Ni Hao

Chinezen op 2-10-2016

Het is de eerste keer dat ik moederziel alleen in huis zit en tik aan mijn blog.
Fritz is nog bij Alexander, Annemarie, en de kinderen. Zij zijn zo lief om Fritz even zolang ik het uitlaten nog wat problematisch vind gastvrijheid te verlenen..
Ik vind het wel wat stilletjes maar het is voor Fritz prettiger als hij wat vrijer is in zijn bewegingen zonder een baasje aan de riem te moeten meesleuren.
Het alleen zijn is vanaf nu zo onomkeerbaar sinds Tiny dood is dat het is alsof een ijskoude hand mijn hart omklemt als ik er aan denk. En ik denk er vaak aan.
Telkens als ik naar een van haar foto's kijk of naar het schilderij waarop ze zo mooi en liefdevol staat afgebeeld, schiet ik weer vol. Ik zal nog vaak vol schieten want overal in huis zijn dingen die me aan haar doen denken terwijl ook zonder 'dingen' zijn mijn gedachten zo vaak bij haar. Ik dacht altijd dat ik zonder haar niet kon leven maar ik leef nog. Wel is het zo dat ik mijn leven opnieuw zal moeten inrichten, maar dan anders. Vroeger was het zo normaal; 'Tiny was er altijd en ik dacht dat dat nooit zou veranderen. Nu het onomkeerbare is gebeurd, kom ik tot de slotsom dat aan zelfs de grootste liefde eindig is als de dood ingrijpt.
De liefde blijft altijd maar dan als een liefde die een mens kan voelen voor een herinnering aan een prachtig en ontroerend concert met dit verschil dat je dat opnieuw kan ervaren bij een volgend concert. En liefde is eenmalig en onvervangbaar net als de liefde die je voor je kinderen kan voelen.

Over 'chinezen' gesproken; de groep vrienden en familie die met ons het stadspark bij Ni Hao gegeten hebben was de groep die ons steeds hebben bijgestaan in de moeilijke tijd van ziekte en dood.
Ik weet niet hoe mijn leven zonder Tiny zich zal voortzetten maar op een of andere manier zal het toch lukken, het moet wel lukken want ik blijf ademen en mijn hart blijft kloppen, hoewel ik er in het begin vooral de nacht na de dood van mijn lief net zo lief bij haar, ook in de dood was gebleven.
Dat gaat nu eenmaal niet en zo moet ik het pad volgen dat nu voor mij ligt. Een pad dat mij afschrikt als onbegaanbaar. Ik hoop dat het pad 'nu nog onverlicht en onveilig' straks mij zal geleiden naar een begaanbare route naar een nieuw leven. Een leven dat niet zoveel jaren meer zal kennen maar dat breed genoeg is om de zware last van mijn herinneringen mee te zeulen. Mooie herinneringen, dat wel maar die overschaduwd worden door de eenzaamheid die ik nu al voel.
Nou, kom op Jopie, mijn schoonvader zei altijd 'nait zo sammeln' maar ik denk Pa, veur deze keer mag 't wel even he? en als er ooit al een reden voor 'Sammeln' was was dit het wel.
We gaan de eerste stappen op het nieuwe levenspad volgen en zullen wel zien waar het mij brengt.
Een troost heb ik; 'zo heel lang zal het niet meer zijn' Ik ben tenslotte 75 en de leeftijd van de gemiddelde Kars is niet zoveel ouder dus aan alles komt een keer een eind.

Met deze bemoedigende woorden in mijn gedachten ga ik straks slapen. Ik kon vroeger denken aan de dag van morgen als een uitdaging. Nu heb ik dat niet meer. Misschien komt dat weer over een tijdje, we zullen zien.
Lieve allemaal die mij zoveel troost hebben gegeven deze dagen, ik ben jullie veel dank verschuldigd en weet dat het ook 'jullie' verlies is en dat we er samen doorheen moeten.

Dit is een andere blog dan alle andere die ik schreef.  Deze is geschreven met tranen en die zullen net als inkt opdrogen maar voor altijd te lezen zijn in deze blog.

Zo, en nu naar bed en hopen dat ze nog even langs komt in dromenland, welterusten.

Joop