En dan ineens

Kan er ook nog wel bij

Een avond ineens, ik val uit bed en kan er niet weer in komen. Wat is er aan de hand?
Ik lig op de grond voor het bed en kan er niet inkomen. Droom ik?
Nee, ik ben wakker en zit naast het bed, een paniek maakt zich plotseling meester van mij.
Gelukkig heb ik altijd mijn telefoon bij me en kan gelukkig bellen.
Daar is het een beetje mistig en weet ik niet precies meer hoe het verder ging.
Het volgend moment ben nik onderweg naar het ziekenhuis. Er is iets goed mis en ik word afgeleverd bij neurologie. PATS;

Ik ben op een bepaald moment uitgegleden bij het uitlaten van Fritz en met mijn hoofd op het plaveisel van de den Uylstraat gevallen. Het geluid als van de gong van de Amsterdamse effectenbeurs;  met echo.
Eerst nog gewoon verder gelopen en na een paar dagen werd ik steeds instabieler en het gevolg was dat ik op die avond uit bed viel.

Dan word ik even later met een  winkelhaak in mijn hoofd wakker waar de chirurg mijn bloeding heeft gerepareerd. Gelukkig niet onder het hersenvlies maar op de schedel.
Hoe ik dan toch zoveel schade had gekregen om helemaal van de wereld te verdwijnen is voor mij onbegrijpelijk en achteraf grijpt het mij nog steeds bij de strot. Het heeft nog een paar dagen geduurd en ben zelfs nog de stad in geweest dus de bloeding was traag. Ik had zomaar  onderweg kunnen zijn naar de Woltershof maar word wakker in een ziekenhuisbed met een infuus en ben kennelijk geopereerd.

Ik kom bij en de schrik slaat me om het hart, ik denk aan Tiny en zie mezelf in het bed liggen terwijl ik een kaalgeschoren plek op mijn hoofd heb en ben dichtgenaaid.
Langzaam wordt het duidelijk; ik ben geveld door een neurologisch mankement. Een bloeding; SHIT!!!!
Pleister en daaronder een mooie ritssluiting.

Een paar dagen in het Martiniziekenhuis doen wonderen. Ik sluit vriendschap met mede-patiënten, verpleegsters en de dames van de keuken. Het voedsel kun je bestellen via een systeem zodat je van tevoren precies je maaltijd kunt samenstellen. Een mede patiënt kan prachtige scheten laten en vindt dat wie niet betaald heeft er uit moet.. Tja...
 Het is een aardige man en wordt naar een andere kamer verplaatst waar ik een dag later ook heen ga en weer vrolijk getuige van ben.

Nu zit ik weer alleen en tik de blog.
Ik probeer nog even door te gaan met schrijven maar de zin daaraan is er niet meer zo. Ik zie wel of het verder gaat.

Ik ben weer thuis maar het gevoel moet nog terug komen. Fritz is uit logeren in Noordwolde en ik praat tegen de opblaashond die ik van de kleinkinderen kreeg.
Het beest was een beetje ingezakt door de temperatuur buiten, maar komt nu weer omhoog en kijkt me aan met zijn uitdrukkingsloze ogen.
Van de week gauw weer herenigen met mijn Fritz.

Misschien later tot blogs.

Joop