Het gaat weer

Alleen

Het ziekenhuis was een verademing in een eenzame wereld. Ik was met nog drie andere patiënten en dan ben je niet alleen op de wereld.
Ik merk nu toch dat je de sociale dagelijkse dingen mist als je alleen komt te staan. Een mens die zijn hele leven alleen is; mist een heleboel. Je vereenzaamd zonder dat je er erg in hebt.
Zolang je werkt of bezigheden hebt samen met anderen mis je niet zoveel na je pensionering maar als dan ook nog je partner er vandoor gaat naar het hier-(of daar)-maals, komt het wel hard aan. Dat duurt een tijdje door de hectiek van het eerste jaar en de aanpassing aan je nieuwe situatie, je totaal nieuwe leven is een ramp.
En toch komt een mens ooit voor die situatie te staan. De een gaat daar anders mee om dan de ander maar zeker is dat het leven compleet op de kop staat. Je staat daar gelukkig tijdens je huwelijk niet bij stil en leeft je leven totdat er iets gebeurt zoals met Tiny destijds. Een hersenletsel met verlamming tot gevolg. Pats!! En dan? Het went ook weer en je plukt de dagen die anders zijn maar ook wel weer wennen; alles went tenslotte. Ze zeggen dat het weduwnaarschap ook went. Nou vergeet het maar, het went.echt niet. Vrijwel dagelijks sta je op met die lege plek in je bed naast je.

Stop met dat gezeur

En nou wat anders, een beetje vrolijkheid is aan de beurt. Vandaag komt mijn Fritzy weer thuis. Het was gelukkig door de vriendelijkheid van de familie Beukema uit Noordwolde (de schoonouders van Alexander) mogelijk gemaakt dat mijn kameraadje even een logeeradres had gevonden.
Een ideale oplossing want Hero is gepensioneerd en woont in de pastorie tegenover de kerk en heeft 'roemte' om het huis waar Fritz zich heel wel heeft gevoeld.
Je kunt door katten en ander gespuis niet overal je dier onderbrengen en voor Fritz is er niks leukers dan katten op te jagen. Desnoods dwars door een kattenluik heen net als onlangs bij de buren verderop waar hij met luik en al de kat achterna vloog. Ik had het moeten betalen maar gelukkig is het een aardige kunstschilder die nog een extra luik had zodat het in der minne geschikt kon worden.

Nog even in de molen

De dagelijkse uitlaatsessies met Fritz zijn goed voor mij want je wordt zo lui als je er niet perse op uit hoeft. Ik hoop dat ik weer snel op goede voet sta met mijn voet die een beetje weerspannigheid vertoont. Waar dat van komt weet ik eigenlijk niet. Het komt af en toe zomaar opzetten. Onder de voetholte  tussen de tenen en de hiel komt de pijn en na een dag of wat zakt het weer af. Ik zal de ziekenhuisarts die me vandaag zal bellen, eens vragen wat dat is, het komt niet van het ziekenhuis want ik heb het heel af en toe wel vaker. Nu ik er weer rekverband om heb, zakt het langzaam af gelukkig en kan ik weer lopen.

Als al die medische zaken voorbij zijn, ga ik spoorslags naar Ameland om mijn wonden te likken en bij te komen van dokters etc. Even de zeelucht inademen en over het strand lopen met Fritz.
De stilte van het wad, de oesters op de basaltblokken en de mosselen op de mosselbanken lachen me al weer toe. Het was me wel een wintertje hoor met die medische shit. Ouderdom komt en blijft ook nog. Alleen als het een beetje gezonder kan heb ik dat wel zo lief.

Bedankt overigens voor alle reacties die ik kreeg in berichten en op Facebook. Ouwe kennissen en collega's uit de tijd bij de post komen zomaar weer terug in je leven. Leuk!!

Nou, tot de volgende blog maar weer.

Joop