Regentijd

Nadde boudel

Met de moed der wanhoop probeer ik mijn hand weer aan te zetten tot het tikken van een aflevering van Joop de Postloper.
Het rechter voorpootje is, hoewel al beter, nog dusdanig dwars, dat hij nog steeds onwillig is niet bij machte enige bijdrage te leveren aan het tikken. Mijn linkerhand vliegt derhalve in z'n eentje van links naar rechts over het toetsenbord om wat mooie zinnen te plaatsen.
Het regende vanmorgen pijpenstelen zodat ik vrees dat er van buitenactiviteiten op camping Kiekduun op Ameland niet veel terecht komt als het zo nattig blijft, maar 'mens erger je niet' of 'Monopolie'  zijn tijd-verdrijven om te doen. Je zit lekker in een droge caravan, wat wil je nog meer? Het begint me nu al weer knap te vervelen. De enige afwisseling zijn de duiven op het dak die zitten te loeren naar het voederhuisje waar ik straks maar weer wat voer in zal strooien.
Ik kijk naar het publicatiebord voor mijn neus boven de monitor waarop langzaam, veel te langzaam de zinnen worden gevormd. Dat zal wel weer sneller gaan als mijn andere hand ook weer mee gaat doen.

Geboren op 11 januari 1923 vermeld de kaart waarop schoonmoeder afscheid heeft genomen van het leven. 29 maart 2016 was de datum waarop het genoeg was. Zeven dochters heeft ze gebaard die weer heel wat nageslacht hebben voortgebracht. Haar leven was niet voor niks en met grote dankbaarheid kunnen de 'Groefsemeisjes' op haar leven terug kijken. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en als was het nog niet genoeg; een achtste (Marietje) kon er ook nog wel een tijdje bij zodat de pannen rammelden op het dak vanwege het vertier in de kamer met zoveel meiden. Wat heb ik daar een boel mooie herinneringen aan. Maar dat gaat ook weer voorbij net als het hele leven.
Oh,Oh Jopie, welk een nostalgie is in jou gevaren?
Zo heb ik alleen fijne herinneringen aan Nieuwstraat 140a en de Oostersingel 68a. Dat was het adres van waaruit de koetsen en trouwauto's vertrokken met weer een bruid. Op het laatst was de voorraad bruiden op en bleven Pa en Moe  Groefsema alleen achter.
Op een braak liggend stukje grond achter het huis, zette Pa een schuurtje neer en kon hij eindelijk konijnen houden. Ook was er een bok die met een sprong op Pa's rug kon springen.  Een paar kippen kwamen er ook nog bij en zo was Pa eindelijk in zijn nopjes. Vind dat maar eens in de binnenstad, zo'n plekje.
Maar ook dat gaat voorbij. Er kwam een huis in Lewenborg beschikbaar en dat was het einde van de menagerie. Alleen Roy, de hond, een boxer met opsporingsgaven ging mee. Hij kon net zo lang speuren, tot hij alle zusjes bij elkaar had gevonden.
Ja, en vanaf dat huis was het voorbij met de dierenhobby. Nog een verhuizing kwam er; voor pa de mooiste want een klein arbeidershuisje met schuur  en kippen in Woltersum was alles wat hij zich kon wensen.

Het is allemaal voorbij, net als alles wat voorbij gaat. En nu zit ik als 75 jarige in de wachtkamer tot ik ook aan de beurt ben. Voorlopig is het wachten op een scootmobiel en ik met wapperende lokken door het stadspark rij met Fritz op de voetenplank en ik terug denk aan al die mooie en minder mooie jaren.

Ik ben nog niet aan het eind gekomen van mijn litteraire oprispingen dus zou ik zeggen; 'Tot schrijfs'

Joop