Zus Lena

Mijn zus Lena ligt in het ziekenhuis, het Roomse zoals dat vroeger heette en tegenwoordig Martiniziekenhuis. Dat is mooi dichtbij, het is een paar minuutjes fietsen en zo kon je mij door de gangen zien lopen om eens even te kijken hoe het er bij staat.
John (haar man) was er ook en even later kwam de dokter even bijpraten. Ze willen haar nog even observeren maar ze is erg onrustig en wil eigenlijk wel naar huis maar dat moet nog met de hoofdarts overlegd worden want ze zijn nog niet tevreden over haar longen.
Ik hou jullie op de hoogte.

Als er vroeger toen we als kinderen nog allemaal thuis bij onze ouders woonden en mijn ouders mankeerden wat, zong mijn moeder altijd het schone lied; 'lie-ve-ling wij wor-den oud hoor, kijk es naar mijn grijze haar'.  Daar denk ik vaak aan terug. Het komt steeds vaker voorbij, die gedachte. Ik ben nu zelf zo oud als mijn ouders, zelfs al wat ouder. En ondanks dat ik toch wat medicijnen moet innemen (opeten zei ik en ik werd dan door Tiny gecorrigeerd; "Je neemt ze in" ) Het is hetzelfde maar elke keer zei ik opeten of verorberen of tot mij nemen. Ja, wij waren me daar een tof stel met z'n tweetjes.
Veertien maanden is het geleden dat Joop de ex-postbode alleen thuis kwam van het crematorium. In het gezelschap van mijn kinderen en kleinkinderen. Nog wat lieve anderen die na de crematie nog mee gingen naar het huis waar ik vanaf dat moment alleen zou wonen.

Vaak denk ik aan ons huis aan de Oosterweg terug en heb vaak gedacht dat we daar ook hadden kunnen blijven. De buren hebben daar een traplift gekregen en zo hadden Tiny en ik daar ook kunnen blijven wonen. De binnenstad blijft altijd lokken. Ik ga elke week met mijn jongens de stad in en dan denk ik vaak hoe makkelijk het was om zo even de stad in te kunnen lopen vanuit onze woning.

Over de post heb ik als ex-postloper geen goede gedachten meer. In  deze maar ook in 'Tiny's blog' heb ik zo vaak beschreven wat een heerlijke tijd ik heb gehad als postbode. In mijn hele leven heeft het bedrijf een hoofdrol gespeeld. Een hele tijd heb ik ook nog getrommeld in de Postharmonie en ben je vergroeid met dat bedrijf.
De laatste jaren, sinds de radicale omslag van staatsbedrijf naar commercieel bedrijf is het wat mij betreft bergafwaarts gegaan op het menselijk vlak. Kosten beheersing en winst maken werd het credo en de vaste bestellers werden verplaatst of konden een andere baan zoeken want er moesten contractanten komen die de post rond brachten, en flexibele contracten kregen. Zorgzame moedertje PTT was ter ziele. Waar ik veertig jaar voor heb gewerkt heb als ambtenaar in rijksdienst werd ten grave gedragen.  De wereld verandert en wij veranderen mee.

Lieve volgers, ik denk niet dat ik deze nieuwe blog net zo lang zal schrijven als die van Tiny omdat alles wat ik in deze nieuwe blog had kunnen schrijven, al grotendeels in die van haar heb geschreven.
We zullen zien,

Tot blogs

Joop