Vissen

Bekerwedstrijd

Vissen, dat is niet zozeer ons 'ding' maar eens op een avond toen we herinneringen ophaalden , kwam ter sprake dat de gebroeders Kars en de zwager (die er nooit wat bij had) eens zouden gaan vissen..
Dat ging door, zonder Ome Kees; 'Doar heb 'k  niks bie.'
Hoe dat evenement verliep, vertelt het verhaal niet maar bij de prijsuitreiking het plaatselijk café, was het erg gezellig en deden ze iets wat ze beter konden dan vissen; 'Zingen'
Oom Henk was in zijn beste doen en kon zonder moeite de beste verhalen uit de geschiedenis van de Kars clan. Hij had eens een hilarisch gedicht geschreven over het zangconcours dat op een terrein bij de oude GDS bus garage werd gehouden in Haren.
Het was een koortje dat in de regio wel enige bekendheid had. Unicum heette het koor dat bestond uit zeven broers en een zwager, die daar 'wel wat bie haar' want hij had een diepe basstem en samen met ome Gerrit zong hij een stevige baspartij.
De jongste broer Albert en mijn vader Egbert zongen de eerste tenorpartij en de andere broers deden hun best tussen hoog en laag. Ze hebben naar verluidt later nog een medewerking verleend in de plaatselijke kerk en werden vaak terug gevraagd. Ook de NCRV heeft ze op de radio in Hilversum laten zingen.
Terug in de garage  in Haren. Ik zou willen dat ik het dichtwerk nog had maar het is weg, zeg maar vot.  Daarover gaat de volgend blog, even geduld

De generatie er na

Dat zijn wij dus. Een keer hebben we als neven met Ome Henk en mijn vader het simmetje nog een keer uitgegooid maar gek genoeg heb ik daar geen herinnering bij.

Veel later hebben we de neven benaderd om nog een keer te gaan vissen. Een echte visser was er bij; Piet van ome Henk. De rest ging gewoon mee om de lol. En ook het opborrelend genetisch koester-gevoel speelde een rol. Het was dan ook geen wedstrijd alhoewel er wel een beker was aangeschaft waar de naam van Piet al op prijkte omdat die bij een of andere wedstrijd had gewonnen. De club waarbij hij viste was allang ter ziele dus de beker werd een 'Karscup'. Wij 'leken' hadden het oog meer gericht op de gezelligheid dan dat we ook maar een greintje wedstrijd vuur in ons lijf hadden, nee het moest vooral gezellig zijn.
Wij hoefden niet zozeer met vis thuis te komen. Ik al helemaal niet want ik had de pest aan graten en had het me voorgenomen alleen paling te vangen.

Na een ritje door de met bloeiende koolzaadvelden bedekte provincie, terwijl wij door vaderlandsliefde overmand, liederen zongen zoals; 'k heb u lief mijn nehederland en in deze omgeving niet zo toepasselijke; 'waar de blanke top der duinen. schittert in de zonnegloed' kwamen we tenslotte aan bij 'Electra' het gemaal waar de vis volgens Piet je zowat in de emmer sprong.
Wij dus snel water in onze emmers gedaan want je kon niet weten en een vis op het droge was zielig. Die had al genoeg geleden met een haakje door zijn bovenlipje.
Piet had een leefnet die in het water hing, wachtend op de belofte van Piet.
Het enthousiasme van mijn broer Kees en dat van mij smolt na een kwartier weg toen we nog geen beet hadden gehad. Opeens had Kees er eentje aan de haak die al snel in de emmer rond zwom. Het was eenmalig.  Ons brood was allang op en wij kregen al weer honger en begonnen te klieren in een ijzeren boot en we maakten zoveel herrie en golfslag dat de vissen aan de overkant tegen de oever moeten zijn gaan drijven.
De vissen kwamen niet meer aan eten toe  en toen Kees ook nog eens trots bij Piet kwam met in zijn schepnet een groot vissen-kadaver dat door het gemaal uitgebraakt was, was het gebeurd met de wedstrijd. Kees won de beker met zijn visje, en Piet; eerst nog met een hellige kop 'Ik goa nog es mit jullie vissen' gingen we voor de prijsuitreiking naar het café bij de brug in Zuidwolde. Het net van Kees moest buiten blijven want de stank was ondragelijk. Dat rook je dwars door het splinternieuwe foedraal heen.

Beste/lieve en andere volgers, tot de volgende blog.

Joop