Zijsprong

Moi'n Opoe

Postbode buitenom was een postbesteller (toen nog op de brommer) die in de buitengebieden de post bracht en ook verder alle dingen deed die men normaal aan een loket op een postkantoor deed, maar dit terzijde.

Mijn eerste kennis met het 'Plattdüts' wat me sinds ik jaren heb gezongen in het Russisch Orthodox koor in Esens (Duitsland) aardig begint te 'bekken' was in Waterhuizen bij de scheepswerven Pattje en van Diepen. Als je vroeger voordat de snelweg naar Duitsland er was die kant op wilde, kwam je er voorbij en zo reed je het hele winschoterdiep af.
En daar lag de streek, meer was het niet, 27 huisjes en 1 boerderij, een schooltje en een winkeltje waar je alles kon kopen. Opoe Zonderman en haar dochter Wiechertje verkochten kruidenierswaren en ik nam regelmatig metworst af. In het kamertje wikkelden we dan de postzaken af. De rest van de streek afgewerkt. Verderop woonde Opoe Heerlien die sinds mensenheugenis in het dorp woonde. als een soort dorpshoofd. Weduwe was ze al voor de oorlog en haar enige zoon vertrok  nar Waddinxveen zodat ze alleen achterbleef.
Opoe werkte jaren als klinker op de scheepswerf. De schepen werden toen nog geklinkt  oftewel geklonken. De roodgloeiende klinken werden omhoog gegooid en in de scheepsplaten vast ge- klonken. De hele dag was het een lawaai van jewelste maar Opoe; die toen nog bij haar naam; 'Ettje' genoemd werd, haalde de klinken uit het vuur met een tang en gooide dan een slinger naar de klinker.
En zo bouwden de werven hun schepen.
Plat grunnings was de voertaal en Opoe  voegde daar naadloos bij in  het Plattdüts. De directeuren Pattje waren zo handig zich het dialect ook machtig te maken maar dat het nou echt plat klonk?

Opoe was inmiddels oud, al in de tachtig en kon niet meer zo goed schrijven. Af en toe moest ik een briefje schrijven want alleen haar Ostfriese familie kon haar schrift nog ontcijferen. Mijn collega Ger en ik schreven dus haar brieven en kaarten.
Bijna niemand had telefoon in die tijd en als er in de jaren na de oorlog een kind geboren moest worden kwam Opoe op de proppen en deed wat ze moest doen. Veel van de jongere Waterhuizers zijn door Opoe 'gehaald'.

Ramp

Op een dag reed ik op mijn brommer bij het hotel bij de 'Olle Diek' (Woortmansdijk) waar ik werd geschept door een auto die de diek opreed. De brommer, mijn mooie Zundapp met voetversnelling, leek in het geheel niet meer op een brommer en ik?... Ik lag met een gebroken dijbeen vlak naast de weg waar net op dat moment een vrachtwagen voorbij kwam. Ik zie het zo nog voor me. Als ik even verder was beland, was ik nu niet meer hier. Tiny en ik waren in juli net getrouwd en het is verder goed gegaan. Been gerepareerd, knieschijf vermorzeld en ik lag in de ambulance die tot mijn spijt de sirene niet aandeed tijdens de rit naar het ziekenhuis.
Daar heb ik 6 weken opgetakeld gelegen waarna ik met een pen door mijn bovenbeen moest revalideren.
Elf maanden heb ik mijn werk als postbode niet kunnen doen en zo lang heeft het ook geduurd dat ik weer bij Opoe kwam. Ze stuurde me af en toe een zelf geschreven kaartje die ik de eerste keer maar voorzichtig las; bang dat mij hechtingen los zouden schieten van het lachen.
Opoe had een tortelduif die verrassend genoeg; 'Doeffie' heette. Het beest was al 25 jaar en toen ik eindelijk weer in Waterhuizen kwam met post, zaten zij en Doeffie er nog net zo bij. Ger en ik maakten op gezette tijden de kooi schoon en zo kabbelde niet alleen het Winschoterdiep maar ook het leven in Waterhuizen gewoon door.
Veel verhalen over opoe zijn goud waard en de meeste zijn af en toe wel wat bijgeplamuurd en hebben een kleurtje gekregen maar daar kom ik in latere blogs nog wel eens op terug, jullie zijn nog niet van me af.. Verhalen zijn als als legendes het verhaal wordt mooier naarmate het verder wordt doorgegeven. Het is als met een wisseltrofee die steeds  doorgegeven wordt na te zijn opgepoetst en blinkend op de 'bozzem' ( oud woord voor schoorsteen mantel, wie weet dat nog?)  staat te pronken.
De volgende blog staat al te sudderen. Gaat over een echte wisseltrofee.

Eerst maar tot zover. Ook over het echte 'sudderen' is er nog een prachtig verhaal te noteren. Blijf lezen, het komt vanzelf nog.

Joop.