Sans Titre

Honden-uitlaat

Vader Kars (alias Joop de kreupele) heeft de hond, Fritz genaamd, weer even een middagje in beheer.
Hij ligt uitgestrekt in zijn vertrouwde mand en is ontdaan van eventuele excrementen die hij onderweg van AH in de bosjes heeft gelegd.
Vanmiddag ga ik dus even testen of hij op zijn ouwe plekje in zijn eigen mand kan wezen en kan eten en drinken in zijn eigen 'foodbar'.
Hij demonstreert, alsof hij mijn beeldscherm ziet, gelijk even dat het geen probleem is en dat hij alles volledig in de hand (poot) heeft en drinkt in de keuken waar zijn eten en drinken staat op het vertrouwde plekje.
Als hij straks tekens geeft naar buiten te moeten, zal voor mij de proeve van bekwaamheid zich voordoen; dan laat ik hem voor het eerst sinds mijn aandoening weer uit. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren want ik moet niet vallen of struikelen en wederom geblesseerd raken. Extra voorzichtig maar Jopie, laat bij dreiging de hond dan maar los.

De zon straalt er lustig op los en Ameland lokt in de verte aan de overkant van het wad.
Ik hoop niet dat ik met dit letsel een trend heb gezet want ik moet mijn driekwart eeuw nu toch een poosje onbeschadigd kunnen houden.
Vijfenzeventig jaren liggen achter mij en veel lieve mensen zijn er niet meer. Tot mijn grote schrik moet ik mij realiseren dat ik nu tot de oudste generatie behoor. Vaders moeders ooms en tantes; ze verdwijnen als sneeuw voor de zon en de wereld is aan mijn generatie na-gelaten.
Een koude hand omklemt mijn hart als ik dat tot mij door laat dringen. Ik kan niemand meer iets vragen over vroeger. Ik ben nu zelf de 'vroeger' en ik word zelf gevraagd naar 'vroeger'.
Ik moet daar niet te veel aan denken want daar word ik zo verdrietig van, terwijl de zon zo mooi schijnt en de kleinkinderen zo vol energie en vrolijkheid spelen.
Nou zeg, wat een serieusheid nou toch. Ik ga een poging ondernemen een kop koffie aan mijn Senseo automaat te ontfutselen. KRAMP IN DE VINGER dus dit is weer het einde van mijn poging een wat langere mail te tikken.
Weest gegroet en tot blogs.

Joop

Kil

Zaterdag

Het is zaterdag. Een dag die altijd stond voor; stad in en andere dingen waar ik in de week geen zin of geen tijd voor had. Kleren kopen bijvoorbeeld. We liepen zo even de stad in toen we nog aan de Oosterweg woonden maar nu in de Wijert zuid wonen we te ver weg voor zo'n wandeling en sinds mijn hersenbloeding is het fietsen ook nog niet weer mogelijk. Een 74 jarige moet men ook niet meer op de fiets zetten. Vooral niet als hij/zij een insult achter de rug heeft.
Dus van de stad in gaan komt er vooreerst niet. Ik ben al wel met de rolstoel met duwende zonen wezen winkelen maar dat is ook een opgave.
Een nieuwsgierig vinkje kijkt de kamer in, gezeten op de bak waarin de zonnewering zit opgerold maar in een wipje is hij weer verder en vliegt naar de zaadcontainer waar hij driftig zijn buikje vol zit te pikken.
Het is onaangenaam koud, niet de kou van de winter maar de kilte van net na een regenbui waarbij de zon het ook nog af laat weten.
De zorg heeft alleen de medicijnen gebracht en verder is er niemand geweest die mijn genezing heeft bevorderd, verpleeg/zorgpersoneel heeft kennelijk ook een day/off.

De bekoring

De verzoeking

Elke keer als er iemand is die vanuit de zorg zich opwerpt als therapeut moet ik daar weer aan wennen.
Zo ga ik de dag van morgen schoon beginnen want ik wordt ik onder begeleiding gewassen. Nou weet ik niet of ik me zelf moet douchen onder het spiedend oog van een begeleider die daarop beoordeeld (?) gaat worden. Dat denk ik wel dus ben ik behalve lijdend voorwerp ook schoner dan ooit, lijkt mij na morgenochtend.
Ik hou er helemaal niet van om gebruikt te worden als lesmateriaal maar ik kan er niet onderuit, zelfs niet in deze enigszins compromitterende situatie. Douchen is iets intiems als het in tegenwoordigheid geschiedt van iemand anders dan waarmee men een intieme relatie heeft; 'een therapeut dus'.is.
Nou vooruit dan maar met de geit (bok)

De dag glipt mij ongemerkt door de vingers, de blauwe hemel is intussen ondergedekt door de duisternis. De avond is navenant inktdonker en ik krijg medicatie van thuiszorg die dat met liefde aan mij verstrekt. Als je in de mallemolen van thuiszorg verstrikt raakt, krijg je een surrealistische kijk op de wereld, alsof je gedrogeerd wordt, zoveel medicijnen krijg je toegediend.
Nou valt dat in mijn geval gelukkig nog mee maar sommige patiënten krijgen een snoepwinkel aan pillen toegediend.
Ik ben blij dat er Televisie is want als je in je eentje zit te genezen slaat de verveling genadeloos toe.

Morgen weer zo'n dag en dat is niet erg maar als je weer een dag ouder bent geworden blijven er op mijn leeftijd steeds minder over. Gelukkig heb ik geen zicht op het restant aan dagen die ik nog tegoed heb, maar ik ben 75 (mijn God) jaar en dat is de leeftijd dat er in onze familie met goed fatsoen gestorven kan gaan worden. Misschien kan ik mij opwerpen als de uitzondering in positieve zin en nog wat jaren mag toevoegen zonder dat ik een last wordt voor mijn kinderen.

Ik sluit deze blog af en zie morgen wel weer. Welterusten en tot de volgende blog.

Joop

Daar is ie weer

Oost west thuis best

Nog steeds patiënt maar nu thuis. Dat wil zeggen dat ik definitief gedrost ben uit Beatrixoord.
Niet dat ik niet meer onderhanden hoef te worden genomen door de geneeskundigen, maar ik ben definitief ontslagen. Dit vervult mij enerzijds met grote vreugde maar tegelijkertijd ook een gevoel van: "Aan deze patiënt maken wij onze handen niet meer vuil" Dat is gelukkig onzin want er is nog genoeg aan mij te verspijkeren, maar dat gebeurt poliklinisch. Aan de ene kant ben ik daar blij om maar dat ik al die goede zorgen nu moet ontberen. Meneer Kars, hier zijn uw medicijnen is het laatste wat nog geregeld wordt, gelukkig ook nog nu ik thuis verder lig/zit/of sta te genezen. Dat het proces van genezing zoveel tijd in beslag neemt verbaast me. Het zal allemaal wel ook te maken hebben met mijn gevorderde leeftijd. Tenslotte ben ik al een tijdje een zeventiger en derhalve niet meer zo 'piep' met daarbij de nodige kwaaltjes als verhoogde bloeddruk et cetera,  Toch heb ik momenten waarop ik mij voel alsof ik de hele wereld nog wel aan kan.
Maar als ik dan medische noodzaken moet accepteren als orthopeden en podotherapeuten die mij weer op het rechte pad moeten begeleiden. Ik loop nog steeds als een kameel met steunzolen, dus is er nog wel wat 'zaalf an mie te striek'n' voor ik weer dartel als een jong veulen door de omgeving loop. Vreugde maakt zich echter van mij meester als ik mijzelf  kan beschouwen als trotse bezitter van een vier wiel scootmobiel. In het begin leende ik er een van de revalidatie maar ik mag nu dan door het kopen van de scoot mijzelf beschouwen als eigenaar.
Goed lieve en geduldige volgers ik ben jullie zeker dank verschuldigd voor het geduld dat jullie opbrengen om mij te volgen op mijn weg naar genezing.
Minpunt is dat ik een alleenstaande ben geworden, terwijl ik zo graag had gewild dat er een geliefde op mij zat te wachten om de volgende etappe van het leven samen aan te vangen.

Lieve en geduldige vrienden familie en bekenden, ik dank iedereen die hebben bij gedragen aan mijn MOED door te gaan en niet de pijp aan Maarten te geven, zodat ik ook de verder wilde.
Ik zal nog wel wat te melden hebben maar dan niet meer op de redactie in Maartenshof maar alhier in mijn huis aan de J.M. den Uylstraat waar ik straks weet te bewonderen ben als fiere uit later van mijn hondje genaamd Fritz.

Ik zie U later.

Joop

Motivatie

Geen zin meer om te bloggen.

Toen mijn TINY er nog was, was het elke dag weer fijn om wakker te worden en naast mij de rustige ademhaling te horen van mijn lief.
Nu word ik wakker en lig alleen, alleen liggen zal ik omdat ZIJ er niet meer bij ligt.
Haar rustige ademhaling is gestopt en zal nooit weer opnieuw beginnen.ZE IS DOOD
Vijfenzeventig jaar ben ik en al een paar jaar weduwnaar en ik kan jullie zeggen; Er is niks aan.
Een gelukkig huwelijk moet eeuwig duren en aan het levenseinde pas eindigen, en dan liefst tegelijkertijd. Sommige mensen kiezen daar ook voor. Vooral als je oud bent en het leven je niet veel meer te bieden hebt dan de dagelijkse maaltijd van 'Tafeltje Dekje' en de thuiszorg die je komt wassen en helpen met aankleden. Gelukkig kan ik dat inmiddels allemaal zelf weer en ben ik niet meer zo hulpbehoevend. Het eten is wel makkelijk, je krijgt goede maaltijden en dat is beter dan dat je zelf het eten moet bereiden. Het schillen van 'eerappels' gaat absoluut niet en dus laat ik dat maar over aan Koks Herberg die trouw met het autootje langs komt met warm eten. Je kunt via een keuzelijst aangeven wat je wilt eten en zo is het gemakkelijk om gevarieerd te eten.

De hond

Fritz is nog niet terug hoewel het niet lang meer zal duren dat die ook weer thuis komt. Het is zo  toch wel wat stil aan het worden. De beweeglijkheid van mijn onderdanen laat het zo langzamerhand wel weer toe hem uit te laten dus dat ga ik weer eens een keer onder begeleiding van mijn zoon(s) proberen.

Lam

Mijn linker wijsvinger, waarmee ik deze blog schrijf begint kramp te vertonen. Hij is niet gewend om een hele blog alleen te moeten tikken. Daarom, lieve lezers hou ik eerst maar op. Jullie weten dus dat ik van goede wil ben en ik zal in de nabije toekomst flink oefenen om snel weer goed te kunnen typen.

Tot de volgende blog.

 JOOP

Weer Thuis

Mijn niet meer thuis

Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.

Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'

JOOP

Weer Thuis

Mijn niet meer thuis

Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.

Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'

JOOP

Weer Thuis

Mijn niet meer thuis

Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.

Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'

Weer Thuis

Mijn niet meer thuis

Het is mijn huis en toch niet meer. Sinds ik hier alleen woon heb ik veel minder binding met dit huis.

Met Tiny was het ons huis maar met zoveel behandelaars en \zorgpersoneel in de buurt heb ik veel minder het idee van 'thuis'

Ook maar geen blog dan

Thuiszorg en meer

Als het zo mot

Als het een blog aflevering moet worden, moeten mijn vingers het snel weten, want met alleen de linker wijsvinger wordt dat een zware opgave. Ik heb geprobeerd de hele en ook de andere hand mee te laten typen maar dat levert lachwekkende woorden op die volkomen misstaan in de serieusheid van deze blog.

De den Uylstraat

Ik lig dan wel weer in mijn eigen bed, maar ik weet op sommige momenten vanuit de modus waken/slapen echt niet meer waar ik ben. Dan moet het licht aan en pas dan zie ik aan mijn omgeving dat ik waarachtig in mijn eigen bed in mijn eigen slaapboudoir lig en verwondering maakt zich van mij meester.  Ik heb in veel bedden gelegen de laatste maanden maar geen ervan was van mij.
Nu ben ik eindelijk weer thuis aanbeland en ik doe de gordijnen zo ver open dat ik op elk moment van de nacht kan zien waar ik ben. Dat is een rustgevend beeld, maar dan draai ik mij gewoontegetrouw om naar mijn bedgenote en zie dat daar niemand ligt. Teleurgesteld draai ik weer terug en besef het weer; voorbij is het dat ik die lieve Tinemien naast me zie liggen, nog in diepe rust.

Thuiszorg I

Een vreemdeling wast mij en maakt het ontbijt klaar; 'Het is thuiszorg'
Een vreemdeling, die langzaam bekend wordt en het huishouden bestiert waar ik dat door mijn fysieke beperking niet kan (voorlopig). Ik mag hopen dat het beter wordt want anders zie ik het bewegingsapparaat met zorg tegemoet.

Goede tijden

Dat waren tijden toen het bewegingsapparaat nog goed functioneerde en ik met de helmstok en Femmie Linthout  de woelige baren van het Paterswoldsche meer bezwoer.

De tijden dat ik deze activiteiten zal kunnen ondernemen zijn voorlopig voorbij.

Zo zijn er veel meer dingen voorbij; eigenlijk is niets meer zoals het was en dat stemt tot grote droefheid. In mijn hersenpan bevinden zich synchroon twee gaten die een opening vormen naar mijn hersens waar twee bloedingen zijn geweest. Het is gerepareerd door de chirurg en nu heb ik twee prachtige deukjes in mijn schedeldak. Het betekent wel dat ik de verlichte status zou kunnen hebben bereikt. De arts Hughes, een arts uit de flower powertijd heeft om deze verlichte toestand te bereiken een gat in zijn schedel geboord. Deze daad heeft tot gevolg gehad dat hij grote bekendheid genoot in de alternatieve scene. Deze daad had weinig navolgers nadat het een aantal hersenvlies ontstekingen ontstonden met fatale afloop. Niet meer doen dus. Ik kan met mijn twee gaten in de schedel niet bevestigen dat ik de verlichte status heb bereikt. Mijn kijk op de wereld en al wat daar op rond loopt, zwemt, kruipt of over vliegt is niet wezenlijk veranderd.

Thuiszorg 11

De thuiszorg zorgt alleen nog als er medicijnen gegeten moet worden waarvan ik mij afvraag of ik die ten eeuwigen dage moet gebruiken. Wel die tegen hoge bloeddruk, dat snap ik maar er zijn nog andere bij gekomen waarvan ik het nut niet meer zo zie nu ik de verlichting ken.

Dit was het weer voor vandaag. Mijn lieve broer Kees zou zeggen; 'Ik zie U nader' en daarmee sluit ik deze keer. Tot blogs.

Joop

  

De zonneschijn

Blauwe lucht

De zon schijnt tegen beter weten in; hij heeft  geen enkel erbarmen met mijn leven dat zo radicaal veranderd is. Ik, die zelfverzekerde Joop, die sinds Tiny's verscheiden al die zelfverzekerdheid heeft moeten laten varen en met een hoofd vol gaten; (ogen neus oren en mond niet meegerekend) waarvan ik nu zit te genezen. Dokter Wielinga heeft het verband eraf gehaald en de draadjes van de hechtingen er vanmiddag uit getrokken. Een pleister is alles wat er over is aan indrukwekkends.
De scootmobiel komt langzamerhand vaker in beeld want ik ga zelf boodschappen doen en naar Maartenshof  voor revalidatie en ik dat zonder taxi ga doen.

Hond

Ik oefen af en toe de uitlaatroute zodat ik straks mijn kameraad Fritz weer laat brengen. Het beest heeft het waarschijnlijk uitstekend naar de zin in Onnen, maar hij moet in afzienbare tijd toch maar weer bij mij komen. Het is mooi dat hij een logeeradres kent maar ik mis hem wel

Dromen

Ik zomaar nog niet van mijn dromen af, wie zijn er nog onder ons en wie zijn ingetreden in eeuwigheid. Ik durf soms nog niet goed te vragen of  zij er nog zijn, bang voor de confrontatie.
En toch zal ik er naar toe moeten op een gegeven moment komt de harde waarheid toch via een kiertje of door een wijd openstaande deur. En dan zal ik op het pad van de waarheid verder moeten lopen. Er is geen terug route, alleen verder is de boodschap.
Mijn troost is achtergebleven in de vorm van de gezinnen van mijn zonen en de vrolijkheid die dat met zich meebrengt.
Ach, de zon, aanmatigend schijnt hij nog zonder mijn Tiny, in een poging tot mijn hart door te dringen. Maar zijn stralen zakken weg in het moeras van wat eens grazige weiden waren. De duinen en het strand van Ameland waar wij oud, en de jongens volwassen werden. Al die mooie jaren die we koesterden maar die nu voor mij helemaal opnieuw hun schoonheid moeten zien te verwerven.
 Ik hoop dat er nog wat kansen liggen voor mij om te kunnen genieten boven aan de afgang Buren van de zee het strand en de duinen. En dan zeg ik het tegen mezelf, hoe mooi het hier toch is en hoe gelukkig we hier waren, maar besef ook dat dit nooit weer terug zal komen.

Welaan lieve lezer, ik verzend deze blog maar weer omdat  dat nu eenmaal de bedoeling is om jullie af en toe mee te nemen in mijn gedachten en ik die de vrije loop laat, zij het af en toe ook voor mezelf zal houden want in het land van mijn gedachten ben ik de enige wandelaar.

Joop

DE HERREZENE

 Zo goed als nieuw

Gedoucht en min of meer herboren kom ik in de kamer en terwijl ik door een kiertje van het gordijn, mijn gordijn, mijn eigen tuin aanschouw, heb een gevoel van 'homecoming' na lang weggeweest te zijn geweest.
De schilders van Nijestee zijn de gevel aan het renoveren zodat niet alleen ik maar ook het huis, dat in blijde afwachting van mijn terugkeer uit de ziekenboeg was, weer volkomen vernieuwd uitziet.
De dag is helder begonnen en mijn scootmobiel staat enthousiast te wachten tot ik hem (of is het vr. haar) beklim en de eerste rit vanuit de den Uylstr begin. Maar eerst moet ik het brood er in werken en een kop koffie drinken. De krant wil ook gelezen worden, dus mijn leven bruist weer als vanouds.
Toch zal het een volkomen ander leven worden, dat is duidelijk.
Kop der veur, is een mooie grunneger uitdrukking die voor mijn kop een extra lading heeft door de boorgaten die de artsen er in hebben geboord om bij de bloeding te komen.
Het leven lacht me weer met kleine glimlach toe en ik mag hopen dat deze laatste val ook werkelijk de laatste was.

Joop

De scootmobiel

Weggebruikers, opgelet

Vanaf heden ben ik gemotoriseerd en kan mij verplaatsen, als een vorst, gezeten op een splinternieuwe goudkleurige scootmobiel.
Vanmorgen is hij afgeleverd en succesvol door mij bereden. Het is een model met vier wielen, die liggen stabieler op de weg en rijden comfortabeler. Vooral in de bochten geprobeerd te hebben is het niet meer mogelijk van  het spoor te geraken. Dus is mijn periode van huisgebondenheid voorbij en kan ik op een keer zomaar voor jullie deur staan; "kovvie kloar?"
Maar ik moet eerst nog wennen aan de snelheid en de directheid omdat het een nieuwe is, doet alles het perfect en is een kleine aanwijzing al genoeg om te reageren.
Enfin, ik heb de eerste meters in de den Uylstraat succesvol afgelegd en de scootmobiel staat uit te rusten in de schuur.

De grote gewenning

Het gevoel van het wonen in een vreemd huis, is al helemaal verdwenen. Als ik in het begin 's nachts wakker werd, voelde ik mij steeds als een vreemdeling in Galilea. Moest ik plassen, wist ik pas na een paar keer in een keer het toilet te vinden. Het gewenningsproces vordert gestadig.
Fritz zat achter het huis al weer als een prins op de scootmobiel en keek naar mij, wanneer gaan we weg?  Greetje, de huishoudster houdt alweer huis. Ik hoor de stofzuiger en het gevoel van huiselijkheid doet mij denken aan vervlogen tijden toen Tiny nog door het huis dartelde en de jongens nog 'jongetjes' waren. Maar dat komt niet terug zoals er zo veel is wat is verdwenen. Lieve lezers, ga nooit zomaar achteloos voorbij aan je 'zegeningen' maar tel ze een voor een zoals het lied zegt.
De hond ligt heerlijk op mijn sweater en voelt zich hier al helemaal thuis alsof hij nooit elders heeft gewoond. En goed beschouwd heeft hij gelijk want de afgelopen jaren woonden we hier immers ook al.

Omzien in verwondering

Zal ik ooit weer de ranke wandelaar worden die ik was als postbode die de stenen trappen van de Parkweg en het van Brakelplein besteeg, die het stadspark doorkruiste en uren met de kinderen in de duinen van Ameland wandelde? De leeftijd gaat ook meetellen; 75 zegge vijfenzeventig jaren sleep ik dit lijf al met me langs 's Heeren wegen en nu, ziet mij door de kamer lopen. Het gaat wel licht vooruit, alleen de beugel om mijn klapvoet te geleiden maakt dat ik er nog een beetje zielig bij loop
maar wie daar op let is een kniesoor.

Gekneusde rib

In het kader van;  'Hou je huisarts scherp'  heb ik een gekneusde gescoord. Gevallen voor op de stoep.
De huisarts heeft er even naar gekeken en een röntgenbeeld bekeken. Geen breuk gelukkig; moar zeer dut't wel. Gekneusd dus en zo sukkel ik door het leven. Ik mag hopen dat ik binnen niet al te lange tijd weer een dansje kan dansen zonder pijn. En ach, wat zeur ik nou toch; alles wat ik nu meemaak is van voorbijgaande aard.

Verleden en heden

De scootmobiel staat uit te rusten. Even op mijn rooster kijken wat de dag van morgen mij brengt.
Ingrid, ik denk ineens aan jouw keuken. Is die nu helemaal klaar? Kun je mooi meedoen aan
 'Heel Holland bakt' en dan kom je de taart hier afleveren. Het is wel heerlijk als je voor het eerst een eitje staat te bakken in je blinkende keuken zeker?
 Ik lees ineens een Greetz kaart van jou waarin je schrijft dat je misschien wel eilandhoppend een plek op Ameland zoekt. Camping de Kiekduun is the place to be. Dat zou leuk zijn. Je kunt eerst eens komen kijken hoe het er hier bij staat. Als ik maar eerst weer autorijden mag, eerder kom ik er niet.

Zo, eerst maar even weer uitrusten van het tikken. Mijn hand is nog gauw moe en wil de toetsen nog wel eens overslaan dus van mijn typesnelheid is nog lang niet op zijn oude niveau.
Ingrid see  you.

Hij die zich  noemt;

 Jopie

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Wonderbare herrijzeni gehad

Voorwaarts Mars

Het is bijna niet te geloven maar mijn toestand gaat met grote schreden vooruit. De elleboogkruk gebruik binnenshuis al niet of nauwelijks meer en ik heb een groot gedeelte van mijn zekerheid met lopen al weer terug. Alleen als ik vermoeid raak, heb ik nog wel ondersteuning nodig anders pleur ik bij onverwachte wendingen of  een struikeling op mijn gezicht.
Ik had dit nooit kunnen denken onmiddellijk na de val, dat ik binnen afzienbare tijd weer zonder loopkruk door het huis zou kunnen lopen. Maar ziet; met een mooie zwaai van het aangedane been loopt deze jongen opgeruimd maar oplettend door de kamer met een kop koffie in de ene en de loopkruk in de andere hand. Ik ben wel de laatste die dat had voorzien.
Wat ook mooi is; ik zal binnen niet al te lange tijd te bezichtigen zijn als ik voor kom rijden op mijn (huur) scootmobiel waardoor mijn actieradius een stuk groter zal worden.
Vanmorgen ben ik op stap (!) geweest naar het voetbalveld waar Julius moest voetballen in Haren. als rechtsback  kweet hij zich uitstekend van zijn taak en na de wedstrijd kwam de volgend verrassing; 'Ik repatrieerde naar mijn eigen huis' Fritz kwam ook nog even langs met Alexander en zo was mijn geluk bijna compleet.
Ach wat was het mooi geweest als ook mijn lieve Tiny er ook was geweest. Op 29 Maart is ook haar moeder overleden zodat ik in een keer heel wat te doorstaan heb gehad. Ook mijn broer Kees is  er niet meer. Dit is een rampjaar van de eerste orde geworden en ik heb periodes gehad 's avonds voor het slapen gaan, dat ik liever ook dood zou gaan.  Maar dan dacht ik weer aan mijn nageslacht en vond dat voor hen te veel ellende en heb ik maar bedacht dat ik toch nog maar een poosje bleef .(Als het mij vergund zou zijn)
De stilte snijdt mij door de ziel. Alleen het tikken van mijn vingers op de toetsen van mijn Logitech toetsenbord is te horen. Langzaam wordt het wat donkerder en ik zie er tegenop dat de avond en de nacht mij in hun greep zullen nemen. Overdag gaat het nog tot nu toe, maar als het nacht gaat worden grijpt de eenzaamheid me bij de keel en voel ik me zo alleen.
Maar er is niets aan te doen; het alleen verder moeten is mijn voorland en ik heb niks te kiezen.

Ziezo, de vinger wordt moe van het tikken en ik sluit maar eerst af. Prettig weekend en jullie zien me wel weer verschijnen; in levende lijve of via deze blogletters.

Joop

Regentijd

Nadde boudel

Met de moed der wanhoop probeer ik mijn hand weer aan te zetten tot het tikken van een aflevering van Joop de Postloper.
Het rechter voorpootje is, hoewel al beter, nog dusdanig dwars, dat hij nog steeds onwillig is niet bij machte enige bijdrage te leveren aan het tikken. Mijn linkerhand vliegt derhalve in z'n eentje van links naar rechts over het toetsenbord om wat mooie zinnen te plaatsen.
Het regende vanmorgen pijpenstelen zodat ik vrees dat er van buitenactiviteiten op camping Kiekduun op Ameland niet veel terecht komt als het zo nattig blijft, maar 'mens erger je niet' of 'Monopolie'  zijn tijd-verdrijven om te doen. Je zit lekker in een droge caravan, wat wil je nog meer? Het begint me nu al weer knap te vervelen. De enige afwisseling zijn de duiven op het dak die zitten te loeren naar het voederhuisje waar ik straks maar weer wat voer in zal strooien.
Ik kijk naar het publicatiebord voor mijn neus boven de monitor waarop langzaam, veel te langzaam de zinnen worden gevormd. Dat zal wel weer sneller gaan als mijn andere hand ook weer mee gaat doen.

Geboren op 11 januari 1923 vermeld de kaart waarop schoonmoeder afscheid heeft genomen van het leven. 29 maart 2016 was de datum waarop het genoeg was. Zeven dochters heeft ze gebaard die weer heel wat nageslacht hebben voortgebracht. Haar leven was niet voor niks en met grote dankbaarheid kunnen de 'Groefsemeisjes' op haar leven terug kijken. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en als was het nog niet genoeg; een achtste (Marietje) kon er ook nog wel een tijdje bij zodat de pannen rammelden op het dak vanwege het vertier in de kamer met zoveel meiden. Wat heb ik daar een boel mooie herinneringen aan. Maar dat gaat ook weer voorbij net als het hele leven.
Oh,Oh Jopie, welk een nostalgie is in jou gevaren?
Zo heb ik alleen fijne herinneringen aan Nieuwstraat 140a en de Oostersingel 68a. Dat was het adres van waaruit de koetsen en trouwauto's vertrokken met weer een bruid. Op het laatst was de voorraad bruiden op en bleven Pa en Moe  Groefsema alleen achter.
Op een braak liggend stukje grond achter het huis, zette Pa een schuurtje neer en kon hij eindelijk konijnen houden. Ook was er een bok die met een sprong op Pa's rug kon springen.  Een paar kippen kwamen er ook nog bij en zo was Pa eindelijk in zijn nopjes. Vind dat maar eens in de binnenstad, zo'n plekje.
Maar ook dat gaat voorbij. Er kwam een huis in Lewenborg beschikbaar en dat was het einde van de menagerie. Alleen Roy, de hond, een boxer met opsporingsgaven ging mee. Hij kon net zo lang speuren, tot hij alle zusjes bij elkaar had gevonden.
Ja, en vanaf dat huis was het voorbij met de dierenhobby. Nog een verhuizing kwam er; voor pa de mooiste want een klein arbeidershuisje met schuur  en kippen in Woltersum was alles wat hij zich kon wensen.

Het is allemaal voorbij, net als alles wat voorbij gaat. En nu zit ik als 75 jarige in de wachtkamer tot ik ook aan de beurt ben. Voorlopig is het wachten op een scootmobiel en ik met wapperende lokken door het stadspark rij met Fritz op de voetenplank en ik terug denk aan al die mooie en minder mooie jaren.

Ik ben nog niet aan het eind gekomen van mijn litteraire oprispingen dus zou ik zeggen; 'Tot schrijfs'

Joop

LAMME POOT?

De lamme hand

Zo, denk je aan de beterende hand te zijn en dan krijg je weer een mankement zodat de rechterhand wederom kuren vertoont. Ik ben er doodmoe van. Hoe lang gaat dit nu weer duren.
Vanmorgen ontmoette ik mijn grote schrikbeeld; 'de Scootmobiel' Dat ik die nog eens nodig had, wie had dat ooit voorspeld. En nu wordt het werkelijkheid; 'ik ben invalide' waarbij ik hoop dat het van tijdelijke aard zal wezen. Maar de meest waarschijnlijke kans dat ik voor langere tijd aan een scootmobiel vastzit is reëel aanwezig volgens de heelmeesters van dienst.
Is het niet al erg genoeg dat mijn geliefde er niet meer is? Moet ik nu ook als zo'n seniele grijsaard met pruimtabakskwijl in de mondhoeken al heen en weer schuddend in het stoeltje over de fietspaden scheuren?
Vanmorgen kwam dus de ergotherapeut met zo'n ding bij mij thuis en ik moet zeggen; na weer een periode opgesloten te hebben gezeten in huis, was het toch weer heerlijk om te rijden al was het dan ook zo'n Scootding. Ik kon weer naar de winkel en langs het meer rijden; top.
Nu kan ik er eerst een huren voor 175,00 Florijnen  per maand om te kijken of het bevalt, en het beviel.
Ik ga het dus een tijdje proberen en zie wel in hoeverre ik weer zodanig herstel, dat ik kan fietsen en autorijden. Het zit dus allemaal nog in de hoge hoed en de toekomst zal uitwijzen of ik weer de ouwe word.

Ach hoe schoon waren zij

De echte ouwe ben ik nu en de schoonheid naast mij behoort ook al niet meer tot de levenden, hoe triest ook. Het leven neemt altijd onverwachte wendingen en dan komt de tijd dat we afscheid moeten nemen. De mens is geen eeuwig aards leven beschoren. Het is zo snel afgelopen soms.

Wij blijven achter en schrijven een blog om nog eens achterom te kijken en zien hoe het was. 

Tiny, mijn liefste, ik kon je niet meer bedanken voor al die mooie jaren, Je ging zomaar dood, Ik bleef verdwaasd achter, alleen, zo vreselijk alleen. Alleen de grote troost bleef; mijn zonen en kleinzonen in hun gezin, maar de leegte daalde als een grauwe nevel op mij neer. Het is langzaam aan het optrekken maar de zonnige jaren zijn voor altijd voorbij.

Ik heb mij voor deze blog in het nekvel moeten grijpen want het heeft eigenlijk geen zin meer. Het is allemaal eindig en sommige dingen zijn al geëindigd.

Ik bericht jullie nog wel een keer hoe het bevalt in de 'grijsaardeclub van scootmobilisten'

Het ga jullie goed, bedankt voor de aandacht. Misschien blog ik nog wel een keer over de mobiel.

Joop

Normale bloedwaarden

Leve de endocrinoloog

De arts van het ziekenhuis die onlangs onderzoek deed naar mijn nieren had er een telefoontje voor over om te vertellen dat er geen bijzondere uitslagen waren.
Ik heb nog een beetje lam handje (mijn volgers weten dat) maar dat begint beter te worden.
Maar dat heeft niks te maken met mijn 'lam handje'. De bijnieren hebben soms de neiging niet helemaal mee te willen werken.

Weer thuis

Vreemd in eigen huis

Het is een vreemde gewaarwording om te moeten wennen in het huis waar je alweer een tijdje woonde. En nog kijk ik soms met vreemde gedachten naar buiten. Ik ben dan gedwongen om eens alles te bekijken voor en achter het huis om te ontdekken dat er niets veranderd is.
Maar alles is veranderd sinds mijn geliefde Tiny is verdwenen. Zij, aan wie ik mijn leven als een jas aan de kapstok had opgehangen, is er niet meer. Ze heeft me hopeloos en reddeloos alleen achtergelaten. Ik moet het alleen verder doen. Gelukkig heb ik mijn jongens en hun gezinnen nog overgehouden en dat is een grote troost.
Toch kom ik alleen thuis, zit ik alleen het eten van  Kok's herberg uit de plastic bakjes te vorken. Het is goed en smakelijk eten maar van een vreugdevolle maaltijd kun je niet spreken.
De avonden zijn, vooral in het weekend een treurige aaneenrijging van lege uren. De enige gasten zijn die, die via het beeldscherm mijn kamer binnen komen.
De kinderen en kleinkinderen komen mij regelmatig bezichtigen en dat zijn momenten van groot gewicht want daarna kan ik er weer even tegen.
Morgen begint de week weer met fysiotherapie in Maartenshof. Het heeft wel zin, maar ik moet mijzelf  wel inprenten dat het voor mijn herstel is, want ik heb er af en toe geen zin in.
Ach, en het breekt de dag ook wel weer want ik zie natuurlijk mijn medepatiënten niet meer sinds ik op mezelf' woon.
Maar inmiddels weet ik dat ik zelfstandig maar alleen woon. Ik zou graag Fritz weer bij me hebben, maar dan moet ik eerst nog wat beter kunnen lopen buiten. De hond heeft er recht op fatsoenlijk uit gelaten te worden en dat lukt me nog niet.
Nou, mijn vinger krijgt last van typ-kramp dus sluit ik af.
Tot de volgende blog.

Waar blijft de tijd

Waar ben ik?

Mijn brein neemt een loopje met mij. Ik droom dromen uit het verleden.
Mijn vader en moeder zijn in die dromen zo vaak weer in leven en ik praat met ze.
Ik kan ze dingen vragen die ik graag wil weten en ze antwoorden me. Zo kom ik zaken die ik nooit wist, te weten. Een beetje eng is het wel omdat het zaken betreft die ik nooit wist. Maar als ik me realiseer dat ik droomde, vind ik het jammer dat dat zo is. Mijn vader neemt een prominente plaats in tijdens die nachtelijke escapades en ik vind het jammer dat ik wakker word.
Het is een saaie zondagmiddag die vroeger nooit saai waren. We gingen op zondagmiddag meestal naar Tiny's ouders toen de kinderen nog klein waren. Ik zie ons nog lopen langs het bodenterrein met de kinderwagen met een kleine Robert en later met Alexander als we 's zondags naar de gezelligheid togen. Robert nog in de kinderwagen. Bea en haar toenmalige echtgenoot Albert Bakema die ook vaak mee kwam waren er ook net als Marietje Wuyster die destijds bij 'Tantie' de vrouw van opa Groefsema woonde en die een dochter van de zusters van Tantie was waar niemand de herkomst van doorgrondde, maar die gewoon in het gezin van Tiny en haar ouders liefdevol opgenomen was, en zo waren er meer losse 'familieleden' die er bij hoorden maar waar niemand van de kennissen precies wist van hun herkomst. Ik noem als vaste bezoekers in het gezin; Theo Ewolds, Jan Pomp, diens broertje Stef en de anderen die ik ben vergeten. Kortom, het huis aan de Nieuwstraat liep vaak vol volk. Daar was ik ook geïntroduceerd door de vriendin van Tiny; Ida waar ik toen min of meer verkering mee had en ben er niet meer weggegaan. Tiny was de vrouw waar mijn oog op was neergedaald en na veel vijven en zessen en vasthoudend als een terriër, kreeg Tiny uiteindelijk door dat het onontkoombare was geschied: Joop zou de vader van haar zonen worden.
De geschiedenis ontwikkelde zich verder tot een gezin, en we leefden nog een tijd lang en gelukkig.

Hier ben ik

Nu moet ik revalideren en bijkomen van het kunstje wat mijn hersens mij hebben geflikt; de hersenbloeding waar ik niet om heb gevraagd.  Ondankbaar ook want tientallen jaren ben ik bloeddonor geweest en heb een deel van mijn bloed afgestaan ter genezing van hen die mijn bloed nodig hadden. Dat deed in den beginne uit 'baatzuchtigheid' omdat ik als soldaat een dag verlof kreeg als tegenprestatie voor de donatie. Later, na mijn militaire dienst werd ik 'Feresedonor' dan kun je vaker bloeddelen doneren zoals 'leukocyten en trombocyten' die nodig zijn voor de genezing van leukemie-patiënten. Dan werd er ook vaker een beroep op je gedaan omdat een gezond iemand die bestanddelen vrij snel weer aanmaakt.
Toen ik later met verhoogde bloeddruk zat, was het gedaan met het donorschap. Ik vond dat erg jammer want het half uurtje dat ik aan het apparaat lag terwijl een medewerkster van de bloedbank gezellig keuvelend de boel in de gaten hield en koffie met koek bracht, terwijl ik bij lag te komen, was het gedaan met bloed geven. Ik heb een bronzen plaquette overgehouden als teken van waardering voor de indrukwekkend plas bloed die ik in de loop der jaren heb afgestaan.

De toekomst

Zoals iedereen weet ook ik niet wat in 't verschiet ligt. Eerst maar weer eens zoveel mogelijk opknappen van de bloeding en dan onder begeleiding van de medici nog wat stappen op mijn levenspad maken. Niemand weet wanneer het zijn tijd is maar ik mag hopen dat er niet te veel van mijn geliefden jonger dan ik zijnde, het tijdelijke voor het eeuwige inruilen.
Voorlopig sta ik nog in het balboekje van de neurochirurgen van het UMCG, die het beste met me voor hebben.

Joop de (ex) postloper heeft de eer U te groeten en wil maar zeggen; blijf gezond asset effe kan.

Het nog immer lamme pootje

Weer en nu definitief thuis

Het is een mistig vergezicht, de thuiskomst die naar blijkt al wat langer heeft plaats gevonden.
Ik ben terug geworpen op mijzelf. Beatrixoord heeft haar beschermende hand van mij afgetrokken en mij weer overgeleverd aan mijzelf.
Dat betekent dat ik vanaf nu weer de bescherming van de broeders en zusters, die ik zo heb leren waarderen niet meer heb. Zelf weer wassen, zelf de medicijnen pakken en al die dingen die die verpleegkundigen zo liefdevol ter hand nemen. Wassen; geen probleem, in bed geplast (in het begin) geen probleem; het bed wordt verschoond en een weldadige rust daalt op je neer als er geen onvertogen woord klinkt als je in je bed hebt gepoept. Later krijg je dan een luier om en doe je je uiterste best om op tijd aan te geven dat je 'moet'.

Nu ben ik dan weer thuis en dat voelt plotseling ontheemd. Je wacht onrustig en alleen op je kamer tot er een verpleegster komt die het een en ander aan je doet. Echter, de zusters zijn achtergebleven in het ziekenhuis en de enige die nog naar je omkijken zijn de medicijnmannen/vrouwen die je portie pillen en oogdruppels komen brengen.

Nu voel je pas hoe hoe het verpleeghuis de plaats heeft ingenomen van de vanzelfsprekendheid van dat waar je vroeger niet bij nadacht, je gezin.
Het is nog lang niet weer als het ooit voelde en waar je niet bij nadacht. De zorg die nu zo normaal lijkt en waar je zomaar gebruik van maakt is zo'n fijn gevoel, dat moet je eerst ervaren voor je zo'n instantie als het verpleeghuis op waarde weet te schatten.

 Kortom; ik ben thuisgekomen en hoop dat ik een degelijke genezing heb gekregen die voortschrijdt tot in lengte van jaren. Ik zie me over een tijdje wel weer door het stadspark rennen met Fritz (hond) die het niet slecht had bij Alexander en Annemarie maar het wordt tijd dat ik zelf weer het beheer over mijn lieve viervoeter krijg. Nog even fysiotherapie, en ik ren zelf weer als een kievit over het gazon in het stadspark.

Zo, ik heb een lamme hand van het typen en ga een bakkie troost uit het Senseo apparaat te voorschijn zal toveren.

Zoals de vrome wens van menig predikant luidt;  'De Heere zegene en behoede U en doe zijn aanschijn over U lichten.

Joop

Het lamme pootje

Lieve volgers

Het valt niet mee om een bericht te tikken met 1 vinger en ook nog de linker dus.
Maar ik probeer het met de moed der wanhoop. De mensen die dit bericht nog weten op te diepen, hebben volharding getoond om toch weer naar mij te zoeken.
Mensen die mij na staan weten wel dat ik maanden niet heb kunnen bloggen vanwege de hersenbloeding die mij getroffen heeft. Dat ik dit kan schrijven (schrijven gaat helemaal niet want ik schrijf rechts;) Dus lange epistels kan ik voorlopig niet publiceren.
Het gaat overigens de goede kant op. Het lopen lijkt meer op wankelen omdat ik nog steeds de rechterpoot niet onder controle heb. Ik loop derhalve als een koe die het melken heeft gemist.
Vrijdag moet ik weer naar de nierendokter (endocrinoloog) want mijn bijnier wil er ook niet echt bij horen. Dus genoeg aan mij te verspijkeren. Ik zie het maar als een restauratie project; ''duur maar de moeite waard''

Wat een jaar is dit, Ik mag hopen dat het volgend seizoen toch weer een beetje normaal verloopt anders zetten ze mij maar bij 't grof vuil. Ik wil niet weer zo'n jaar beleven want het heeft veel van mijn ego afgeknabbeld. Ik, die de eerste 50 jaar van mijn leven áuf Flugeln des Gesanges door het leven gedragen werd en nooit ziek was is plotseling aardig bezig te verworden tot een beklagenswaardige grijsaard die wanhopig probeert nog iets van zijn vroegere glans terug te poetsen.

Ik wil niet teveel klagen want mijn verstand laat me soms in de steek, hoewel ik eigenlijk niet te veel wil denken aan wat de nabije toekomst brengt is het duidelijk dat mijn allerliefste broer in deze duistere periode is overleden, net als mijn vader.Tegelijkertijd zijn er in mijn gedachten al meer mensen gestorven die achteraf nog helemaal niet dood zijn. Dus hou ik maar op mensen als heengegaan te beschouwen als ik ook zeker weet dat zij in het hiernamaals zijn ingetreden.

De vingers worden stijf van het tikken maar ik wil niet stoppen vooralseer ik nog even mijn Fritz noem en het verlangen hem weer bij me te hebben. Hij heeft het goed in Onnen en als ik hem weer ordentelijk kan uitlaten hoop ik hem gauw weer eens hier te hebben om te kijken of het weer gaat.

Welnu ende ergo, ik hou op en ga eerst maar mijn inmiddels ook lamme linker tik-vinger wat rust gunnen.

Tot de volgende blog.

Joop

Fritz

Fritz

Ik verlang naar een beetje leven in huis. Daarom wil ik eigenlijk het liefst dat Fritz weer thuis zou kunnen zijn.
Het gevoel van stilte is bijna tastbaar, alleen de praktijk is dat ik de hond nog niet fatsoenlijk uit kan laten. Dat kan ik hem dus niet aandoen. Bij Onnen is hij waar hij alle beweging kan hebben door de kinderen. Annemarie en Alexander laten hem ook vaak uit en zo heeft hij alles wat zijn hondenhartje begeert. En toch...en toch......De stilte is oorverdovend op het geluid van de stofzuiger na. Greetje, de huishoudster gaat door het huis en zuigt stof zodat mijn huis er weer fris en fruitig bij zit.

Het weer houdt zich kranig en doet wat het doet; een mooi herfstplaatje vertonen als ik naar buiten kijk. Lekker zonnetje en niets veroorzaakt de donkere gedachten die door mijn hoofd spoken.
De toekomst is nog zo onzeker voor mij. Alle vanzelfsprekendheden zijn weg sinds dit jaar.. Zelfs de gedachten aan Ameland komen niet meer naar boven en het is moeilijk te geloven dat ik daar straks wel weer eens zal zitten met een cryptogrammetje voor de caravan en de vaste (en onvaste) voorbijgangers  begroet. Het is wat dat betreft een verloren jaar maar wel een gedenkwaardig jaar.
Nooit was er zoveel verandering in mijn leven als dit jaar.
Alleen al die lieve mensen die zijn dood gegaan. Mijn vader en Tiny voorop natuurlijk maar ook Kees, mijn moeder....en ach hou op, ik kan er niet langer tegen. En de machteloosheid die zich van mij meester maakt is zo sterk, dat ik aan iets anders niet toe kom.
De taxi moet besteld worden waarmee ik naar fysio vervoerd wordt zodat ik daar zelf niet mee wordt belast. Het zal fijn zijn als ik met de scootmobiel op mijn naam komt. Dan ben ik mobieler en vrij om te gaan en te staan waar ik wil.
Alleen ik heb nog geen scoot. Die ik hier nog had staan was van Tiny en daar ben ik niet op verzekerd, dus dat risico is te groot en bovendien geloof ik dat hij al terug is, ik heb nog niet in de schuur gekeken.
De afspraak staat voor morgen; fysio en het vervoer daarheen. Het is een wonder dat alles altijd nog zonder grote vergissingen gaat. De afspraken lopen in ieder geval gesmeerd.
Ik vind het samen met mijn 'lamme pootje' genoeg voor vandaag. Weest gegroet voor heden en tot de volgende postloperblog.

Ni Hao

Chinezen op 2-10-2016

Het is de eerste keer dat ik moederziel alleen in huis zit en tik aan mijn blog.
Fritz is nog bij Alexander, Annemarie, en de kinderen. Zij zijn zo lief om Fritz even zolang ik het uitlaten nog wat problematisch vind gastvrijheid te verlenen..
Ik vind het wel wat stilletjes maar het is voor Fritz prettiger als hij wat vrijer is in zijn bewegingen zonder een baasje aan de riem te moeten meesleuren.
Het alleen zijn is vanaf nu zo onomkeerbaar sinds Tiny dood is dat het is alsof een ijskoude hand mijn hart omklemt als ik er aan denk. En ik denk er vaak aan.
Telkens als ik naar een van haar foto's kijk of naar het schilderij waarop ze zo mooi en liefdevol staat afgebeeld, schiet ik weer vol. Ik zal nog vaak vol schieten want overal in huis zijn dingen die me aan haar doen denken terwijl ook zonder 'dingen' zijn mijn gedachten zo vaak bij haar. Ik dacht altijd dat ik zonder haar niet kon leven maar ik leef nog. Wel is het zo dat ik mijn leven opnieuw zal moeten inrichten, maar dan anders. Vroeger was het zo normaal; 'Tiny was er altijd en ik dacht dat dat nooit zou veranderen. Nu het onomkeerbare is gebeurd, kom ik tot de slotsom dat aan zelfs de grootste liefde eindig is als de dood ingrijpt.
De liefde blijft altijd maar dan als een liefde die een mens kan voelen voor een herinnering aan een prachtig en ontroerend concert met dit verschil dat je dat opnieuw kan ervaren bij een volgend concert. En liefde is eenmalig en onvervangbaar net als de liefde die je voor je kinderen kan voelen.

Over 'chinezen' gesproken; de groep vrienden en familie die met ons het stadspark bij Ni Hao gegeten hebben was de groep die ons steeds hebben bijgestaan in de moeilijke tijd van ziekte en dood.
Ik weet niet hoe mijn leven zonder Tiny zich zal voortzetten maar op een of andere manier zal het toch lukken, het moet wel lukken want ik blijf ademen en mijn hart blijft kloppen, hoewel ik er in het begin vooral de nacht na de dood van mijn lief net zo lief bij haar, ook in de dood was gebleven.
Dat gaat nu eenmaal niet en zo moet ik het pad volgen dat nu voor mij ligt. Een pad dat mij afschrikt als onbegaanbaar. Ik hoop dat het pad 'nu nog onverlicht en onveilig' straks mij zal geleiden naar een begaanbare route naar een nieuw leven. Een leven dat niet zoveel jaren meer zal kennen maar dat breed genoeg is om de zware last van mijn herinneringen mee te zeulen. Mooie herinneringen, dat wel maar die overschaduwd worden door de eenzaamheid die ik nu al voel.
Nou, kom op Jopie, mijn schoonvader zei altijd 'nait zo sammeln' maar ik denk Pa, veur deze keer mag 't wel even he? en als er ooit al een reden voor 'Sammeln' was was dit het wel.
We gaan de eerste stappen op het nieuwe levenspad volgen en zullen wel zien waar het mij brengt.
Een troost heb ik; 'zo heel lang zal het niet meer zijn' Ik ben tenslotte 75 en de leeftijd van de gemiddelde Kars is niet zoveel ouder dus aan alles komt een keer een eind.

Met deze bemoedigende woorden in mijn gedachten ga ik straks slapen. Ik kon vroeger denken aan de dag van morgen als een uitdaging. Nu heb ik dat niet meer. Misschien komt dat weer over een tijdje, we zullen zien.
Lieve allemaal die mij zoveel troost hebben gegeven deze dagen, ik ben jullie veel dank verschuldigd en weet dat het ook 'jullie' verlies is en dat we er samen doorheen moeten.

Dit is een andere blog dan alle andere die ik schreef.  Deze is geschreven met tranen en die zullen net als inkt opdrogen maar voor altijd te lezen zijn in deze blog.

Zo, en nu naar bed en hopen dat ze nog even langs komt in dromenland, welterusten.

Joop

Definitief op mezelf teruggeworpen

Wennen

Ja, dat is het, 'wennen'. Het eten komt van een 'herberg'; 'Koks herberg' en dat is prima 'voer' wat des'middags gebracht; warm en wel zodat je gelijk kunt aanvallen.

De pillendame is net weg zodat zonder problemen naar bed kan en er geen bezoek meer valt te verwachten.

Het is inmiddels 25 september en ik ben weer  gewend om in den Uylstraat te wonen en zo kan er met mijn vrienden van Musica Son een hapje  gegeten worden ter viering van mijn gestage vooruitgang

Terug in huis

9-4-2016 Back to my future

Dit is de eerste blog na mijn revalidatie in het Maartenshof.
Ik maak hem met een hand want de rechter is nog onwillig, zodat er geen schot zit mijn geschriften.

Het was een zware beproeving en in die tijd zijn mijn lieve Tiny, haar moeder en die van mij overleden.
De dood heeft mij niet te pakken gekregen, hoewel ik ook niet onbeschadigd uit de strijd ben gekomen
Na een revalidatie van zo'n half jaar ben ik nu weer thuis. Het is een huis vol herinneringen en de eenzaamheid dringt zich aan mij op. Fritz is er ook nog niet. Die is nog in Onnen want ik kan hem nog niet uitlaten.
Dit wordt een kort blogje want ik kan nog niet zo vlot typen en ik ben nu al moe.

Lieve lezers, ik oefen en oefen en zal zo snel mogelijk de oude tijden weer oppakken.
Tot blogs en jullie weten; Ik ben er weer

Joop

Dokters

Ouderdom, dom, dom.

Ik ben er goed flauw van al die medische circuits waar ik momenteel mee te maken heb. De pedicure is nog wel te behappen, daar ben ik weer een poosje vanaf sinds vanmiddag.
De huisarts komt deze week de hechtingen uit mijn hoofd trekken en de week daarop gaat dokter Menchino weer in mij snijden om nog wat huidkanker weg te snijden. Ja, als ze je een keer te pakken hebben zijn het vasthoudende types. Ik moet nog zien of ik voor de zomer nog op Ameland kom.
Zo gek als dit jaar is het nog nooit geweest. Ik mag tot nader order ook geen bloedverdunners gebruiken, dus met al die restricties leef ik nog wel maar het houdt niks over. Ik mag ook nog niet autorijden dus mijn actieradius in ook nog zeer beperkt. Ik doe maar net als Hendrik Groen in het boek; 'Oud maar nog niet dood' waar ik nog steeds om kan lachen. Geweldig, en ook zijn tweede boek is weer hilarisch. Heerlijk ontspannend.
Mijn voeten voelen weer redelijk 'schier' aan, het linker pootje  is bijna onbereikbaar voor mijzelf.
De knie is weerspannig en zodoende is de pedicure essentieel.

Martini

De volgend afspraak is er een met dr Menichino waar bij ik een stuk uit mijn huid gesneden krijg. Dan zal ik hopen dat dit de laatste keer is want het begint mij aardig de strot uit te hangen.
Verder moet ik 17 maart nog op komen draven bij radiologie voor een CT-scan om te kijken of alles goed zit na de operatie.
We wachten maar af. Ik mag nog steeds niet autorijden en omdat ook niet loop als een kievit is het hoogst haalbare de Albert Heyn hier in de buurt
Het gaat ook nog niet snel genoeg met mijn typsnelheid. Zou dat aan mijn hersens liggen? Woensdag maar even vragen aan de huisarts.

Kort blogje maar ik tik teveel fouten, dus tot blogs zou ik zeggen

Joop

Artsenmoe.

Medisch centrum den Uyl

De laatste tijd kom ik maar niet af van de medische wereld. Zou dat inherent zijn aan de ouderdom? Ik denk het wel; Huidarts, chirurg huisarts en de pedicure.
Vroeger had ik een keer per jaar de controle van de endocrinoloog en controle op diabetes maar nu in dit nieuwe jaar krijg ik een sik van al die toestanden.
Het wordt tijd dat ik weer naar Ameland kan, lekker onbezorgd langs het strand wandelen met Fritz.
Maar ik ben er nog niet af, er moet eerst nog wat in mij gesneden worden door Dr. Menchino.
Dat is vier maart en dat duurt nog even dus. 17 Maart word ik nog verwacht voor een ct-scan om te kijken of de hersenpan goed dicht zit.
Voor het eerst komt er een soort lethargie in mij opzetten. Komt er wel een eind aan dat gedoe? Ik wil gezond zijn tot ik honderd ben en dan 'huppekee'
Dat zei die mevrouw van vorige week op TV steeds. Ik weet niet of iemand dat heeft gezien maar ik vond dat zeer indrukwekkend. Je kan er naar kijken maar zo snel als die mevrouw er tussenuit kneep; ongelooflijk.

Het brein

Ik ben een beetje opgesloten in mijn huis. Na de operatie mag ik een tijdje niet autorijden en fietsen eigenlijk ook niet. Maar fietsen doe ik wel even want mijn ene voet is wat weerspannig en zodoende kan ik ook niet ver lopen. Dat ligt niet aan de operatie maar af en toe vertoont die voet wat kuren.
Ik moet er uit met Fritz en die snapt er niks van als ik op de helft van de normale afstand weer terug wil.
Ik word een 'ouwe zeur' en ben vanmorgen even naar het bejaardenhuis Maartenshof gelopen om een kopje koffie te kopen en wat te praten met bewoners die er ook al waren toen ik met Tiny naar de Fysio ging. Er is op vrijdag altijd markt in het gebouw en dat is wel gezellig.

Naar Lelystad

Even een afleiding gisteren. Samen met Tiny's zussen en met Broer Kees en Greetje naar Lelystad geweest om de verjaardag van schoonzus Sonja te vieren. Dat is altijd een echte reünie want sinds Koos niet zelf meer rijdt  moet zoon Vincent altijd mee als chauffeur. Maar deze keer waren we  in Lelystad. Zussen en hun moeder samen en dan weer je het wel; samen naar de rommelmarkt en de mannen naar de zolder om te biljarten. Koos heeft een mooi groot biljart staan en het verbaasde me hoe slecht ik ben gaan spelen. Maar het was een leuke middag en we hebben kennis gemaakt met de vriendin van Vincent. Een Amsterdamse schoonheid wiens ouders hier ooit hierheen zijn gekomen uit Marokko. Zij is hier geboren en heel knap.

Zondag inmiddels

Een ontzettend saaie dag vandaag, het regent de hele dag al. Ik heb moeite  om Fritz aan te zetten mee te komen naar buiten om zijn behoefte te doen.
Bortniansky doet zijn best om mij wat milder te stemmen maar al zingen de koorleden als lijsters, mijn gedachten worden afgeleid door mijn nog steeds niet frisse en fruitige stap. Ik moet de hond uitlaten en dat ziet er nog steeds niet uit. Met een soort van schuifel stap lukt het me al wel weet mijn oude pis en poeproute met Fritz af te leggen.

Neurochirurgie

Op de zeventiende dezes heb ik dan nog een afspraak met dr. Smedema die een scan gaat maken va mijn hersens om te beoordelen of het allemaal goed gekomen onder mijn schedeldak.
Daar zal ik tzt nog wel over berichten.

Tot de volgend blog

Joop

Het gaat weer

Alleen

Het ziekenhuis was een verademing in een eenzame wereld. Ik was met nog drie andere patiënten en dan ben je niet alleen op de wereld.
Ik merk nu toch dat je de sociale dagelijkse dingen mist als je alleen komt te staan. Een mens die zijn hele leven alleen is; mist een heleboel. Je vereenzaamd zonder dat je er erg in hebt.
Zolang je werkt of bezigheden hebt samen met anderen mis je niet zoveel na je pensionering maar als dan ook nog je partner er vandoor gaat naar het hier-(of daar)-maals, komt het wel hard aan. Dat duurt een tijdje door de hectiek van het eerste jaar en de aanpassing aan je nieuwe situatie, je totaal nieuwe leven is een ramp.
En toch komt een mens ooit voor die situatie te staan. De een gaat daar anders mee om dan de ander maar zeker is dat het leven compleet op de kop staat. Je staat daar gelukkig tijdens je huwelijk niet bij stil en leeft je leven totdat er iets gebeurt zoals met Tiny destijds. Een hersenletsel met verlamming tot gevolg. Pats!! En dan? Het went ook weer en je plukt de dagen die anders zijn maar ook wel weer wennen; alles went tenslotte. Ze zeggen dat het weduwnaarschap ook went. Nou vergeet het maar, het went.echt niet. Vrijwel dagelijks sta je op met die lege plek in je bed naast je.

Stop met dat gezeur

En nou wat anders, een beetje vrolijkheid is aan de beurt. Vandaag komt mijn Fritzy weer thuis. Het was gelukkig door de vriendelijkheid van de familie Beukema uit Noordwolde (de schoonouders van Alexander) mogelijk gemaakt dat mijn kameraadje even een logeeradres had gevonden.
Een ideale oplossing want Hero is gepensioneerd en woont in de pastorie tegenover de kerk en heeft 'roemte' om het huis waar Fritz zich heel wel heeft gevoeld.
Je kunt door katten en ander gespuis niet overal je dier onderbrengen en voor Fritz is er niks leukers dan katten op te jagen. Desnoods dwars door een kattenluik heen net als onlangs bij de buren verderop waar hij met luik en al de kat achterna vloog. Ik had het moeten betalen maar gelukkig is het een aardige kunstschilder die nog een extra luik had zodat het in der minne geschikt kon worden.

Nog even in de molen

De dagelijkse uitlaatsessies met Fritz zijn goed voor mij want je wordt zo lui als je er niet perse op uit hoeft. Ik hoop dat ik weer snel op goede voet sta met mijn voet die een beetje weerspannigheid vertoont. Waar dat van komt weet ik eigenlijk niet. Het komt af en toe zomaar opzetten. Onder de voetholte  tussen de tenen en de hiel komt de pijn en na een dag of wat zakt het weer af. Ik zal de ziekenhuisarts die me vandaag zal bellen, eens vragen wat dat is, het komt niet van het ziekenhuis want ik heb het heel af en toe wel vaker. Nu ik er weer rekverband om heb, zakt het langzaam af gelukkig en kan ik weer lopen.

Als al die medische zaken voorbij zijn, ga ik spoorslags naar Ameland om mijn wonden te likken en bij te komen van dokters etc. Even de zeelucht inademen en over het strand lopen met Fritz.
De stilte van het wad, de oesters op de basaltblokken en de mosselen op de mosselbanken lachen me al weer toe. Het was me wel een wintertje hoor met die medische shit. Ouderdom komt en blijft ook nog. Alleen als het een beetje gezonder kan heb ik dat wel zo lief.

Bedankt overigens voor alle reacties die ik kreeg in berichten en op Facebook. Ouwe kennissen en collega's uit de tijd bij de post komen zomaar weer terug in je leven. Leuk!!

Nou, tot de volgende blog maar weer.

Joop

En dan ineens

Kan er ook nog wel bij

Een avond ineens, ik val uit bed en kan er niet weer in komen. Wat is er aan de hand?
Ik lig op de grond voor het bed en kan er niet inkomen. Droom ik?
Nee, ik ben wakker en zit naast het bed, een paniek maakt zich plotseling meester van mij.
Gelukkig heb ik altijd mijn telefoon bij me en kan gelukkig bellen.
Daar is het een beetje mistig en weet ik niet precies meer hoe het verder ging.
Het volgend moment ben nik onderweg naar het ziekenhuis. Er is iets goed mis en ik word afgeleverd bij neurologie. PATS;

Ik ben op een bepaald moment uitgegleden bij het uitlaten van Fritz en met mijn hoofd op het plaveisel van de den Uylstraat gevallen. Het geluid als van de gong van de Amsterdamse effectenbeurs;  met echo.
Eerst nog gewoon verder gelopen en na een paar dagen werd ik steeds instabieler en het gevolg was dat ik op die avond uit bed viel.

Dan word ik even later met een  winkelhaak in mijn hoofd wakker waar de chirurg mijn bloeding heeft gerepareerd. Gelukkig niet onder het hersenvlies maar op de schedel.
Hoe ik dan toch zoveel schade had gekregen om helemaal van de wereld te verdwijnen is voor mij onbegrijpelijk en achteraf grijpt het mij nog steeds bij de strot. Het heeft nog een paar dagen geduurd en ben zelfs nog de stad in geweest dus de bloeding was traag. Ik had zomaar  onderweg kunnen zijn naar de Woltershof maar word wakker in een ziekenhuisbed met een infuus en ben kennelijk geopereerd.

Ik kom bij en de schrik slaat me om het hart, ik denk aan Tiny en zie mezelf in het bed liggen terwijl ik een kaalgeschoren plek op mijn hoofd heb en ben dichtgenaaid.
Langzaam wordt het duidelijk; ik ben geveld door een neurologisch mankement. Een bloeding; SHIT!!!!
Pleister en daaronder een mooie ritssluiting.

Een paar dagen in het Martiniziekenhuis doen wonderen. Ik sluit vriendschap met mede-patiënten, verpleegsters en de dames van de keuken. Het voedsel kun je bestellen via een systeem zodat je van tevoren precies je maaltijd kunt samenstellen. Een mede patiënt kan prachtige scheten laten en vindt dat wie niet betaald heeft er uit moet.. Tja...
 Het is een aardige man en wordt naar een andere kamer verplaatst waar ik een dag later ook heen ga en weer vrolijk getuige van ben.

Nu zit ik weer alleen en tik de blog.
Ik probeer nog even door te gaan met schrijven maar de zin daaraan is er niet meer zo. Ik zie wel of het verder gaat.

Ik ben weer thuis maar het gevoel moet nog terug komen. Fritz is uit logeren in Noordwolde en ik praat tegen de opblaashond die ik van de kleinkinderen kreeg.
Het beest was een beetje ingezakt door de temperatuur buiten, maar komt nu weer omhoog en kijkt me aan met zijn uitdrukkingsloze ogen.
Van de week gauw weer herenigen met mijn Fritz.

Misschien later tot blogs.

Joop

Nieuwe steigers

Breder Eemskanaal

Het Eemskanaal werd verbreed en de woonschepenhaven werd zo'n beetje gehalveerd. Alle steigers aan de Eemskanaal-zijde werden afgebroken en zeven van de binnenkant werden  verlengd zodat er nog steeds zo'n vijfenzeventig ligplaatsen over waren van de plm. tachtig oude plekken.
Het hele oude deel moest worden uitgebaggerd en de boten schoven van de ene naar de andere steiger . Die was dan schoongemaakt en weer helemaal klaar. Er werden gelijk goten aan de steigers gemonteerd waar water en gasleidingen kwamen. Ook de elektriciteit werd vernieuwd zodat het comfort enorm toenam.
Wevering jr, die zijn vader was opgevolgd verdween omdat er geen fulltime baan meer voor hem  was en de zaak werd door een ambtenaar van de gemeente in de gaten gehouden.
 Zo kon men op zekere ochtend op steiger 1 een haven een zekere Jan, een praktiserend 'innemer' aantreffen zittend in zijn fauteuil in zijn schip tot aan zijn middel in het water. Beneveld en wel wachtend tot er hulp zou komen. Zijn schip was langzaam en kalm vergaan omdat er iets was met de keerklep van zijn toilet en het schip langzaam maar zeker naar de  (gelukkig niet zo diepe ) haven bodem.
Hij werd uit het water gevist en bleek er niks aan over te hebben gehouden. Zelfs geen kater,
Ook de dokter (de co-assitent en mede bewoner van de haven die ik ook al noemde in de blog van Rieks en Grietje, was tevreden over zijn toestand,
Maar niet weer aan de kwast Rieks!! En Jan, let op de keerklep

Tot blogs,

Joop

Weer naar de huidarts

Controle


Dan nog even dit;
Ik had het al over mijn huid en de plekjes die bevorderd waren tot proto-kanker(tjes)
Morgen weer  naar het ziekenhuis voor controle.

Melkenstijd

Boer post

Aan het einde van de loop Waterhuizen/Euvelgunne lag de Villa Nuova; een mooie boerderij in de oksel van de woonschepenhaven.
Boer Bart Mulder melkt daar met een ouwe melkmachine 16 koeien. Dat kan natuurlijk niet uit maar dat hoeft ook niet want de centjes komen binnen door Shetland  Stamboekhengsten  waarmee hij de pony's van een aantal pony houders van nageslacht voorziet. In de ouwe Boomgaard die achter de boerderij ligt lopen zo'n 60 merries en een fjordenpaard. 'Handel'
Vast koffieadres van de postbode en zo kan het gebeuren dat op een morgen boer Bart een beetje aan de late kant is met de melkerij en zit ik voor ik er om denk onder een van de koeien om de met de hand te melken, voor dat de melkrijder de bussen op komt halen. De woonschepen bewoners moeten nog maar even op hun post wachten.
De  nevel ligt nog op het land en de dampende melk ruikt heerlijk.
Een stem op de dijk roept; 'hee Kars, hest niks beters te doun?
Controleur en hoofdbesteller van de post Eltje Kruizinga is op controleroute en ziet de brommer staan en zijn postbesteller die op een krukje onder een koe aan het werk is.
Ik leg uit dat dit een noodgeval is en  als de koe leeg is en de rest ook klaar is terwijl in de verte de melkrijder al dichterbij komt gaan we aan de koffie in de keuken van de 'Villa'
Daarna nog even de post bezorgd in de woonschepenhaven en dan is de post- dag weer voorbij.
De 'buitenbestelling is een aparte postwijk. Daar heb ik tot op de dag van vandaag nog de beste herinneringen aan over gehouden Hier onder de allang afgebroken boerderij.

Rechts de villa met links de stal met de koeien,

Daar achter lag de boomgaard.

Geschilderd door de boerin

Gretha Mulder.

Kort blogje maar ik heb schol opstaan te bakken en dat vergt wat aandacht.

Ik meld me wel weer.

Joop

Den Haag en Noorderhoogebrug

Repatriëren 

Het was 1959 en er waren postbodes te weinig in de grote steden als Rotterdam, Amsterdam en den Haag. Postmensen uit het noorden konden een tijdelijk dienstverband krijgen in een van die steden.
Er stond een premie op en het reizen heen en weer in de weekeinden was gratis, net als de kamer bij particulieren.
Ik weet nog het adres van mijn hospita; Voltastraat 66, het postkantoor was in de buurt in de Fahrenheitstraat. Een tas vol post en een tramabonnement (vraag maar aan de trambestuurder waar je er uit moet in de rivierenbuurt.
Ik was in Groningen nog telegrambesteller maar nu was ik opeens postbode en dat in de grote stad waar de mentaliteit van de collega's heel anders was. Niet zozeer onvriendelijk maar veel afstandelijker. We hadden een contract van een half jaar. Mijn collega Remmelt  uit Groningen en ik woonden allebei in hetzelfde huis. Maar naarmate het eerste halfjaar verstreek kreeg ik vreselijke heimwee en heb ik mijn contract niet verlengd. Remmelt bleef nog een half jaar  maar ik was de meest dankbare jongeman die het station van Den Haag SS voor de laatste keer binnenging en de trein naar Utrecht al klaar stond. Nog even overstappen in de trein naar Groningen en opgelucht ademde ik even later de Drentse lucht in om even later met het gevoel wat de repatrianten uit Nederlands Indië moeten hebben gehad in 1948. Eindelijk weer terug op het nest.
Je begrijpt dat dit een tikkie overdreven is maar het pak dat van mijn hart viel, was ook zwaar. Later ben ik nog een keer naar den Haag geweest (Madurodam) en de beklemming op Station Staatsspoor was er weer, terwijl het al zo lang was geleden.

Na het schisma

In de beginperiode toen ik in de brommerdienst Waterhuizen/Noorderhoogebrug aan het werk ging was de stad na het van Starkenborgkanaal  klaar. De dorpen Engelbert, Middelbert, Noorddijk Ruischerbrug en Noorderhoogebrug waren ook echt nog dorpen, hoewel ze de hete adem van de Stad Groningen al in hun nek konden voelen.
Noorderhoogebrug was van mijn  collega Warners (Fokkooooo!) en mij en ook daar onderhielden we goede banden met de bevolking, net als in Waterhuizen. Koffie drinken bij Jan Huisman van de kroeg 'Stad en Lande' op de Molenstreek waar de molen Wilhelmina zoveel jaren al wachtte op restauratie. Aan de voet van de molen stonden behalve het huis van de molenaar van Wijngaarden nog wat kleine huisjes. Dan nog twee zij armen. De Wolddijk en de Groningerweg die beide in de richting Zuidwolde. Daarna moesten we nog naar de Paddenpoelsterweg die er vandaag nog net zo bij ligt. (voor de ingang van het crematorium linksaf)
Ik herinner mij die tijd toen ik een jongen was nog erg goed.
Wij zwommen bij de spoorbrug ondanks de verhalen dat er ooit eens iemand vanaf de spoorbrug met zijn kop in een kachel was gedoken die op de bodem lag. Een horrorverhaal wat nogal ongeloofwaardig was.

De inwoners van de rand-dorpen voelen zich nog steeds geen stadjers. Dat gaat generaties duren.
Toen het bestelkantoor van de post naar de Frieschestraatweg verhuisde was ons werk daar voorbij en kregen wij er andere delen voor terug op het nieuwe industriegebied ten zuiden van de Oosterpoort.

Lieve lezers, dit was even een uitstapje naar het barre noorden.

Tot blogs.

Joop.

Zus Lena

Mijn zus Lena ligt in het ziekenhuis, het Roomse zoals dat vroeger heette en tegenwoordig Martiniziekenhuis. Dat is mooi dichtbij, het is een paar minuutjes fietsen en zo kon je mij door de gangen zien lopen om eens even te kijken hoe het er bij staat.
John (haar man) was er ook en even later kwam de dokter even bijpraten. Ze willen haar nog even observeren maar ze is erg onrustig en wil eigenlijk wel naar huis maar dat moet nog met de hoofdarts overlegd worden want ze zijn nog niet tevreden over haar longen.
Ik hou jullie op de hoogte.

Als er vroeger toen we als kinderen nog allemaal thuis bij onze ouders woonden en mijn ouders mankeerden wat, zong mijn moeder altijd het schone lied; 'lie-ve-ling wij wor-den oud hoor, kijk es naar mijn grijze haar'.  Daar denk ik vaak aan terug. Het komt steeds vaker voorbij, die gedachte. Ik ben nu zelf zo oud als mijn ouders, zelfs al wat ouder. En ondanks dat ik toch wat medicijnen moet innemen (opeten zei ik en ik werd dan door Tiny gecorrigeerd; "Je neemt ze in" ) Het is hetzelfde maar elke keer zei ik opeten of verorberen of tot mij nemen. Ja, wij waren me daar een tof stel met z'n tweetjes.
Veertien maanden is het geleden dat Joop de ex-postbode alleen thuis kwam van het crematorium. In het gezelschap van mijn kinderen en kleinkinderen. Nog wat lieve anderen die na de crematie nog mee gingen naar het huis waar ik vanaf dat moment alleen zou wonen.

Vaak denk ik aan ons huis aan de Oosterweg terug en heb vaak gedacht dat we daar ook hadden kunnen blijven. De buren hebben daar een traplift gekregen en zo hadden Tiny en ik daar ook kunnen blijven wonen. De binnenstad blijft altijd lokken. Ik ga elke week met mijn jongens de stad in en dan denk ik vaak hoe makkelijk het was om zo even de stad in te kunnen lopen vanuit onze woning.

Over de post heb ik als ex-postloper geen goede gedachten meer. In  deze maar ook in 'Tiny's blog' heb ik zo vaak beschreven wat een heerlijke tijd ik heb gehad als postbode. In mijn hele leven heeft het bedrijf een hoofdrol gespeeld. Een hele tijd heb ik ook nog getrommeld in de Postharmonie en ben je vergroeid met dat bedrijf.
De laatste jaren, sinds de radicale omslag van staatsbedrijf naar commercieel bedrijf is het wat mij betreft bergafwaarts gegaan op het menselijk vlak. Kosten beheersing en winst maken werd het credo en de vaste bestellers werden verplaatst of konden een andere baan zoeken want er moesten contractanten komen die de post rond brachten, en flexibele contracten kregen. Zorgzame moedertje PTT was ter ziele. Waar ik veertig jaar voor heb gewerkt heb als ambtenaar in rijksdienst werd ten grave gedragen.  De wereld verandert en wij veranderen mee.

Lieve volgers, ik denk niet dat ik deze nieuwe blog net zo lang zal schrijven als die van Tiny omdat alles wat ik in deze nieuwe blog had kunnen schrijven, al grotendeels in die van haar heb geschreven.
We zullen zien,

Tot blogs

Joop

Oude schippers

Postlopers(bodes) 

De postbodes van de buitenbestelling waren een apart slag postbodes. Ze waren soms raadslieden en hadden altijd een luisterend oor voor oude en eenzame mensen. De reden daarvoor was dat ze bij de mensen naar binnen liepen en daardoor onbedoeld sociale controle uitoefenden zonder dat het vooropgezette plan was. De brievenbussen werden in het begin genegeerd en net als voorheen werd de post gewoon 'uitgereikt' en desnoods voorgelezen wat in een enkel geval gebeurde.
Het kan zijn dat dat ik sommige verhalen al eens in de blog van Tiny heb geschreven maar ze horen eigenlijk thuis in 'Joop de Postloper' Dus fervente Tiny lezers nemen de dubbeling dan maar voor lief. Ik heb inmiddels begrepen dat er heel wat nieuwe gasten in deze blog zijn aangekomen.

Een gevaarlijke dag

Eens op een door hemzelf lang verbeide dag verwisselde een van de oude bewoners van de Woonschepenhaven het tijdelijke met het eeuwige. Hij, Hendrik en zijn zuster Trui woonden heel hun leven al op een schip.. Vroeger vervoerden ze vracht en toen ze oud werden gingen ze aan de wal liggen  in het toenmalige boterdiep bij de hoogte. Er was nog zo'n stel; Grietje en Rieks en ook zij gaven de pijp aan maarten en gingen stil leven. Bij elkaar en vanaf die tijd waren onafscheidelijk.
Toen het Boterdiep werd gedempt moesten ze weg en kwamen ze in de splinternieuwe woonschepenhaven bij Oosterhoogebrug te liggen, zo beetje als eersten. Daarna ging het snel en kwamen er 12, later 13 steigers te liggen in de nieuwe kom bij het Eemskanaal aan het einde van de Euvelgunnerweg.

Hendrik en Trui, die allebei nooit aan trouwen waren toegekomen, bleven dus als broer en zus samen.
Net als Grietje en Rieks. Verkering hadden ze wel wederzijds, Rieks met Trui en Hendrik met Grietje. Dus nageslacht was er ook niet maar omdat ze in de 'haven' lagen waren ze ook niet eenzaam. Om de haverklap liep er weer een van de mede havenbewoners naar binnen voor een praatje en een bakkie troost.

Op de leeftijd van z'n tachtig jaar, toen hij al heel wat strammer en stijver was geworden bedacht Rieks dat het schip nog maar een met de teerkwast behandeld moest worden en stapte met een emmer teer in het bootje wat altijd aan de boeg gebonden was om de boel rondom nog maar eens gaan teren.
Hij waste op die manier ook altijd de ramen aan de buitenkant van de boot.
Op een aardappelkist die hij omgekeerd in de boot had gezet stond hij te teren en kon net bij de bovenkant van de boot. Opeens , door de 'trek' uit het Eemskanaal waar net een schip voorbij voer begon het bootje van Rieks weg te drijven. Hij hield zich nog vast aan de dakrand maar de boot dreef onder hem vandaan en daar hing hij met zijn volle gewicht aan zijn stramme armen en keek door het raam van de boot in het gezicht van Grietje die aan de andere kant van het raam in het schip stond. Heeeeelp!!! blerde Rieks angstig tegen zijn zuster achter het glas die gelukkig haar stalen korset aanhad waardoor ze snel uit het schip aan de wal kon klimmen. Buurmannen konden de boot weer naar het schip toe varen en plukten Rieks met zijn ten hemel armen van de dakrand. Niet gekweld door enig medisch inzicht werd de armen van Rieks weer in de normale stand getrokken.
Een ouderejaars medische student die ook in de haven woonde en naar het misbaar kwam kijken vond dat Rieks eigenlijk even naar het ziekenhuis moest om te kijken of er niks ergs was met de spieren van Rieks. Daar wilde Rieks niet aan  maar  met roeivereniging-spieren werd hij door de student in de auto getild en naar  de eerste hulp gebracht en werd bij zijn dienstdoende collega's ingeleverd.
Gelukkig bleek de diagnose van Rieks zelf 'Oetgerekte spiern' juist. Op de röntgenfoto was alles goed, 'oetgerekte spiern' zei Rieks tegen de bevolking van de haven bij terugkomst.

Begrafenis 

Uiteindelijk was dan de tijd daar dat na Trui, Rieks en de als laatste heengegane Grietje naar het Selwerderhof gereden werd,  'de eeuwige jachtvelden' zei Rieks altijd terwijl hij zijn bruine pruimtabak tanden bloot lachte. Trui was een fervent gebruikster van Tijgerbalsem en Koninginnegelei (80 gulden een potje als een vingerhoed) maar het heeft haar niet belet ondanks dat te sterven.

De rouwwagen met Grietje en een volgauto ging achterna gestaard door de  bevolking van de haven richting begraafplaats. De stoet bestond verder nog uit twee postauto's met daarin even snel uit de postwijk teruggekomen Gerrie en Jopie, de vast postbodes die het lief en leed van de haven zo vaak hebben gedeeld.
De ringweg stond vol met stilstaande auto's. Of er nog sprekers waren? Niemand, en toen we nog even met betraande ogen (van de wind?) langs het open graf liepen met de twee boeketten  en denkend aan die bijzondere begrafenisstoet met twee postauto's in hun kielzog, elkaar nog even aankeken brak de zon door op onze gezichten. Tot morgen Ger, Moi Joop.

Het waren twee maal twee geliefden, ze waren nu alle vier definitief voor anker gegaan en weer bij elkaar; Rieks en Trui en Hendrik en Grietje, net zo als ze het wilden.

Jan J. Boer, de Groninger dichter schreef eens:

Wie hebb'n vanmörg'n een olle vraauw 
begroaven
d'r was gain mens op de begraffenis,
allend 'n poar zustertjes oet d' Open Hoaven
en Domie dei veur dat soort dingen is.

Zai was allend en zunder groode goaven
en mörg'n ook zunder ain gedachtenis.
Stoef noast de  kist ston'n de zwaarde 
roaven
dei 't waark bedoard doun, doaglieks en gewis.

D'r lag ons ook nail hail veul aan gelegen,
mor 't wa wat koal as d'r gain aine was.
Gods weg ligt hoger as de minsenwegen: 
het olle mins ging daip onder het gras. 
Wie luip'n weerom vlak langs degruine hegen,
wat stil, begoan, moar netjes in de pas.

De rollade

De nieuwe Jopie

Op het gevaar af dat ik in Tiny's blog al eens wat verhalen eerder heb verteld en die jullie hier dan opnieuw tegenkomen vertel ik ze toch maar omdat er mensen zullen zijn die Tiny's blog niet zo gevolgd hebben.
Er zijn ook veel gebeurtenissen die dus zijdelings in Tiny's blog te lezen waren nu in  deze blog opnieuw worden vermeld. Het is in mijn herinnering niet zo te scheiden. Ik scharrel gewoon weer door mijn  herinneringen die ik al een paar jaar in de la heb liggen en die nu deel gaan uitmaken van deze blog 'Joop de postloper'.Sommige wat langer en andere weer wat korter.

De Rollade

Na de blog over de rollade van Opoe Heerlien zoek ik in mijn memoires naar het verhaal over de rollade van Vrouw Hartman.
Een legendarisch verhaal is ook de gebeurtenis op oudejaarsdag toen de post nog bezorgd werd door de legendarische postloper Hommo van Akkeren. Deze man was een Goliath. Groot en sterk en niet bang voor wie dan ook.
Vaak werd er vanaf de weg op een plaats achter het raam een krant stond wist de postloper dat er iets te doen was. Alles gebeurde immers nog aan huis. Vooral in de buitengebieden zoals  Waterhuizen en Euvelgunne was de bezorging van post vast verbonden aan allerlei zaken als geld uitkeren aan pensioenen en kwitanties innen ook de verkoop van postzegels ging dagelijks.

Hommo slingerde lachend de grote zakken post vanuit de posttrein op een lorrie die naar het expeditiekantoor werden gereden om te worden gesorteerd.
Deze Hommo was aan de beurt om in Waterhuizen de post te bezorgen en zo kwam hij aan op de Woortmansdijk (de olle diek) en vrouw Hartman liet hem binnenkomen om wat zaken te regelen. Nou was hij onderweg al een paar keer ergens binnen geweest voor wat zaken en had daar al het glas geheven zodat hij niet helemaal  nuchter meer was. Een beerenburgertje erbij was dus welkom. Terwijl hij bezig was met de betalingen, zette vrouw Hartman de rollade op tafel en sprak; 'snie der ouf wat'st lust. Dat had ze beter zelf kunnen doen want terwijl hij de geldzaken in zijn boekje schreef en intussen  de rollade aanviel, werden de ogen van vrouw Hartman steeds groter en de rollade steeds kleiner. Een dikke helft van de rollade verdween gaandeweg in Hommo en toen de postloper wegfietste riep ze hem nog na: 'Most nog eetn zeker straks? Sniebonen met gekookt spek, riep hij nog over zijn schouder naar vrouw Hartman die nog lang naar haar rollade zat te kijken, en draaide de bocht om naar de scheepswerven.

(wordt vervolgd)

Terug in Waterhuizen

Tortelduifje

Eerst maar even weer naar Waterhuizen,
Opoe Heerlien hield wel van een borrel, door haar consequent 'seupie' genoemd en elke keer als ik langs kwam met de postbestelling, voltrok zich dan ook hetzelfde verplichte ritueel: 'Moi Opoe, Moin Kaars, hou ist? Goud opoe. Heur hai ropt al. De tortelduif in het achterhuis: de keuken zeg maar. Die lag lager want de huisjes waren tegen de dijk van het diep aan gebouwd en daar achter weer een sloot want het gebeurde bij een tewaterlating dat de huisjes het zwaar te verduren hadden als er weer een steeds groter wordende coaster het diep in dook. De voordeur werd een keer dwars door een van de huisjes heen geslagen door de vloedgolf. Het schuurtje of het kolenhok belandde dan gelijk ook bij menigeen in de sloot achterom. De huisjes waren eigendom van scheepswerf Pattje en die repareerde de boel dan weer.

Vroeger hadden vooral boerderijen een tortelduifje in een kooi zitten als brandalarm of gas-kolendamp alarm. De 'doeffies' kunnen zeer oud worden en kunnen nog in sommige boerderijen aangetroffen worden  'Kattn vreetn de moez'n op en en de hond jaagt vrumd volk van 't haim.
( katten vreten de muizen op en de hond jaagt vreemden van het erf)
Boer Schrikkema die aan de weg naar waterhuizen woonde met zijn gezin (waaronder een wonderschone dochter met vlammend rood haar) vertelde dat hij wel eens een brand had gehad toen hij met een brandende sigaar achter een koe stond die net op dat moment een krachtige  (excusez le mot) 'scheet' liet en dat methaangas een steekvlam veroorzaakte en het hooi dat hij op de vork had in de brand vloog. Of het allemaal waar is? Wie zal het zeggen maar een mooi verhaal is het.

De kooi van Doeffie was verschoond en doeffie deponeerde uit pure dankbaarheid gelijk weer een natte kledder op het verse grit. Wat te zeggen dat dieren altijd goed voor het milieu zijn?
Opoe had intussen alle bescheiden op de tafel gedrapeerd zodat ik aan de gang kon. Girobiljetten invullen en brieven schrijven, en kaartjes. Ik schreef zelf maar een berichtje  want opoe zei; 'waist ja wel wat ik bedoul' ik een beerenburg en opoe een  'seupie' jonge Vlek met bruine suiker.
Och ja, en dan stond daar ook altijd die grote, donkerrode geëmailleerde pan op het vierpits petroleumstel met daarin een massa vlees dat heerlijk lag te sudderen. Met een vork viste ik dan een homp vlees (of worst of gehakt ballen, al naargelang de slager bracht) uit de pan en zaten we samen te smikkelen en vonden dat er geen beter leven was dan een goed leven.

Collega Ger Hendriks die bij toerbeurt samen met mij om de dag de postloop deed moest op zijn beurt ook wel eens gehakt meenemen uit Groningen en er ter plekke ballen van draaien in het keukentje en ze braden in de dgp (de grote pan) maar dan was ik de volgende dag weer de eerste die de ballen gebraden en gesudderd aantrof.
Ger had nog wel even snel de kachel bij willen vullen uit de kolenkit die naast de kachel stond. De verkeerde, er stonde twee kitten  voor als het echt winterde en greep de verkeerde. Het winterde nog niet zo hard en opoe had de ene kit maar eens in hoge nood onder de baaien rok getrokken en haar blaas er in geleegd. Ik zag bij het wapperend wasgoed wel eens zo'n directoire hangen met drukknopen in het kruis; dat heette vroeger een 'klepzeiker' dus dat was eenvoudig om je niet met veel moeite naar het toilet te moeten slepen.
Opoe had nog wel geroepen; 'dei nait jong!!!! maar Ger deed alles altijd snel en in had met volle snelheid de kit geleegd in de brandende kachel. Het gevolg was dat Ger en opoe elkaar niet meer zagen door een gratis stoombad.
Alle deuren tegen elkaar open maar dat was ook geen lolletje want het diep stonk die dag ook onbarmhartig door de dikke laag schuim dat van de aardappelmeelfabriek in Foxhol langzaam naar het diep in waterhuizen trok. Milieu bestond toen nog niet.
De volgende dag waren de ballen  klaar en ze smaakten extra lekker.

(word vervolgd)

Joop