Vreemd in eigen huis
Het is een vreemde gewaarwording om te moeten wennen in het huis waar je alweer een tijdje woonde. En nog kijk ik soms met vreemde gedachten naar buiten. Ik ben dan gedwongen om eens alles te bekijken voor en achter het huis om te ontdekken dat er niets veranderd is.
Maar alles is veranderd sinds mijn geliefde Tiny is verdwenen. Zij, aan wie ik mijn leven als een jas aan de kapstok had opgehangen, is er niet meer. Ze heeft me hopeloos en reddeloos alleen achtergelaten. Ik moet het alleen verder doen. Gelukkig heb ik mijn jongens en hun gezinnen nog overgehouden en dat is een grote troost.
Toch kom ik alleen thuis, zit ik alleen het eten van Kok's herberg uit de plastic bakjes te vorken. Het is goed en smakelijk eten maar van een vreugdevolle maaltijd kun je niet spreken.
De avonden zijn, vooral in het weekend een treurige aaneenrijging van lege uren. De enige gasten zijn die, die via het beeldscherm mijn kamer binnen komen.
De kinderen en kleinkinderen komen mij regelmatig bezichtigen en dat zijn momenten van groot gewicht want daarna kan ik er weer even tegen.
Morgen begint de week weer met fysiotherapie in Maartenshof. Het heeft wel zin, maar ik moet mijzelf wel inprenten dat het voor mijn herstel is, want ik heb er af en toe geen zin in.
Ach, en het breekt de dag ook wel weer want ik zie natuurlijk mijn medepatiënten niet meer sinds ik op mezelf' woon.
Maar inmiddels weet ik dat ik zelfstandig maar alleen woon. Ik zou graag Fritz weer bij me hebben, maar dan moet ik eerst nog wat beter kunnen lopen buiten. De hond heeft er recht op fatsoenlijk uit gelaten te worden en dat lukt me nog niet.
Nou, mijn vinger krijgt last van typ-kramp dus sluit ik af.
Tot de volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten