De rollade

De nieuwe Jopie

Op het gevaar af dat ik in Tiny's blog al eens wat verhalen eerder heb verteld en die jullie hier dan opnieuw tegenkomen vertel ik ze toch maar omdat er mensen zullen zijn die Tiny's blog niet zo gevolgd hebben.
Er zijn ook veel gebeurtenissen die dus zijdelings in Tiny's blog te lezen waren nu in  deze blog opnieuw worden vermeld. Het is in mijn herinnering niet zo te scheiden. Ik scharrel gewoon weer door mijn  herinneringen die ik al een paar jaar in de la heb liggen en die nu deel gaan uitmaken van deze blog 'Joop de postloper'.Sommige wat langer en andere weer wat korter.

De Rollade

Na de blog over de rollade van Opoe Heerlien zoek ik in mijn memoires naar het verhaal over de rollade van Vrouw Hartman.
Een legendarisch verhaal is ook de gebeurtenis op oudejaarsdag toen de post nog bezorgd werd door de legendarische postloper Hommo van Akkeren. Deze man was een Goliath. Groot en sterk en niet bang voor wie dan ook.
Vaak werd er vanaf de weg op een plaats achter het raam een krant stond wist de postloper dat er iets te doen was. Alles gebeurde immers nog aan huis. Vooral in de buitengebieden zoals  Waterhuizen en Euvelgunne was de bezorging van post vast verbonden aan allerlei zaken als geld uitkeren aan pensioenen en kwitanties innen ook de verkoop van postzegels ging dagelijks.

Hommo slingerde lachend de grote zakken post vanuit de posttrein op een lorrie die naar het expeditiekantoor werden gereden om te worden gesorteerd.
Deze Hommo was aan de beurt om in Waterhuizen de post te bezorgen en zo kwam hij aan op de Woortmansdijk (de olle diek) en vrouw Hartman liet hem binnenkomen om wat zaken te regelen. Nou was hij onderweg al een paar keer ergens binnen geweest voor wat zaken en had daar al het glas geheven zodat hij niet helemaal  nuchter meer was. Een beerenburgertje erbij was dus welkom. Terwijl hij bezig was met de betalingen, zette vrouw Hartman de rollade op tafel en sprak; 'snie der ouf wat'st lust. Dat had ze beter zelf kunnen doen want terwijl hij de geldzaken in zijn boekje schreef en intussen  de rollade aanviel, werden de ogen van vrouw Hartman steeds groter en de rollade steeds kleiner. Een dikke helft van de rollade verdween gaandeweg in Hommo en toen de postloper wegfietste riep ze hem nog na: 'Most nog eetn zeker straks? Sniebonen met gekookt spek, riep hij nog over zijn schouder naar vrouw Hartman die nog lang naar haar rollade zat te kijken, en draaide de bocht om naar de scheepswerven.

(wordt vervolgd)