Lieve volgers
Het valt niet mee om een bericht te tikken met 1 vinger en ook nog de linker dus.
Maar ik probeer het met de moed der wanhoop. De mensen die dit bericht nog weten op te diepen, hebben volharding getoond om toch weer naar mij te zoeken.
Mensen die mij na staan weten wel dat ik maanden niet heb kunnen bloggen vanwege de hersenbloeding die mij getroffen heeft. Dat ik dit kan schrijven (schrijven gaat helemaal niet want ik schrijf rechts;) Dus lange epistels kan ik voorlopig niet publiceren.
Het gaat overigens de goede kant op. Het lopen lijkt meer op wankelen omdat ik nog steeds de rechterpoot niet onder controle heb. Ik loop derhalve als een koe die het melken heeft gemist.
Vrijdag moet ik weer naar de nierendokter (endocrinoloog) want mijn bijnier wil er ook niet echt bij horen. Dus genoeg aan mij te verspijkeren. Ik zie het maar als een restauratie project; ''duur maar de moeite waard''
Wat een jaar is dit, Ik mag hopen dat het volgend seizoen toch weer een beetje normaal verloopt anders zetten ze mij maar bij 't grof vuil. Ik wil niet weer zo'n jaar beleven want het heeft veel van mijn ego afgeknabbeld. Ik, die de eerste 50 jaar van mijn leven áuf Flugeln des Gesanges door het leven gedragen werd en nooit ziek was is plotseling aardig bezig te verworden tot een beklagenswaardige grijsaard die wanhopig probeert nog iets van zijn vroegere glans terug te poetsen.
Ik wil niet teveel klagen want mijn verstand laat me soms in de steek, hoewel ik eigenlijk niet te veel wil denken aan wat de nabije toekomst brengt is het duidelijk dat mijn allerliefste broer in deze duistere periode is overleden, net als mijn vader.Tegelijkertijd zijn er in mijn gedachten al meer mensen gestorven die achteraf nog helemaal niet dood zijn. Dus hou ik maar op mensen als heengegaan te beschouwen als ik ook zeker weet dat zij in het hiernamaals zijn ingetreden.
De vingers worden stijf van het tikken maar ik wil niet stoppen vooralseer ik nog even mijn Fritz noem en het verlangen hem weer bij me te hebben. Hij heeft het goed in Onnen en als ik hem weer ordentelijk kan uitlaten hoop ik hem gauw weer eens hier te hebben om te kijken of het weer gaat.
Welnu ende ergo, ik hou op en ga eerst maar mijn inmiddels ook lamme linker tik-vinger wat rust gunnen.
Tot de volgende blog.
Joop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten