat het ook 'jullie' verlies is en dat we er samen doorheen moeten.
Dit is een andere blog dan alle andere die ik schreef. Deze is geschreven met tranen en die zullen net als inkt opdrogen maar voor altijd te lezen zijn in deze blog.
Zo, en nu naar bed en hopen dat ze nog even langs komt in dromenland, welterusten.
Joop
Het is de eerste keer dat ik moederziel alleen in huis zit en tik aan mijn blog.
Fritz is nog bij Alexander, Annemarie, en de kinderen. Zij zijn zo lief om Fritz even zolang ik het uitlaten nog wat problematisch vind gastvrijheid te verlenen..
Ik vind het wel wat stilletjes maar het is voor Fritz prettiger als hij wat vrijer is in zijn bewegingen zonder een baasje aan de riem te moeten meesleuren.
Het alleen zijn is vanaf nu zo onomkeerbaar sinds Tiny dood is dat het is alsof een ijskoude hand mijn hart omklemt als ik er aan denk. En ik denk er vaak aan.
Telkens als ik naar een van haar foto's kijk of naar het schilderij waarop ze zo mooi en liefdevol staat afgebeeld, schiet ik weer vol. Ik zal nog vaak vol schieten want overal in huis zijn dingen die me aan haar doen denken terwijl ook zonder 'dingen' zijn mijn gedachten zo vaak bij haar. Ik dacht altijd dat ik zonder haar niet kon leven maar ik leef nog. Wel is het zo dat ik mijn leven opnieuw zal moeten inrichten, maar dan anders. Vroeger was het zo normaal; 'Tiny was er altijd en ik dacht dat dat nooit zou veranderen. Nu het onomkeerbare is gebeurd, kom ik tot de slotsom dat aan zelfs de grootste liefde eindig is als de dood ingrijpt.
De liefde blijft altijd maar dan als een liefde die een mens kan voelen voor een herinnering aan een prachtig en ontroerend concert met dit verschil dat je dat opnieuw kan ervaren bij een volgend concert. En liefde is eenmalig en onvervangbaar net als de liefde die je voor je kinderen kan voelen.
Over 'chinezen' gesproken; de groep vrienden en familie die met ons het stadspark bij Ni Hao gegeten hebben was de groep die ons steeds hebben bijgestaan in de moeilijke tijd van ziekte en dood.
Ik weet niet hoe mijn leven zonder Tiny zich zal voortzetten maar op een of andere manier zal het toch lukken, het moet wel lukken want ik blijf ademen en mijn hart blijft kloppen, hoewel ik er in het begin vooral de nacht na de dood van mijn lief net zo lief bij haar, ook in de dood was gebleven.
Dat gaat nu eenmaal niet en zo moet ik het pad volgen dat nu voor mij ligt. Een pad dat mij afschrikt als onbegaanbaar. Ik hoop dat het pad 'nu nog onverlicht en onveilig' straks mij zal geleiden naar een begaanbare route naar een nieuw leven. Een leven dat niet zoveel jaren meer zal kennen maar dat breed genoeg is om de zware last van mijn herinneringen mee te zeulen. Mooie herinneringen, dat wel maar die overschaduwd worden door de eenzaamheid die ik nu al voel.
Nou, kom op Jopie, mijn schoonvader zei altijd 'nait zo sammeln' maar ik denk Pa, veur deze keer mag 't wel even he? en als er ooit al een reden voor 'Sammeln' was was dit het wel.
We gaan de eerste stappen op het nieuwe levenspad volgen en zullen wel zien waar het mij brengt.
Een troost heb ik; 'zo heel lang zal het niet meer zijn' Ik ben tenslotte 75 en de leeftijd van de gemiddelde Kars is niet zoveel ouder dus aan alles komt een keer een eind.
Met deze bemoedigende woorden in mijn gedachten ga ik straks slapen. Ik kon vroeger denken aan de dag van morgen als een uitdaging. Nu heb ik dat niet meer. Misschien komt dat weer over een tijdje, we zullen zien.
Lieve allemaal die mij zoveel troost hebben gegeven deze dagen, ik ben jullie veel dank verschuldigd en weet dat het ook 'jullie' verlies is en dat we er samen doorheen moeten.
Dit is een andere blog dan alle andere die ik schreef. Deze is geschreven met tranen en die zullen net als inkt opdrogen maar voor altijd te lezen zijn in deze blog.
Zo, en nu naar bed en hopen dat ze nog even langs komt in dromenland, welterusten.
Joop
Abonneren op:
Reacties (Atom)