Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop