Zo, denk je aan de beterende hand te zijn en dan krijg je weer een mankement zodat de rechterhand wederom kuren vertoont. Ik ben er doodmoe van. Hoe lang gaat dit nu weer duren.
Vanmorgen ontmoette ik mijn grote schrikbeeld; 'de Scootmobiel' Dat ik die nog eens nodig had, wie had dat ooit voorspeld. En nu wordt het werkelijkheid; 'ik ben invalide' waarbij ik hoop dat het van tijdelijke aard zal wezen. Maar de meest waarschijnlijke kans dat ik voor langere tijd aan een scootmobiel vastzit is reëel aanwezig volgens de heelmeesters van dienst.
Is het niet al erg genoeg dat mijn geliefde er niet meer is? Moet ik nu ook als zo'n seniele grijsaard met pruimtabakskwijl in de mondhoeken al heen en weer schuddend in het stoeltje over de fietspaden scheuren?
Vanmorgen kwam dus de ergotherapeut met zo'n ding bij mij thuis en ik moet zeggen; na weer een periode opgesloten te hebben gezeten in huis, was het toch weer heerlijk om te rijden al was het dan ook zo'n Scootding. Ik kon weer naar de winkel en langs het meer rijden; top.
Nu kan ik er eerst een huren voor 175,00 Florijnen per maand om te kijken of het bevalt, en het beviel.
Ik ga het dus een tijdje proberen en zie wel in hoeverre ik weer zodanig herstel, dat ik kan fietsen en autorijden. Het zit dus allemaal nog in de hoge hoed en de toekomst zal uitwijzen of ik weer de ouwe word.
Ach hoe schoon waren zij
De echte ouwe ben ik nu en de schoonheid naast mij behoort ook al niet meer tot de levenden, hoe triest ook. Het leven neemt altijd onverwachte wendingen en dan komt de tijd dat we afscheid moeten nemen. De mens is geen eeuwig aards leven beschoren. Het is zo snel afgelopen soms.
Wij blijven achter en schrijven een blog om nog eens achterom te kijken en zien hoe het was.
Tiny, mijn liefste, ik kon je niet meer bedanken voor al die mooie jaren, Je ging zomaar dood, Ik bleef verdwaasd achter, alleen, zo vreselijk alleen. Alleen de grote troost bleef; mijn zonen en kleinzonen in hun gezin, maar de leegte daalde als een grauwe nevel op mij neer. Het is langzaam aan het optrekken maar de zonnige jaren zijn voor altijd voorbij.
Ik heb mij voor deze blog in het nekvel moeten grijpen want het heeft eigenlijk geen zin meer. Het is allemaal eindig en sommige dingen zijn al geëindigd.
Ik bericht jullie nog wel een keer hoe het bevalt in de 'grijsaardeclub van scootmobilisten'
Het ga jullie goed, bedankt voor de aandacht. Misschien blog ik nog wel een keer over de mobiel.
Joop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten